Het grote raam

Als je een bepaalde gang uitloopt en gelijk de eerste rechts neemt, kom je in een klein doodlopend gangetje. Aan het eind van dat gangetje is een groot raam. Het loopt van het plafond tot de lage vensterbank. Deze is zo'n halve meter van de grond en best wel breed. Je kunt er op zitten. In het raam zitten een aantal barsten en er hangen veel spinnenwebben en andere dingen. Het zou een plek kunnen zijn die je gezellig kan maken, maar dit is een gevagenis, dus dat gaat niet door. Toch kun je hier even heen gaan als je tijd voor je zelf nodig hebt. Het raam kijkt uit op de binnenplaats.

Regels: Breek het raam maar niet. Je bereikt er niet zoveel mee.

Reynald liep met zijn handen in zijn zakken door de hallen. Hij controleerde een aantal celblokken en tot nu toe was alles rustig. Geen ruzies of drama's. Het was een keertje rustig zonder dat hij hoefde op te treden. Hij nam de eerste gang rechts en merkte dat hij dood liep. Hij was natuurlijk zo in gedachten dat hij niet besefte welke gang hij was in geslagen. Reynald stond stil voor het grote raam waar hij naar buiten keek. Hij trok een ontevreden gezicht toen hij al die spinnenwebben zag hangen. Het mocht hier wel eens worden schoongemaakt.

Met een frons tussen haar wenkbrauwen keek Marina aandachtig naar de lijst van gevangenen waar nu ook de nieuwelingen waren bijgeschreven. Ze wilde graag dingen over hen leren, hun namen om te beginnen. Ze kwam net van een middag buiten gestaan te hebben. Nu naar binnen gaan warmde haar niet heel erg op, maar het was beter dan nog langer buiten staan. Marina sloeg opnieuw een gang in en bleef staan toen ze merkte dat ze verkeerd was gelopen. Hier kwam ze wel vaker om af en toe bij het raam te zitten. Het was een goede plek om alleen te zijn, maar nu had ze andere dingen aan haar hoofd. Er stond trouwens ook al iemand bij het raam. Even bleef ze staan. "Gaat alles goed?" vroeg ze voor de zekerheid. Ze kende de achterkant van deze jongen niet.

Reynald leek een beetje in zijn eigen gedachten te zijn verdiept. Hij kon het niet laten om de spinnenwebben met de mouw van zijn vest weg te vegen. Gewoon een beetje afwezig uit het raam staren wetend dat hij dadelijk weer terug moest. Hij hoorde voetstappen zijn richting uit komen waardoor de jongen gelijk omdraaide om te kijken wie hier naartoe kwam. Had diegene zich ook vergist in de gangen? Wanneer hij een vrouw zag aanlopen verscheen er een vriendelijke glimlach op zijn gezicht. "Alles gaat prima collega." Hij wist gelijk wie ze was. Marina. Hij had haar foto zien hangen bij de andere personeelsleden aan de muur. Dat werd met alle bewakers gedaan. "Marina is het toch?" Hij liep naar haar toe en stak zijn hand uit. "Reynald. Ben pas begonnen." Zijn blauwe ogen waren op haar gericht.

Marina keek naar de jongeman en bestudeerde hem even. Het was dus een collega van haar? Ah ja, dat hij net nieuw was verklaarde waarom ze hem niet herkende. Wat was het toch leuk om allemaal nieuwe gezichten te hebben. Ze pakte de hand vast die hij naar haar uitstak en schudde hem even kort. Hij zag er vrij jong uit nog de jongen, een beetje haar leeftijd waarschijnlijk. "Ja, ja. Ik ben Marina," zei ze met een klein lachje, waarna ze zijn hand weer los liet. "Aangenaam," zei ze en gaf hem een zachte glimlach. "Altijd leuk om nieuwe gezichten te zien," voegde ze daaraan toe, want dat vond ze werkelijk.

Reynald gaf haar een stevige echter niet al te harde handdruk. Ze bleef een vrouw en hij wilde haar geen pijn doen. Ze zag er heel lief en vriendelijk uit waardoor het voor Rey makkelijker was om te benaderen. "Aangenaam. De meeste noemen mij Rey." Hij vond Reynald niet een bepaald leuke naam. Irriteerde hem zelfs een beetje want je hoorde het niet vaak. Rey klonk toch iets mannelijker. "Vind ik ook." Hij schonk haar een iets bescheiden glimlach voordat hij zijn handen in zijn zakken deed. Moest hij nu uitleggen waarom hij hier stond of mocht hij als bewaker doen wat hij wilde? Geen verklaring uitleggen. Hij vroeg zich af hoelang Marina hier werkte en wat haar ervaringen in dit gevangenis was. "Bevalt het hier?" Vroeg hij voorzichtig.

Marina glimlachte naar de jongen Reynald. "Dan zal ik je zo noemen," zei ze tegen hem en haalde langzaam haar schouders op. Ze keek even naar het raam, waardoor het je mistroostige weer van Alaska kon zien. Grijs, het was nog niet eens zo laat en het leek al donker. "Jawel. Het weer is alleen niet geweldig," zei ze met een klein lachje en haalde haar schouders op. Ook al woonde ze al een tijdje in Alaska, het weer zou nooit echt wennen. Het werd iets dragelijker, maar verder ook niet echt. De eeuwige kou was niet heel fijn.

Reynald schonk haar een vriendelijke glimlach waar hij moeite mee leek te hebben. Hij glimlachte niet veel. Correctie: hij toonde niet vaak emoties. Was altijd zo in zichzelf gekeerd. Het verbaasde de meeste dat hij zo'n functie als een bewaker kon uitoefenen. Hij was ten eerste nog vrij jong, niet echt zo'n brede kerel en leek niet heel intimiderend. "Ja... Het weer hier is af en toe om te huilen." Reynald keek naar buiten en het leek al zo donker. Je werd er echt deprimerend van als je naar buiten keek. "Ik wist niet dat hier een doodlopende gang was." Hij keek Marina aan. Misschien wist zij wel de reden waarom dit was gemaakt?

Marina keek naar het deprimerende weer buiten en knikte. "Het is inderdaad echt om te huilen. Zelfs de lucht gaat er vaak om huilen," zei ze met een kleine zucht, maar bleef toch glimlachen. Ze haalde langzaam haar schouders op en keek de gang even rond. Er waren inderdaad geen deuren of andere openingen hier. Best wel vreemd zo'n gang. "Ik zit hier wel eens want het is hier vaak heerlijk rustig, maar best wel een vreemde doelloze gang," zei ze op een toon alsof ze er nu pas over na dacht nu ze er met iemand over praatte. Ook was ze hier nog niet zo heel lang dus had ze er eigenlijk nog met niemand over kunnen praten.