De hal van het cellenblok

Er is een klein halletje voor het cellenblok, daar zitten de bewakers die de wacht moeten houden en daar komen de gevangenen langs als ze naar buiten mogen om hun boeien om of af te doen. Het is bedrukkend en de bewakerskamer bezit de grootste ruimte, zodat die tenminste goed kunnen zitten. Daar moeten gevangenen ook wachten als ze iets gedaan hebben of als er gewoon iets is voor ze.

Regels: Naar de bewakers luisteren.

Stephan was nu ongeveer een week in deze gevangenis. Langzaam aan begon hij te wennen aan de ijzige kou die hier constant leek te hangen. Zelfs als buiten de zon een klein beetje doorbrak, wat overigens vooral een waterige koude zon leek te zijn, leek deze plaats in niets op te vrolijke. Ergens miste hij zijn eigen land, waar de zon altijd scheen. Waar er zo weinig bedreiging leek te zijn. Hier was alles kil en bedreigend.
Nu liep hij naar de bewakerskamer, zijn dienst zou over ongeveer vijf minuten beginnen en hij was iets eerder gegaan zodat het makkelijker zou zijn om de wacht over te dragen aan hem. Er zou vast ook een andere bewaker komen maar hij had geen idee wie. Wat er tijdens de wacht zou gebeuren was sowieso afwachten dus dat zou hij zoals gewoonlijk doen.

__
Sorry slecht stuk maar ik vind het moeilijk haha

De handboeien zaten niet prettig om haar polsen, ze had geweigerd haar sigaret uit te doen, ze had binnen gestaan omdat het buiten aan het stortregenen was. Haar haren waren nog doorweekt doordat ze eerst naar buiten geduwd was om te roken. Ze plakten aan elkaar, net als de natte kleding en nu werd ze naar het halletje gebracht. Ze moest wachten op een van de belangrijke piefen om haar te vertellen dat ze vast weer een paar dagen in de iso mocht. Chagrijnig keek ze voor zich uit. Dit was absoluut haar dag niet. Ze keek het bewakershok in, veel vriendelijkheid kwam er niet van haar gezicht af. "Stelletje mongolen, allemaal.' Mompelde ze boos voor zichzelf uit. Ze kon er niets aan doen maar haar temperament was niet echt geweldig, Eris had soms een nogal kort lontje en daar moesten anderen maar mee om gaan. Dan hadden ze haar ook maar niet in de stromende regen moeten duwen, dat zou niemand echt waarderen. Om die reden bleef ze nu staan wachten, het druppelde langs haar op de grond maar ze negeerde het, wat moest ze anders?

Stephan was inmiddels in het hok van de bewakers en zag de geboeide vrouw die hen uitmaakte voor mongolen aankomen. Hij keek even naar zijn medebewaker met een vragende blik in zijn ogen. Na een week op dit eiland was hij nog niet echt gewend aan het temperament van de meeste gevangenen. Hij kon zich niet voorstellen dat deze mensen zulke misdaden hadden begaan als dat hem verteld was. Natuurlijk wist hij dat hij naïef was om dat soort dingen te denken. Gevangenen werden echt niet zomaar voor niets opgesloten, ze hadden een eerlijk proces gehad en waren schuldig bevonden.
Het was Stephan opgevallen dat de vrouw zeiknat was, hij stond op en pakte van een plank een handdoek, waarvoor die er lagen wist hij niet maar ze kwamen nu goed uit. Hij stapte het bewakershok uit en gooide de handdoek naar de vrouw toe zodat ze zich een beetje kon afdrogen. 'Dus, wat is er gebeurd?' vroeg hij. Hij wist wel dat mensen hier alleen kwamen als ze iets hadden misdaan, en dat ze hen uitschold sprak niet voor haar, maar hij was nu eenmaal een aardige jongen totdat je voor hem echt te ver ging. Dus hij was nu beleefd.

Ze had in eerste instantie de bewakers genegeerd, ze had er niets mee. De meesten waren gemeen en moesten ook niets van haar weten, daarom keek ze verbaasd naar de handdoek. Met moeite ving ze die. 'Goh, ja dat helpt hè? Ik weet niet hoe jij het doet maar ik kan me niet zo afdrogen als ik mijn armen niet kan bewegen.' Het kwam er ook direct uit, ze was dan ook nog erg chagrijnig van het voorval en keek naar hem. "Oh, moet je dat niet aan een van je vriendjes vragen? Hij kan het je vast in geuren en kleuren vertellen.' Bromde ze. "Want dat stelletje idioten van bewakers wilt ons maar al te graag in de stromende regen naar buiten werken en denk maar niet dat ik in de stromende regen ga staan roken. Zonde van de sigaretten." Ze schudde haar hoofd. "En nee, bij de deur staan kan ook niet hoor. Duw d'r maar lekker naar buiten, dat is lachen." Ze keek hem aan, hij zou net als alle anderen zijn. Ze waren allemaal hetzelfde. Eris snapte dan ook niet waarom je hier zou willen werken, om anderen te pesten? Die hier toch al weg moesten rotten, goh wat een vreselijk gevoel voor humor had je dan.

Stephan draaide met zijn ogen. Ze was duidelijk niet in een vrolijk humeur maar hij zou zich niet van zijn stuk laten brengen. 'Je kunt je armen buigen dus niet te veel verwachten,' zei hij met een halve glimlach. Hij had haar al een handreiking gedaan door de handdoek te geven, hij was niet van plan om of haar handboeien te verwijderen of haar af te gaan drogen. 'Ik vraag het toch aan jou?' vroeg hij haar. Zijn glimlach was nog steeds vriendelijk. Ze was duidelijk geïrriteerd maar dat was ook niet vreemd als je net de stromende regen in was geduwd.
'Het is inderdaad zonde van de sigaretten,' beaamde hij, natuurlijk waren er regels, maar om iemand zo de regen in te duwen was wel erg crue. Hijzelf wist zeker dat hij het anders had aangepakt, maar hij snapte ook dat als je hier een tijdje werkte dat de gevangenen je dan op de zenuwen zouden gaan werken.

Chagrijnig bewoog ze haar armen, het ging moeizaam en ze kwam nauwelijks overal bij. Onhandig probeer ze hem om haar schouders te leggen zodat haar haren niet alles nog erger nat zouden maken. Ze keek hem zonder veel vriendelijkheid aan. "Nou, dan ben je de eerste die me gelooft als ik wat zeg en het niet eerst moet navragen, of ga je dat zometeen ook doen als ik het niet kan horen?' Eris schudde haar hoofd en zuchtte diep. Het irriteerde haar gewoon hoe het ging zo. "Ja, kost me weer nog meer geld en ik was al zo rijk hier in de gevangenis gekomen." Eris schudde zuchtend haar hoofd. 'Wanneer mag ik weer terug naar mijn cel? Ik ben nat, koud, die boeien doen pijn en ik ben moe. Ik heb niet de behoefte om hier heel lang te staan voor helemaal niets.' Ze keek naar de bewakers. Hij zag er nog jong uit, zou vast rond haar leeftijd zijn. Ze verwachtte niet anders.