Het grasveld

Tja, wat valt erover te zeggen, het is een grasveld. Er staan een paar bankjes waar je op kan zitten, maar op een grasveld kan je natuurlijk veel meer doen, mits het maar wordt toegestaan.

Regels: Luisteren naar de bewakers
Personen: -

Lucien had een groepje van vijf gevangenen voor zich. Het was koud, maar daar merkten ze niets van. Hij had ze al op laten drukken, rond laten rennen en meer zware onderdelen die de meesten eerst weigerden te doen, maar die ze uiteindelijk met heel veel moeite volbrachten, soms na een paar uur. Deze groep was net klaar en hij stuurde hen naar het douchegebouw. Eén kleine ruimte met een aantal douches erin. Vanwege dit gezamenlijk douchen, bestonden zijn groepen alleen uit mannen of alleen uit vrouwen, maar het was pas deze ochtend dat Lucien daar echt over na had gedacht. Hij had het natuurlijk eerder kunnen weten, omdat hij nooit gemengde groepjes had, maar dat had hij nooit gedaan. Ergens was hij wel trots op zichzelf, maar hij wist dat hij dit tegen niemand moest vertellen, om niet uitgelachen te worden. Hij ging op één van de bankjes zitten en haalde uit zijn tas die daar stond een appel. Over een paar minuten zou de volgende groep komen, deze keer alleen maar dames. Bij dames waren de oefeningen milder, maar natuurlijk nog steeds zwaar.

Rustig slenterde ze over het bevroren gras, ze hoorde het geluid van het krakkende gras onder haar voeten. Toch liep ze door en stond ze niet stil bij het kille geluid die het verspreidde, de wind gleed door haar gekleurde haren heen waarna ze plaats nam op een bankje. In de zakken van haar jas zocht ze naar haar sigaretten waarna ze er tevreden eentje op stak. Het inhaleren maakte haar rustig en haar donkere ogen schoten rond om de personen te bekijken die hier verder nog waren. Ze rekte zich even tevreden uit, het was maar een kleine wandeling geweest hierheen en ze moest toegeven dat ze het prettig had gevonden om even haar benen te strekken, het was immers erg nauw in zo'n cel en dan kon ze niet bepaald veel lopen. Maar het idee om hier te oefenen beviel haar helemaal niet, dan zat ze liever in haar cel. Ze was al blij dat ze nu eindelijk boeken had gekregen. Eris keek even naar haar schoot en blies de rook uit. Ze kon zich nog de eerste keer dat ze een sigaret rookte herinneren, ze kon niets anders dan hoesten. Kort grinnikte ze erom. Ze waren hier gekomen om te oefenen en ze keek even naar de bewaker die op een van de bankjes zat, ze was gewoon gaan zitten. Eris was niet iemand die van sporten hield, alleen als het nodig was maar met het eten hier zou ze toch niet aankomen dus dan was het ook niet nodig in haar ogen.

Bij de volgende groep legde Lucien weer uit wat ze kwamen doen. Ze moesten doen wat hij zei en na een uur, als ze hun oefeningen goed genoeg volbracht hadden, moesten ze gaan douchen in het gebouwtje met de twee bewakers. Daarna richtte hij zich naar het meisje dat was gaan zitten. "En jij begint met twintig push-ups," zei hij mild, maar het was duidelijk een bevel. De rest liet hij merken dat ze hetzelfde moesten gaan doen, maar hij besloot een extra oogje op de zittende persoon te houden. Mensen kwamen hier om te sporten, dan moest je niet gaan zitten. Ook al stond het idee van sporten je niet aan, je moest en zou rechtop tegenover Lucien plaatsnemen, anders verpestte je het onmiddellijk.

Met tegenzin drukte ze haar sigaret uit, het was te zien dat dit haar niet beviel maar ze had verplicht gemoeten. Iedereen moest minimaal een keer per twee weken en meestal weigerde ze. Nu was Eris echter gebracht. Ze rechtte haar rug en keek zonder al te veel emotie naar de jongeman. Daarna begon ze aan haar twintig push-ups. Ze had vroeger genoeg moeten trainen, dat was ze heus nog niet verleerd. Bovendien was dit geen trainingskamp, of moesten ze fit blijven om ooit tegen de bewakers in te gaan? Koel ging ze door, tot die afgerond waren. Redelijk gelijk met de anderen en Eris kwam ook overeind. Ze wachtte het volgende bevel af, ze zou die vent eens laten zien dat hij haar niet in de gaten hoefde te houden.

"Geef me dertig sit-ups," beval Lucien weer op zijn milde toon. Het meisje dat nu gewoon mee deed, leek te kijken alsof ze vond dat hij haar nu wel minder in de gaten zou houden. Maar juist de sportieve gevangenen werden door hem het meest afgebeuld. Vooral omdat ze meer aankonden en vaak al opstandig aan kwamen. Dat stond hem tegen en dan wilde hij ze breken. Je kon je inderdaad afvragen waarom die moest, maar volgens Lucien ging het daar niet om, al was het antwoord vrij simpel. Alle mensen hier hadden straf en dit was de enige toegestane vorm van lijfstraf. Maar geen mens die er op die manier over nadacht. Lucien hield ook niet van lijfstraffen, maar dit was voor hem eigenlijk een gewone training. De coach bij het ijshockey was ook zo bezig geweest. Iedereen die hem tegenstond, kreeg extra veel training, maar het was een hele aardige man. Lucien probeerde altijd naar zijn voorbeeld te handelen, al waren gevangenen geen topsporters zoals hij was geweest.

Kort gleed haar blik naar de rest van de groep, wat die deed, maar sinds zijn bevelen allemaal opgevolgd werden deed ze mee. Niet dat ze heel erg haar best deed, ze deed ze gewoon en daar bleef het bij. Zo moeilijk was het nou ook weer niet, het was gewoon tijdverspilling in haar ogen. Waarom mensen sterker maken die hier toch niet weg zouden komen? Eris stopte midden in de sit-ups. Ze bleef even zitten en zocht aan haar pols naar aan elastiekje, rustig maakte ze haar haren vast want die hoefden niet al te vies te worden. Daarbij bekeek ze de bewaker die hen trainde, ze snapte niet echt waarom hij als bewaker hier was gaan werken, hij had beter trainer bij iets kunnen worden, dat werd tenminste nog gewaardeerd. Haar donkere ogen gleden even langs de andere meiden waarna ze het toch weer afmaakte, wat kon ze anders doen? Ze kon beter luisteren dan problemen maken, dat wist ze zelf ook wel. Ze had al een keer in de isoleercel moeten zitten.

Het meisje leek er toch echt mee te zitten. Maar daar besteedde Lucien geen aandacht aan. Ze had het gewoon te doen en daarmee uit. Hij maakte vaker dit soort mensen mee en uiteindelijk zorgde hij er gewoon voor dat maar deden wat ze moesten doen. Dit meisje was wel nog steeds als eerste klaar, en het leek haar geen moeite te kosten. "Tien rondes om de banken," was zijn volgende opdracht. De banken stonden ver uit elkaar en de meiden moesten het allemaal binnen tien minuten halen, anders mochten ze allemaal overnieuw. Er zat ook geen logica in de training, elke dag was de volgorde anders, maar ja, deze mensen werden ook niet speciaal voor iets getraind. Hij pakte zijn stopwatch erbij en timede de tijden van de meiden. Tien minuten was makkelijk te halen, als je maar constant bleef rennen. Bij mannen was het trouwens zeven en een halve minuut die ze hadden om alle tien de rondes te halen.

Rustig kwam ze overeind, ze begon mee te joggen met de rest. Hoewel ze een praatje probeerde te maken merkte Eris op dat sommigen echt fanatiek hun best deden en dat anderen niet eens de puf hadden voor een praatje. Zuchtend schudde ze haar hoofd en liep verder. Het was nog best wel een eindje en ze versnelde maar wat zodat ze het tenminste wel zou halen, echt behoefte aan wat er zou komen als ze het niet zou halen, want zoiets zou hij vast al bedacht hebben, had ze niet. Eris besloot mee te lopen met de fanatiekelingen. Sommigen mensen waren ook gewoon gemaakt voor sport, zij had enkel haar conditie opgebouwd door wegrennen voor de politie en het trainen met vechten, het was dat of je leefde niet meer. Natuurlijk was het leven dat Eris hier had ook niet alles, maar ze leefde nog en daar ging het om. Uiteindelijk gingen ook de tien rondjes voorbij en stond ze weer voor de bewaker. Nu moest ze wel even op adem komen, ze had aardig doorgelopen maar toch, het eiste wel wat.

Het meisje dat alles zo gemakkelijk leek te doen en op het bankje had gezeten, kwam natuurlijk op tijd binnen, maar Lucien keek pas op zijn stopwatch toen de laatste aan was gekomen na de tien rondjes. Twaalf minuten. "Oké dames, nog een keer," zei hij en hij gebaarde naar de start van het rondje. "En nu snel genoeg, of het wordt nog een keer. En nog een keer, en nog een keer." Hij keek de meiden aan en maakte zich klaar voor de komende bezwaren. Een paar gingen natuurlijk meteen van start, maar het meisje dat als laatste aan was gekomen, begon het hevigst te protesteren. Hij keek haar eerst droog aan, wachtte tot ze klaar was en merkte toen droog op dat het haar schuld was dat ze allemaal nog een keer moesten lopen en dat deze discussie van haar tijd afging. Als ze hem niet nog een keer wilde lopen, moest ze maar snel beginnen. Dat zorgde ervoor dat ze ging lopen en Lucien keek nu op of de dames allemaal al liepen of dat er nog een paar stonden om te protesteren.

Eris schonk en de bewaker een vuile blik maar het meisje dat het laatst aangekomen was kreeg nog een veel vuilere blik. Woedend begon ze te lopen, dit hoefde hij niet nog een keer te doen want dan zou ze stoppen. Niet alleen met het lopen maar met zijn gehele idiote training en zou ze de rest van de tijd wel langs de kant staan roken. Dan kon hij het ook helemaal vergeten. Geïrriteerd liep ze verder, enkele dames waren nog niet aan het lopen, ze rekende erop dat ze zometeen langs de kant zou staan en niets meer zou doen, dan kon die bewaker het mooi uitzoeken. Ze liep verder, begon het te voelen in haar spieren maar weigerde te stoppen nu ze eenmaal bezig was. Eris volgde een groepje meiden en kwam haast tegelijkertijd met hun aan. Benieuwd of de rest nu wel op tijd zou zijn hield ze de bewaker in de gaten. Ze zocht in haar zakken alvast naar haar sigaretten met bijbehorende aansteker, ze verwachtte immers niet dat de meiden het zouden halen. Daar hadden ze de instelling niet voor.

Natuurlijk was het laatste groepje meiden te laat en Lucien liet hen nog een keer rennen. Maar hij had zijn hart op de goede plaats en schonk deze keer zelfs misdadigers genade. Hij gaf hen de volgende opdracht en gebaarde dat per tweetal met de ruggen tegen elkaar moesten gaan staan en dan door de knieën, ze moesten gaan zitten zonder stoel met elkaar als rugsteun. Het klopte precies, want er stonden vier meiden voor hem en ze moesten het maar een tijdje volhouden. Minstens anderhalve minuut. Haalde je dat niet, dan werd het weer een rondje, haalde je het wel, maar viel jouw tweetal als eerste, dan werden het vijftig push-ups. Ondertussen keek hij ook naar de meiden die het rondje aan het lopen waren en het waarschijnlijk wel weer niet zouden halen.

Gehoorzaam volgde ze de instructies op. Ze koos haar partner uit en zakte door haar knieën. 'Als je het niet haalt heb je wel grotere problemen dan dat rondje op die push-ups.' Siste ze het meisje meermaals toe, ze zou dit halen want Eris had niet de behoefte om nog meer te doen. Ze voelde het in haar spieren en raakte moe. Iets waardoor haar humeur nog erger verslechterde, ze had gewoon haar dag niet. Dit maakte het allemaal nog veel erger, zo simpel was het. Wel was ze blij zo te mogen douchen want anders dan rook ze niet eens normaal. Haar blik hield ze op de bewaker terwijl ze stug bleef staan. Ze voelde het meisje soms bijna haar evenwicht verliezen maar greep haar op die momenten wat steviger beet en ze bleef staan. 'Verdomme wat een klote oefening.' Ze keek naar een van de paren die vielen en ze moest slikken. Ze wilde niet vallen en wachtte af, wanneer hij het aan zou geven.

De groep meiden die als eerste viel, viel precies op tijd. Dat wil zeggen, om weer mee te lopen met de groep die het rondje rende, allemaal hadden ze de goede tijd niet gehaald. De tweede groep die viel, hoefde maar vijftig push-ups en de twee die nog zaten, werden door Lucien aandacht bestudeerd. Natuurlijk ging hij niet zeggen wanneer ze klaar waren, dat was het hele idee achter deze oefening. Zouden de gevangenen zelf nadenken of gewoon stompzinnig wachten. Je zou kunnen zeggen dat deze twee al gewonnen hadden en ze hoefden dus niets extra's, maar nu alles geven bracht je bij de komende onderdelen in moeilijkheden. Dus bleef hij maar wachten, zonder een vin te verroeren en hij timede tegelijkertijd de meiden van het rondje, die er nu wel uitzagen alsof ze het gingen halen, misschien ook omdat er steeds een halve minuut bijkwam als je het niet haalde.

Ze merkte hoe ze bekeken werd, niet lang daarna liet ze het meisje los. Ze viel op de grond, Eris zelf bleef staan en kwam overeind. Ze voelde niet de behoefte om te helpen en met een koele blik keek ze naar de jongen. "Waarom worden we eigenlijk getraind? Ik dacht dat ik moordenaar-af moest zijn, niet in vorm blijven om er een te zijn?" Eris keek hem aan, ze pakte uit haar zak een sigaret, met de bedoeling die op te steken. 'Ik vind dat ik wel genoeg heb gedaan, kan ik gaan douchen?' vroeg ze nog rustig, ze zocht naar haar aansteker om de sigaret aan te steken. Haar ogen bleven soms gericht op de bewaker en anders op de grond. Hier was toch niets beter te doen en ze had goed genoeg haar best gedaan vond ze. Ze rekte zich even uit en keek naar hem. Afwachtend op wat hij ging zeggen of doen, het maakte haar ook niet veel meer uit.

"Nee, we zijn nog niet klaar," zei Lucien, de andere vragen ontwijkend. Hij liep naar één van de bankjes en deed voor wat de gevangenen moesten doen. Ene voet erop, andere voet erop, ene voet eraf en andere voet eraf. "Dat mogen jullie dus gaan doen," zei hij simpel en hij wachtte tot de meesten klaar stonden, voor hij start zei en de stopwatch indrukte. Een paar wilden eerst protesteren, maar besloten het toen toch maar gewoon te doen. Het meisje dat een sigaret op wilde steken trok af en toe Luciens aandacht, maar hij had zichzelf aangeleerd enkel op gevangenen te reageren als ze iets tegen hem zeiden. In elk geval als hij ze stond te trainen. De gevangenen moesten vijf minuten doorgaan en als Lucien vond dat ze te langzaam gingen, kwam daar een minuut bij. Per twintig seconden die te langzaam gingen.

Eris was er wel klaar mee, hij kon laten zien wat hij wilde maar ze was niet meer van plan mee te doen. Ze zag de anderen er heen lopen, zelf stak ze een sigaret op en keek er naar. Ze stopte er nu mee, ze had geen zin om zich voor niets in het zweet te werken als daar niet eens een goede reden voor was. Wat wilde hij anders doen? Haar dwingen? Ze moest een klein beetje glimlachen bij die gedachte, ze mochten toch niets maken. Niet dat een van de andere bewakers haar zou geloven als ze zei dat hij haar pijn had gedaan of gedwongen had, ze was toch maar een gevangene. Maar zij zelf had toch niets te verliezen, ze zat hier al, alles had ze al verloren. Dus bleef ze staan kijken naar de meiden en genoot van de wind door haar haren heen. 'Ik ga me douchen." Meldde ze zonder verder veel interesse te tonen in verdere oefeningen.

"Hmm, dat is nou jammer voor de anderen," zei Lucien simpelweg en hij drukte de stopwatch uit om hem in zijn broekzak te stoppen. "En voor jou geen eten vanavond." Er stonden consequenties op het weigeren. Ze mochten de gevangenen dan misschien niet naar een oefening slepen, maar er waren allerlei soorten sancties toegestaan om ze aan het sporten te krijgen. Eén van de eerste was dat de rest van de groep net zo lang door moest gaan totdat het opstandig sujet besloot om mee te gaan doen, of tot twaalf uur middernacht. Gevangenen waren geen mensen die medelijden toonden met anderen, maar in een gevangenis wilde je niet door anderen naar buiten worden gekeken. Hier je lotgenoten laten zitten, betekende een helse gevangenistijd. Lucien had er niet zo'n probleem mee als ze nu stopte. Hij zou gaan zitten en laten weten hoe het op het moment ging. Dan zou hij over een uur afgelost worden en de meiden voor hem moesten doorgaan. Eén van hen was al begonnen met kreunen, want die wist wat haar te wachten stond als dat ene meisje nu stopte met de training.

Ze haalde haar schouders op. "Het eten is hier toch niet te eten en de helft van hen moest me toch al niet." Ze liet haar sigaret vallen en trapte hem uit. 'Succes dames. Ik ga douchen.' Ze toonde geen medelijden. Enkele van hun hadden al problemen met haar en dit was hun straf, die anderen, daar maakte Eris zich weinig zorgen om. Ze keek nog even naar de bewaker. 'Veel plezier met ze.' Eris stopte haar handen in haar zakken en begon weg te slenteren. Ze was koppig ja, maar als ze haar dag niet had dan ging ze absoluut niet mee sporten en zeker niet zo lang. Daar was ze niet voor gemaakt, de andere meiden wel. Die konden toch ook opstappen? Een avondje zonder eten was ook niet zo vreselijk, het was toch niet te eten, haar maag rammelde altijd wel. Eris keek rustig rond naar de lucht om zich heen. Ze genoot van de rust die ze nu even had, het gaf haar een tevreden gevoel dat ze gewoon had kunnen stoppen. Als het alleen niet eten was.

Het was natuurlijk veel meer dan alleen niet eten. Lucien was pas net begonnen met de standaard dreigementen, de straffen die stonden op het ontlopen van de training. "Tweeënhalve maand niet douchen," zei hij ook nog, maar het maakte hem niet uit of ze bleef. Ze had alleen maar zichzelf ermee en de meiden die hier nog steeds het bankje op en neer gingen. De twee die dit al een keer eerder hadden meegemaakt, gingen maar gewoon door want ze wisten welke nog veel gruwelijker straffen zouden volgen als je echt wegliep. Het meisje dat nu weg was gelopen, zou het allemaal vanzelf wel ontdekken en de groep die ze nu in de steek liet, zou het haar nog zuurder maken in de gevangenis. Uit wraak, omdat ze onnodig lang moesten trainen. Anders waren ze over een uur klaar, als het meisje echt wegliep, gingen ze door tot middernacht.

Er kwam wel meer dan het basisgevloek uit, een hele reeks verwensingen en dreigementen gromde ze naar zijn hoofd. "Rot toch op! Ik ben er klaar mee verdomme, die idiote training brengt ons helemaal niets. Je kan niet eens antwoorden waarom we moeten trainen! Waarom zou ik dan wel moeten blijven?" Eris keek hem boos aan maar was blijven staan, nu liep ze nog niet terug maar dit was een begin. Toch was ze absoluut niet van plan te blijven, hij kon dood neervallen met al zijn straffen, het maakte haar niets uit. Ze zou het vanzelf wel merken, hij kon haar dan net zo goed ophangen als hij door bleef gaan, het liefste zou ze het zelf doen natuurlijk. Misschien mocht hij de eer hebben om de stoel weg te trappen. Eris bleef wachten tot ze antwoord kreeg, tot die tijd zou ze absoluut niet mee doen.

"Waarom zit jij in een gevangenis?" antwoordde Lucien simpel. Hij draaide zich nu volledig om naar het meisje dat zo fel protesteerde, wetend dat de rest het niet in hun hoofd zou halen om te stoppen. En ja, deze vraag was zijn antwoord. Ze had straf voor iets dat ze gedaan had. Hij wist niet wat het was, maar er was een reden waarom ze in de gevangenis zat. Nou, alleen in de gevangenis zitten werd niet als genoeg beschouwd en echt straffen was verboden, dus werd bedacht wat het dichtst in de buurt kwam. Daar hoorde het sporten dus bij. Een andere straf was bijvoorbeeld de vuile was doen of de corvee-diensten. Alles omdat ze allemaal straf hadden en dat ook echt moesten merken.