De keuken

Ze waste af. Altijd. Wanneer Cosette dienst had, waste zij af. Ze was namelijk nergens anders goed voor. Ze kon niet bij de hoogste plank in de servieskast en ze was, in tegenstelling tot veel andere gevangenen, geduldig genoeg om de borden, bekers en glazen en het bestek volledig schoon te krijgen - althans, op goede dagen. Deze middag had ze eigenlijk al een uur geleden corveedienst, maar ze had het volledig gemist. Dus haalde ze het nu maar in, alleen. Het was wel een stuk minder gezellig dan op de vaste tijden. Niet dat het ooit gezellig was tijdens de corveediensten. Ze waren immers altijd meteen na het eten, waardoor je meteen de hele avond of ochtend kwijt was aan borden afsoppen en afspoelen.
De gevangenis was werkelijk een donkere plek. Ze kon er maar niet aan wennen. Ze was toch geen misdadiger, ze had toch niets fout gedaan? Ze had enkel een gespleten karakter en daar kon ze tevens niks aan doen. En zij als Mirror was eigenlijk nooit erg agressief, ze was gewoon wat... negatiever. Veel mensen kwamen in het gevang tot bezinning, had ze zich laten vertellen. Nou, als het een ding was dat gevangenen niet deden, was nadenken over hun daden. Zíj had nooit misdaden begaan en toch zat ze tussen al dit ongure volk. Af en toe was ze er echt helemaal klaar mee.
De borden verdwenen steeds grover in het lauwwarme water dat inmiddels nog maar amper sop bevatte. Dat vervloekte bord wilde maar niet schoon worden, dacht ze gefrustreerd.
Tenslotte gooide ze het woendend neer op de betonnen keukenvloer, waar et in stukken brak en een dof gerinkel weerklonk tussen de muren van de ruimte. Ze liet een zacht gebrom horen terwijl ze wat losgeschotwn plukken haar uit haar paardenstaart uit haar gezicht veegde. Ze keek in een woedend zwijgen naar de scherven en zuchtte overdreven geirriteerd. Dat ruimde de veegdienst wel op, dacht ze laag.

Met haar armen over elkaar geslagen sloeg Keira de gevangene gade. Doordat een fout van een andere bewaker die haar niet kwam halen en het mens zelf mocht Keira nu een extra dienst draaien. Niet iets waar de dame bepaald vrolijk van werd, deze tijd had ze ingepland om te trainen niet om in deze warme keuken te staan. "Een schuurspons, heet water en extra zeep doet wonderen. " merkte Keira op nadat de gevangene al te lang bezig was met een bord. Soms vroeg ze zich echt af hoe het gesteld was met de intelligentie van sommige. Het was mij niet dat afwassen hoogwaardige wiskunde was.

'Ja, dat had ik zelf ook al bedacht,' mompelde Cosette gefrustreerd, niet willen toegeven dat ze daar inderdaad zelf niet op was gekomen. Ze had wel wat beters om over na te denken dan een bord schoon krijgen.
'Het is nou niet bepaald mijn hobby om 's middags mijn tijd aan afwassen te besteden,' sneerde ze. Ze had wel zin in een ruzietje, dacht ze. De scherven liet ze expres liggen, terwijl ze iets kalmer dan voorheen het volgende bord in het water liet zakken. Haar hele onderarmen waren door haar chaotische aanpak doorweekt, maar dat deerde haar al heel lang niet meer. Dat droogde wel weer. Ooit.

Oh, mijn mobiel liet gisteren het schervendeel niet zien op de mobiele versie D:
-
Keira haalde ongeïnteresseerd haar schouders op bij de woorden van de gevangene, "Niet mijn probleem, veel beters heb je hier toch niet te doen." sprak de dame, terwijl ze een stoffer en blik van de muur haalde, het enige wat het kind hier mee bereikt had was dat haar corvee dienst verlengd was, want de scherven ruimde zich niet vanzelf op en Keira was zeker niet van plan die taak tot zich te nemen.
Keira legde het stoffer en blik naast de vrouw neer en ging weer leunen tegen dezelfde plek waar ze eerder tegen geleund had. Het was het eiland in het midden van de keuken waar allemaal fornuizen en ovens waren, de andere kant werd gebruikt om af te wassen en eten te bereiden.

Oh, raar 3: Nou ja, goed opgelost zo c:
-
Veel beters heb je hier toch niet te doen.
Dat was triest genoeg waar. Deze gevangenis was werkelijk geen haar beter dan alle plekken waar ze in haar hele leven ooit was geweest. Frankrijk, Engeland. Dromen achternazittend en toch overal opgejaagd, zonder werkelijk doel voor ogen. Deze gevangenis was een treurige vergelijking voor de boze buitenwereld die zo anders en tegelijkertijd zo verschillend van haar leven hier was. De finish was niet meer in zicht. Er was überhaupt geen finish, al lang geleden verloren en vergeten.
Met een gezicht als een donderwolk  pakte ze de stoffer en blik uit de handen van de bewaakster en begon de scherven op te vegen in een kil stilzwijgen.
Deze positie, Keira (ze kende inmiddels al meer namen) quasi-nonchalant tegen het aanrechtblad aanleunend en zij, schrobbend en zwoegend op de vloer onder haar - Cosette haatte die altijd aanwezige machtsverhouding. Ooit zou ze er nog wel eens iets aan doen, maar voor nu moest ze geduld hebben.

In tegenstelling tot sommigen andere bewakers was Kira niet iemand die enorm veel van haar positie genoot. Ze ontbrak de sadistische trekjes die sommige andere bewakers wel hadden, nee dit was simpelweg haar baan, haar manier om in leven te blijven. Ooit zou de tijd weer rijp zijn om weer het leger in te gaan, maar dat kon pas als haar littekens geheeld waren, letterlijk en figuurlijk. Dus in de tussentijd was ze hier, in dit godvergeten deel van Amerika ervoor zorgen dat gevangenen netjes in het gareel bleven en de samenleving niet meer zouden belasten met hun smerige daden.
Verveeld keek Keira op haar horloge, het was alweer 3 uur, over een half uur zou ze afgelost worden, tenminste als die gevangene een beetje opschoot. "Op zo'n manier wordt die stapel borden echt niet kleiner." Merkte Keira nog even toonloos als altijd op.

De neutraliteit waarmee Keira haar terecht wees maakte Cosette woedend, alsof ze het zo-even gedaan had kunnen hebben. Het was geen werkje wat je in tien minuten afrondde, de afwas van zo'n honderd gevangenen - misschien wel meer - was behoorlijk veel.
'Ik doe mijn best,' snauwde ze kwaad naar haar toe. Keira zag dit vast enkel als een vervelend werkje waar ze vanaf wilde zijn. De uitdrukking op haar gezicht sprak boekdelen. Cosette was er helemaal klaar mee.
'Ik word echt kotsmisselijk van je,' zei ze. 'Dat jij nou nooit hard hebt moeten werken, betekent niet dat je geen respect voor de anderen hoeft te hebben.'
Zodra de woorden gesproken werden, had ze er al spijt van. Echter, haar Mirror-karakter liet het niet toe zich schuldig te voelen. Altijd wanneer ze zich opwond tijdens een kwade bui, zoals ze het zelf liever noemde, waren haar gedachten een grote kwade brij van woorden en gevoelens die ze niet kon plaatsen. Vroeger had ze het echt gehaat dat ze een Mirror was. Zodra mensen wisten van de negatieve kant van jezelf, wilden ze niets meer met je te maken hebben. Men vergat vaak dat er altijd een positieve kant aan een Mirror zat - letterlijk. Ze was of heel chagrijnig zoals nu óf heel erg depressief.

Keira's ogen vlamde op bij de woorden van het arrogante kind dat hier tegenover haar stond. "Ik heb waarschijnlijk harder gewerkt dan jij ooit in je leven bij elkaar zult werken. Daar kunnen geen duizend corvee diensten tegenop." De woorden van Keira klonken koud en kil in de grote ruimte waar ze enkel met z'n tweeën aanwezig waren. De rossige dame had een gevoelige snaar geraakt bij Keira, nog altijd werd ze regelmatig wakker uit een nachtmerrie over haar vroegere leven. Een leven waarbij ze vele mensenlevens mee heeft gered, maar ook waar ze er velen bij verloren had zien gaan. Het was het soort leven dat weinig mensen echt begrepen. Alleen de mensen die er geweest waren konden erover praten.
Regelmatig had Keira nog contact met oude vrienden, hoe afgelegen dit gebied ook mocht zijn, er was godzijdank wel een telefoon en internetverbinding met de rest van de wereld.

Keira's ogen spuwden vuur, dat was de enige juiste benaming voor de uitdrukking op haar eerst verbaasde en later furieuze gezicht. Cosette werd werkelijk even bang van het gevoel dat Keira haar bezorgde en ze deinsde instinctief achteruit. Haar woorden knalden eruit en staken haar. Cosette wist dat ze niet zo grof had moeten zijn, maar ze voelde tevens iets van vervreemding tegenover de eigenlijk zo onbekende bewaker die daar zo witheet voor haar stond. Ze zag hoe Keira's gedachten haar ver weg van Willow Creek afvoerden, naar een wereld die Cosette onbekend waren. Ze schaamde zich. Eigenlijk wist ze helemaal niets van haar af. Maar wanneer ze in een depressieve bui was, flapte ze er van alles uit waar ze later ongetwijfeld spijt van zou hebben.
'Jij weet niet hoe het is om je hele leven achterna gezeten te worden, verjaagd, gewantrouwd. Mijn hele leven was een grote leugen, Keira.' De woorden waren zacht en emotieloos en brachten geen enkel gevoel over in de ruimte. In tegendeel zelfs, de spanning werd alleen maar erger.
Cosette was inmiddels bijna in tranen, al probeerde ze wel het niet te laten zien. Dit zou op een confrontatie uitlopen, dat wist ze nu al. Echter, haar Mirror-karakter stond het haar niet toe Keira's gelijk toe te geven.

(Ah, ik vind jouw schrijfstijl echt zo wauw hè!)
-
Op dat punt leken de twee op het moment eigenlijk veel meer op elkaar dan ze beide toe zouden geven, ook Keira schoot in het defensief en trok een soort muur om d'r heen, eentje waarmee ze zichzelf beschermde door van alles er uit te gooien, zonder dat ze er teveel over na dacht. Iets wat volledig tegen haar beoogde aard in ging. Keira wilde iemand zijn die alles onbewogen kon ondergaan, maar haar emoties lagen hoger aan het oppervlak dan dat ze zou willen toegeven, zeker op dit soort momenten. "Ik weet veel meer dan je denkt, schat." de grijze ogen van Kira waren strak op Cosette gericht, haar blik niet meer loslatend. De tranen stonden in de ogen van het meisje, waardoor ze er een stuk jonger uit zag dan enkele ogenblikken eerder, maar dat was niet voldoende om Keira een stapje terug te laten doen. "Het kan mij niet schelen wat je allemaal meegemaakt hebt, je zit nu hier. Terecht. Leer d'r mee leven." Ondertussen sprongen flashbacks terug in het hoofd van Keira, beelden die meestal enkel in haar dromen de kans kregen om tevoorschijn te komen. Het waren beelden die in schril contrast stonden met de ijzige ruimte waar ze nu waren, iets waardoor Keira's emoties nog duidelijker zichtbaar werden. Ze moest zich inhouden, zakelijk blijven. Iets wat nu al te laat was.

Mihi, aw, bedankt! Deze ruzie omg, love it :} Het schrijft ook heel prettig met een goede tegenstander <3
~
Keira ontplofte, dat was wel duidelijk. Cosette wist dat ze op moest passen, maar de onwaarheden die Keira haar in het gezicht gooide, konden niet onbevochten blijven. Ze kon niet niets zeggen wanneer er iemand - of het nou een gevangene of een bewaker was - met haar verleden spotte.
'Terecht?' riep Cosette, die nu al helemaal haar geduld verloor en zich ongegeneerd in het diepe waande. 'Ik zit hier verdomme omdat ik iemand ben met stemmingswisselingen - waar ik nota bene niks aan kan doen! Wat zou jij zeggen als je vrienden, je vriendinnen, zelfs je oúders je zouden verraden, je zouden verafschuwen om wat je bent? Hoe zou jij het vinden om je leven te moeten leven te midden van roddels en leugens, gebaseerd op fabels die de mensen gewoon verzinnen?' Ze moest even op adem komen, maar vervolgde meteen: 'Dat is afschuwelijk, Keira.' Haar naam werd eruit gespuugd alsof het een reststuk was.
Er viel een oorverdovende stilte.
De twee kemphanen stonden woedend tegenover elkaar. Allebei niet van plan om op te geven, allebei hun instinct volgend. Ze leken op dat ongelukkige ogenblik zo enorm veel op elkaar dat het bijna angstaanjagend was. Cosette voelde dat ze hierna geen neutraal leventje meer zou gaan leiden, er zouden ongetwijfeld consequenties aan verbonden worden. Het kon haar allemaal niks meer schelen, ze kreeg nu sowieso al wel straf.

"Stemmingswisselingen waarbij al teveel levens gevallen zijn." bracht Keira er tegenin, dwars door Cosette's monoloog heen. Niet luisterend naar wat de gevangene verder allemaal uitkraamde, en al was het geen onzin, het boeide Keira niet. Het meisje was over de schreef gegaan, niet eens met de woorden die ze net uitsprak, maar door de manier waarop ze haar eerder toegesproken had. De gevoelige snaar die in Keira geraakt was, trilde nog altijd langzaam na, haar hartslag opjagend en haar vuisten ballend.
Langzaam herpakte de bewaakster zich weer, wist ze haar emoties weer onder controle te houden. Hoewel haar grijze ogen nog altijd vlammend in die van Cosette gepriemd waren. "Het kan me niet schelen hoe jij je voelt, hoe je leven voor deze gevangenis was. Net zo min als het jou boeit wat er in mijn leven omging, voor zover het je überhaupt aangaat. Wat op het moment belangrijk is zijn die fucking borden," haar handen gebaarde vervaarlijk naar de stenen platen die nog steeds voor de helft enkel afgespoeld waren. "Dit is nu je leven, voor de rest van je leven, geniet er maar van."

'Ik ben niet degene die hier levens wegneemt,' siste Cosette furieus. Keira's ogen spraken boekdelen, maar de stilte sprak voor haar. De scherven gleden uit het blik dat ze nog altijd in haar handen had gehad en vielen op de grond. Het glashelder gerinkel doorbrak de ijzeren muur die de beide meisjes tussen hun hadden opgetrokken. Het verbaasde Cosette dan ook enigszins dat Keira haar nog niet had weggestuurd.
'Het kan me inderdaad geen donder schelen wat jij hebt meegemaakt, ik verdedig enkel mezelf en alle andere Mirrors hier,' riep ze. De gevolgen waren voor haar, het was voorbij. Het was aan Keira te beslissen wat ze met Cosette ging doen.
Ze stond op, liet de stoffer en blik op de grond vallen voor Keira's voeten en liep weg. In de deuropening draaide ze zich nog een keer om en haar blik priemde in die van Keira. Ze negeerde het bevel tot het herpakken van de afwas. Dat kon ze wel vergeten, dacht Cosette.
'Ik dacht zelfs nog dat je wel oké zou zijn,' zei ze met een onaangename kalmte die weerklonk in haar stem.

Haha, dit is echt lastig, ik moet Keira argumenten laten geven tegen Mirrors, terwijl ik zelf hartstikke tegen het feit ben dat mensen eigenlijk onschuldig vast zittenxD
-
Het gerinkel van de scherven, het was bijna een lachwekkend metafoor voor de situatie waarin ze zaten. Een filmmaker zou dit perfect vinden voor het opbouwen van de climax die erop zou volgen. Maar dit was geen film, dit was het moment waarop Keira nog altijd de stilte voor haar liet spreken. Haar ogen deden de rest. Ook Keira kwam in beweging, Cosette was duidelijk over de schreef gegaan, waren het niet haar woorden, dan waren het wel de daden die het vervolg erop waren. De afwas die nog altijd ongedaan lag - ze had al geluk gehad dat ze haar corvee mocht doen, inplaats van een zwaardere straf - en de scherven verspreid op de grond.
Met een paar grote stappen haalde Keira Cosette in, met een stevige greep pakte ze de dame vast in haar nek, niet bang om hardhandig over te komen. Zo kwam die jaren van militaire training toch nog eens van pas. "Zoals ik je al zei, het kan me allemaal geen moer schelen wat je van me vindt, drie, acht, zeven twee." Kira las tergend langzaam het nummer wat op het gevangenuniform genaaid was op. Enkel om haar duidelijk te maken dat ze hier niemand was, niets meer dan een nummer die haar dagen hier mocht slijten. "Ik zal voor een week al je uitstapjes uit je cel laten verbieden, geen bezoek en zelfs corvee zal je ontnomen worden. Het eten zal zelfs in je cel gebeuren." In eerste instantie zou het het meisje vast leuk overkomen, maar eenzaamheid was erger dan klusjes doen.

Net toen ze zich opnieuw had omgedraaid, voelde ze hoe een ijzersterke hand achterin haar nek haar op haar knieën dwong. Als een reflex trok ze haar schouders op, maar ze had haar zo vast dat dat precies pijn deed. Tandenknarsend zat Cosette daar, niet in staat iets terug te zeggen of te doen.
Drie, acht, zeven, twee. Een uit minstens vierduizend gevangenen, dat was ze - en niets meer dan dat. Het deed haar denken aan haar moeder. Zij neuriede altijd een klassiek deuntje wat daarop leek. "Who am I... Two, four, six, o, one", een tragisch lied over het leven van een man in tweestrijd, ternauwernood ontsnapt aan het gevang. Hij had enkel de vrijheid als gezelschap.
Maar nu werd haar die juist ontnomen. Even raakte ze in paniek, maar al snel ebde de angst weg en overzag ze de realiteit al meer. Een week lang celstraf, een week lang alleen in de cel. Wel, ze had in ieder geval haar tekeningen nog (EDIT: Cosette tekent altijd in haar cel, zie cellen > cosettes cel). Een week geen corvee, dat vond ze niet erg, het was eigenlijk nog beter. Het was wel erg vervelend dat ze de twee wandelingen per week  naar buiten nu zou missen, maar Keira had - daar was Cosette dan wel weer eerlijk in - het volste recht om haar te straffen. Ze was uitgevallen tegen een bewaker, ze had haar taken geweigerd. Al was Cosette ergens wel trots op zichzelf. Ze konden haar niet zomaar kleinkrijgen, dat was een ding dat zeker was.
-
KUCHlesmisKUCH <3 Ik dacht, why not :)En het lijkt me echt damn leuk - ik als sadist - om haar dan helemaal gek te laten worden enzo... Hehehe

Hahaha sinds dit rpg zout Day nummer echt al de hele tijd in mn kop, maar ik reageer morgen weer, want mobiel typen is kut xD

Al die spelfouten verklaren waarom ik typen op m'n mobiel niet vind werken, haha.
-
Keira had behoefte aan ruimte om haar heen, minstens een keer per dag zich uitleven met een rondje hardlopen en een beetje menselijk contact was ook altijd fijn, dat was dan ook de reden waarom ze die straf bedacht had, nouja bedacht ergens stond er ook zoiets in de regels. Dat het meisje van tekenen hield, haar cel helemaal niet zo erg vond kon Keira niet weten, want tja, ze wist vrij weinig van elke gevangene hier. Keira was iemand die heel duidelijk haar grenzen tussen privé en werk hield. Dit was geen plek om interesse te tonen en gezellige contacten te onderhouden.
Keira trok Cosette weer overreind en duwde haar in de richting van de uitgang, er waren genoeg borden gesneuveld door het toedoen van dit meisje. "Je straf gaat direct in." merkte ze weer net zo toonloos op, als dat ze eerst gesproken had. Hoewel de emoties nog altijd najaagde in haar lichaam, wist ze haar uiterlijke kalmheid in iedergeval weer te herpakken.