De bibliotheek

Deze gevangenis mag dan wel erg kil zijn, ze hebben hier wel toegang tot vrij veel boeken. De bibliotheek is een opvallend warme ruimte, vooral gekleurd door het hout van de boekenkasten. Je kunt hier van alles vinden. Romans, actie, informatieve boeken. Ook kun je hier dingen vinden over Willow Creek van vroeger. Je hebt alleen geen toegang over dingen die gevaarlijk kunnen zijn, dingen over wapens of zoiets dergelijks.

Personen: Het is een vrij grote ruimte, dus vrij veel.
Regels: Vernietig niets, gedraag je.

Aiden opende de deur van de bibliotheek, één van de grotere en gezelligere plekken in deze gevangenis. Het was een ruimte die hem toch een beetje het 'thuis'-gevoel gaf, ook al had hij thuis nog nooit eerder een bibliotheek bezocht. De boeken die er stonden waren een leuke bezigheid, hij wist niet waar hij zijn tijd anders mee moest opvullen in de gevangenis. Hij was niet het type dat vrolijk in de ontspanningsruimten zijn tijd zou doorbrengen met andere gevangen. Natuurlijk waren er hier ook bewakers, die de gevangenen constant in de gaten hielden maar hij had ondertussen geleerd om niet op hen te letten. Ze te zien als blinde vlekken en er verder geen aandacht aan te besteden, zeker omdat sommigen soms echt heel argwanend zijn kant op keken. Er waren er ook die vriendelijk waren, wat het toch net iets minder erg maakte. Hij had echter geen idee welk soort boeken hij leuk vond, omdat hij nog nooit eerder de kans en zin had gehad om boeken te lezen. Nu had hij deze wel en had hij geen idee waar hij moest beginnen. Meestal liep hij dan ook maar een beetje tussen de rijen door tot hij iets vond dat een leuke kaft en een leuke titel had. Hij pakte één van de boeken met een groenige kaft en nam plaats in één van de stoelen die tegen de muur stond.

Marina had geluk vandaag. Ze was ingedeeld om te surveilleren in de bibliotheek. De bibliotheek was de minst erge plek op heel Willow Creek. Als ze eerlijk was, was het zelfs een vrij warme en gezellige plek om te zijn. Om te omgeven worden bij boeken gaf altijd een soort rustig gevoel en er hing ook altijd een kalme sfeer rond de bibliotheek. Er waren in het verleden wel eens opstootjes geweest in de bibliotheek, maar hier kwam dat gewoon minder vaak voor. Er was nu zelfs een erg vriendelijke en oprechte glimlach rond haar lippen te vinden. Dit soort dagen waren zo slecht nog niet. Met interesse in de boeken, maar niet echt mogen kijkend omdat ze moest opletten op de gevangenen, liep Marina rustig door de rije door. Zo hier en daar stond een gevangene naar boeken te kijken, vele zaten al te lezen aan een tafel of los op een stoel. Het was zo rustig dat ze de neiging had om te gaan neuriën. Bij de volgende rij boeken bleef ze even staan kijken naar een aantal. Vlakbij haar zat een gevangene, een jongeman, iets ouder dan zij was waarschijnlijk. Even glimlachte ze kort naar hem. Dat zag er wel prima uit, dus ze gaf zichzelf kort de toestemming om naar de boeken te turen.

Aiden werd steeds uit zijn fantasie gehaald door bewakers die door de rijen doorliepen om de paar gevangenen die er waren in de gaten te houden. Hun voetstappen leidden hem af. Hij zou veel geven voor een beetje muziek dat hem kon helpen zich af te sluiten van deze gevangenis en zich te verdiepen in de boeken. Hij hoorde zachtere voetstappen dichterbij komen en keek op, ook één van de bewakers, maar dit was één van de weinigen die zich niet beter voelde dan de gevangenen. Het was dat kleintje wiens naam met een M begon, maar meer wist hij er ook niet meer van. Hij had zich altijd afgevraagd hoe zij de gevangenen onder controle hield, waarschijnlijk niet. Daar was ze te klein en fragiel voor, hij zou haar zo over zijn hoofd kunnen tillen. Ze wierp hem een korte glimlach toe en hij beantwoordde deze door zelf te glimlachen. Hij begreep niet dat mede-gevangenen er zo een hekel aan konden hebben. Er waren er die wél vriendelijk en sociaal konden zijn en uiteindelijk waren ze net zoals zij, alleen zonder een verkeerd verleden dan.

Marina liep de rij met boeken een stukje af. Geïnteresseerd pakte ze een boek uit de kast om de achterkant te lezen. Misschien was dit niet helemaal de bedoeling. Dit soort dingen moest ze in haar vrije tijd doen. Niet dat ze deze vrije tijd erg veel had, helemaal niet. Ze had de zittende gevangene ook naar haar zien lachen, wat erg fijn was, veel gevangenen vertikte het om ook maar naar haar te kijken hoe vriendelijk ze ook deed. Marina hoorde iemand aan komen lopen en daarna gekuch. Ze keek op om een wat oudere bewaker te zien staan die afkeurend naar haar keek. Vlug stopte ze het boek weg en lachte een beetje knullig naar hem. Hij liep weer door en ze zuchtte. Dit zou natuurlijk weer problemen opleveren. Ze keek even naar de jongeman. "Mijn excuses voor de afleiding van alles," zei ze verontschuldigend tegen hem. Ze snapte het heel goed als men zonder afleiden wel eens een boek zou willen lezen.

Zijn blik ging weer van de bewaakster naar de woorden die in het boek stonden maar enkele seconden later hoorde hij opnieuw voetstappen zijn kant op komen, zwaardere deze keer. Het was een bewaker die hier al een lange tijd was en hij wierp haar een afkeurende blik toe toen hij zag dat ze met een boek in haar handen stond. Natuurlijk, ze moest de gevangenen in de gaten houden en niet in boeken neuzen. Al begreep hij haar wel, het moest toch verschrikkelijk saai zijn om gevangenen in de gaten te houden op een plek zoals deze? Het was niet dat degenen die echt gevaarlijk waren hierheen zouden komen. Hij moest zelf ook licht grijnzen toen hij het glimlachje zag dat ze de oudere bewaker toewierp, die uiteindelijk weer verder liep. Haar blik kruiste die van hem en ze verontschuldigde zich voor de afleiding. Hij haalde zijn schouders op. 'Geen probleem,' antwoordde hij met een lichte glimlach. 'Ik ben al blij dat ik af en toe eens hierheen kan komen,' vervolgde hij zacht.

Marina stopte het boek weer helemaal goed terug en keek naar de jonge gevangene toen hij zei dat hij al blij was om hierheen te komen. Ze glimlachte een beetje spijtig en knikte. "Dat kan ik me voorstellen. Dit is tien keer beter dan die verschrikkelijke cellen en de ijzige kou buiten," zei ze rustig op zachte toon om niemand verder te storen met haar gepraat en rilde al als ze naar buiten keek. Er was wel eens een voorstel tussen de bewakers gevallen om de cellen te renoveren, maar ze waren al zo lang op deze manier en eigenlijk was het vrij duur om dat alles op nieuw te doen. Ook was er het probleem om de gevangenen ergens te herbergen als hun cellen gerenoveerd zouden worden. Kortom, dat voorstel was nooit goedgekeurd. Hoewel Marina nog altijd van mening was dat er wel iets aan gedaan mocht worden. De verwarmingen die het soms met een beetje mazzel deden, boden lang niet genoeg warmte tegen de kou van Alaska.

Nog iets anders aan deze bewaakster was dat ze er effectief op in ging als hij iets zei. De meeste andere bewakers knikten maar wat en keken hem aan met een blik dat hij moest zwijgen. Dat was ook een van de redenen waarom hij niet zo vaak met bewakers sprak. Niet dat hij zo vaak bewakers of anderen in deze gevangenis aan sprak, al was het wel eens fijn om een gesprek te voeren met iemand die zich toch een beetje sociaal en vriendelijk gedroeg. 'Daar heb je gelijk in,' antwoordde hij met een lichte glimlach. Het was hier inderdaad constant ijskoud, soms kon het zo erg zijn dat zijn lichaam er pijn van deed. In de cellen was er ook constant een koude tocht, net zoals in de rest van het gebouw. Buiten was het ook niet veel warmer, al was er weinig verschil. 'Is het in jullie kamers anders?' vroeg hij zachtjes om anderen niet te storen die probeerden te lezen, met een lichte nieuwsgierigheid. Hij had zich sinds zijn aankomst al eens afgevraagd hoe de kamers van de bewakers eruit zagen. Hij kon zich niet voorstellen dat het deftige kamers waren zoals in hotels. Misschien waren het zelfs gewoon cellen zoals die van hem, dat leek hem logischer in deze ijzige gevangenis.

Voorzichtig leunde Marina tegen de boekenkast aan, probeerde ervoor te zorgen dat hij niet om zou denderen. Even schudde ze haar hoofd als antwoord op zijn vraag. "Nee, het is daar niet veel warmer. Het is iets prettiger om in te verblijven dan jullie cellen, een beter bed bijvoorbeeld, maar het is niet erg gezellig." Marina haalde haar schouders op en keek hem aan. "Maar we zijn niet heel vaak in onze kamers, dus dat is misschien een voordeel," zei ze rustig. Toch vond ze het wel prettig om zichzelf af en toe te kunnen terug trekken in haar kamer. Als ze hele dagen bewakertje had gespeeld, dan was het fijn om even wat momentjes voor haarzelf te hebben. Ze haalde een hand door haar kastanje bruine haren die over haar schouders vielen. Ze had er wel aan gedacht dat het handiger was om haar haar op te steken, maar dat zorgde alleen maar voor kou in haar nek.

Aiden volgde haar met zijn blik toen ze nonchalant tegen de boekenkast leunde en zich een beetje meer draaide om hem aan te kunnen kijken. Hij knikte bij die woorden, net zoals hij verwacht had dus. 'Dat is toch al iets beter want ik denk niet dat je zo'n cel er met plezier zou bijnemen,' merkte hij op. Het zou toch absoluut niets voor hem zijn om hier een beetje de bewaker te uithangen terwijl er niets voor in terugkeer kwam. Andere mensen in bedwang houden was zo al niets voor hem, hij zou liever zelf voor actie zorgen en zo werd hij alleen maar nieuwsgieriger naar de reden waarom een klein persoontje zoals zij voor een job zoals deze gekozen had. Ze vervolgde door te zeggen dat ze niet vaak in haar kamer was, wat misschien een voordeel was en hij moest licht grijnzen. 'Dan kan je het inderdaad als een voordeel bekijken,' antwoordde hij, langs zijn kant was het spijtig genoeg anders. Hij was veel te vaak in die stomme cel.

Marina schudde haar hoofd bij wat hij zei over de cellen. "Bah, nee. Die cellen zijn echt griezelig en koud. Vraag me af waarom ze er nooit iets aan doen. Het is daar niet te doen," zei ze terwijl er een rilling over haar rug liep. Sommige gevangenen hadden nog massel dat ze vaak uit de wind zaten, dat was misschien prettig. Maar Marina was van mening dat er wel iets aan de cellen gedaan kon worden. Het hoefde niet te luxe te worden, het waren wel criminelen, maar toch iets betere verwarmingen zouden als een hele verbetering zijn. Ze glimlachte. "Het is wel een voordeel. Het is vermoeiend om hele dagen aan het werk te zijn, maar het geeft wel voldoening," zei ze rustig. Vooral als ze echt iets gedaan had in plaats van alleen maar rondjes lopen. Als er een rel of ruzie of wat dan ook was, dan kon ze trots zijn als ze dit had kunnen stoppen.