Eris' cel.

Zoals alle anderen is dit een kille plek. Een bed, wastafel met spiegel, klein raampje met tralies ervoor en een tafeltje met stoel. Meer is er niet en meer zal er ook niet komen. Het is een kille ruimte waar ze de meeste van haar tijd door brengt als ze niet buiten is.

Personen: Eris, bewakers en soms een andere misdadiger.
Regels: Luister naar de bewakers.

Moe lag ze op haar bed, kijkend naar het ruwe plafond. Het was grijzig van kleur, een donkere en saai kleur. Alles was hier saai dus had ze maar gevraagd of ze boeken mocht, lezen om de tijd te verdrijven. Dat zou toch wel mogen? Ze hoopte van wel en wachtte nu af tot ze of gebracht werden, of dat haar verteld werd dat het toch niet zou mogen. Met een glimlachje keek ze even opzij. Vanuit hier zag ze een stukje van onder haar bureau uitkomen, er zat een klein naaldje dat voor haar naar binnen gesmokkeld was. Ze grinnikte zachtjes bij het idee dat een bewaker zich daaraan zou steken bij een van de onverwachte controles, heerlijk zou ze dan kunnen lachen. Ze zou dan vast eindigen in de isocel maar dat had ze er wel voor over. Al gauw begon ze te neuriën uit verveling, hoewel ze nog maar weinig wijsjes zich kon herinneren, het was al zo lang geleden. Ze zat hier al zo lang.

Adelaide liep met een pakketje dat ingepakt met bruin papier in haar handen langs de cellen. Het pakketje dat ze tussen haar vingers had geklemd was bestemd voor één van de gevangenen, Eris. In het pakketje zaten een paar boeken om de tijd mee te verdrijven. Meerdere gevangenen hadden een paar boeken bij zich in de cel. Ze begreep het wel, als ze zelf voor zo'n lange tijd vast moest zitten zou ze ook wat te doen willen hebben. Bij het brengen van de boeken moest ze ook gelijk de cel checken, het zou tijd besparen. Ze hoorde zachtjes iemand neuriën in de cel waar ze ook het pakketje moest afleveren. Om haar uniform hing een riem waar enkele wapens aanhingen en zo ook een sleutelbos. Van de sleutelbos haalde ze een sleutel die bijna elke cel open kon maken, zo hoefden ze niet tientallen sleutels mee te dragen om vervolgens de juiste sleutel nog te vinden. Ze stak de sleutel in het ijzeren slot en draaide het open. 'Hallo Eris, ik heb hier de boeken die je had aangevraagd.' zei ze met een zwakke glimlach voordat ze de cel binnen liep. Het pakketje met de boeken zou ze op het bureau plaatsen, daar zou ze dan ook beginnen met de check. 'Ik kom ook een check doen.' meldde ze terwijl ze het pakketje op het bureau plaatste.

Eris was blijven liggen, ze speelde met een plukje van haar donkere haren, in de gang hoorde ze voetstappen, langzaam kwam ze omhoog en keek naar de bewaakster. “Eindelijk.” Mompelde ze tevreden. Verbaasd keek ze op. “Oh, tja je doet maar hè. Alsof ik daar iets in te kiezen heb.” Het was natuurlijk ook maar een melding die de vrouw had gemaakt. Eris zelf bleef rustig op bed liggen, ze reikte even met haar hand naar het pakketje en trok het bij zich. Wat kon ze anders doen? Ze zou het wel horen als ze op moest staan en tot die tijd was ze niet van plan om ook maar iets te verplaatsen. Ze scheurde het papier kapot en legde dat naast zich op bed, ze bekeek de boeken en glimlachte tevreden, eindelijk zou ze hier wat te doen hebben, ze hoopte niet dat ze die te snel weer uitgelezen zou hebben. Natuurlijk kon ze nog aanvragen doen vanuit de bibliotheek die ze hier hadden, dan kon ze ze wel gratis krijgen en anders moest ze toch maar het beetje geld dat ze per maand kreeg eraan uitgeven. Anders zou ze zich weer gaan vervelen en dat was absoluut niet goed voor haar.

Een zucht verliet haar lippen terwijl ze voorzichtig door haar knieën boog om onder het bureau te kijken. Ze schonk kort de aandacht aan de gevangene die het pakketje met boeken van haar bureau af trok. Eerst had ze nog tevreden geklonken, maar nu kwamen er enkel en alleen worden uit die bot werden uitgesproken. Adelaide schudde met haar hoofd en plaatste haar handen om het blad van het bureau. Een klein pijnlijk prikje in haar vinger deed haar geschrokken haar handen terug trekken. Een druppeltje bloed viel van haar wijsvinger af, het kleine druppeltje belande op haar knie, op haar uniform. Ze zocht naar het voorwerp dat voor het prikje had gezorgd langs het blad van het bureau. Onder het bureau zat een klein naaldje vastgeplakt. Voorzichtig haalde ze het naaldje los en kwam ze weer overeind. Ze draaide haar lichaam naar het bed waar de gevangene rustig op haar bed lag. 'Wat is hier de bedoeling van?' vroeg ze geïrriteerd en hield haar arm omhoog waar het naaldje tussen haar vingers geklemd zat.