Buitenterrein

De vorige dag had het licht gedooid waardoor het plein tegen de avond bedekt was met een halfbevroren smurrie, die door vele voeten was samengedrukt tot een dikke laag en tegen de avond weer begon te bevriezen. Het resultaat was dat het plein bedekt was met een ijslaag. Ieder die moedig genoeg was om zich op het pleintje te wagen moest daar al snel genoeg voor betalen. Er was slechts een nauw ijsvrij pad, zodat de belangrijkste plekken in ieder geval bereikbaar bleven. Waarschijnlijk was het gegraven door een paar gevangenen, maar dan wel onder dwang van een bewaker. Mykha stond op de bovenste trede van de trap. Hij zag de lol van het ijs wel in. Daarnaast moest hij naar buiten, omdat het hem lichtjes op zijn zenuwen begon te werken om de hele dag in zijn cel te zitten. Op advies van een bewaker had hij zich warm aangekleed: schoenen, een jas en een muts. Hij was blij dat hij geluisterd had, want om de zoveel tijd stak er een ijskoude wind op. De kleine wolkjes die hij uitademde, werden genadeloos aan flarden geblazen. Hij keek hoe mensen zich over het ijsvrije paadje verplaatsten. Ze zagen er allemaal hetzelfde uit, zowel bewakers als gevangenen. Allen liepen ze in elkaar gedoken om zo min mogelijk warmte te verliezen. Mykha glimlachte toen hij ze zo zag. De natuur maakt geen onderscheid.

Rey keek uit het raam naar buiten zodat hij zicht had op het buitenterrein. Het was grappig om te zien dat sommige gevangen haantjes gedrag vertoonde. Dan liepen ze over het ijslaag waarbij de meeste flink onderuit gingen. Daar gingen de stoere praatjes. Rey had zich in de tussentijd zeker vermaakt door ze uit te lachen. Hoe dom konden sommige mensen zijn in de wereld?
Reynald droeg zijn gewoonlijke muts in de kleur zwart waar je nog wel zijn tunnels kon zien. Een een dikkere jas want hij moest gaan patrouilleren buiten en de wacht houden. Kijken of niemand gewond raakte. Gauw trok hij zijn handschoenen aan en liep naar buiten waar hij boven de trap stond. Voorzichtig liep hij de treden af zonder op zijn bek te gaan. Dat zouden zijn collega's vast op hopen. Hij bekeek het gedrag van zijn andere collega's die ook buiten moesten gaan staan. Door de manier waarop hun zich gedroegen kon je nauwelijks onderscheidt maken tussen een bewaker of gevangen. Alleen zag je onder de jassen de oranje overalls die de meeste moesten dragen.
Reynald stond stil naast een blonde jongen die bijna twee koppen groter dan hem was. Wauw... die was lang zeg. Nu voelde hij zich klein met zijn 1.76 cm.

De begaanbare paadjes door het ijs waren amper te zien. Het enige wat ze herkenbaar maakte was dat er op die plaatsen geen mensen over de grond heen gleden. Jammergenoeg had een grote groep gevangenen net besloten om naar binnen te gaan en waren de meeste paadjes niet breed genoeg om twee personen langs elkaar te laten lopen. Hij overwoog even om over het ijs te lopen, maar er was geen manier waarop tai chi hem ooit genoeg balans bijgebracht zou kunnen hebben om ongeschonden over het ijs te lopen. Dus Mykha wachtte geduldig totdat de groep langs was. Telkens als de stappen van een gevangene naast het paadje dwaalden en de gevangene daardoor uitgleed, barstte de rij in een bulderende lach uit. Toch werd elke gevallene weer omhoog geholpen, waardoor de groep maar traag voortbewoog. Toen ongeveer de helft langs was, trok er een snijdend koude wind op, zo koud dat Mykha zijn ogen er tegen moest sluiten. Toen hij zijn ogen weer opendeed merkte hij dat het was gaan sneeuwen. Mykha richtte zich tot de persoon naast hem, waaraan hij tot dat moment eigenlijk geen aandacht had geschonken. Aangezien hij het uniform van de gevangenen niet droeg, moest hij wel een bewaker zijn. Maar dan wel een jonge bewaker. Hij glimlachte lichtjes naar de jongen. "Prachtig weertje, vind je niet?" vroeg hij hem, terwijl hij zijn handen dieper in de zakken van zijn jas stopte.

Reynald vond het amuserend hoe de groep gevangenen samen over het smalle paadje liepen. Maar de paadjes waren niet al te overduidelijk te zien waardoor er sommige op de grond vielen. De reacties waren grappig om te zien. Ze werden keer op keer uitgelachen maar uiteindelijk wel overeind geholpen. Zo waren de gevangenen wel. Een voor alle, alle voor een. Reynald kon wel tegen de kou maar de ijzige wind wat telkens langs kwam was bepaald geen pretje. Hij begon zijn hoodie meer over zijn oren te trekken. Rey had een hekel aan koude oren. Zo'n naar gevoel vond de jongen dat. Rey keek op hoe de gevangenen hem passeerde. De meeste gunde hem niet eens een blik waardig. Alsof hij daar niet eens stond. Ook al wisten ze beter. Rey wist de gevangenen vanuit zijn ooghoeken goed in de gaten te houden. Hij gleed met zijn vinger langs zijn neus uit gewoonte. Op dit moment droeg hij geen neusring, dat mocht niet in zijn functie. Hij betrapte zichzelf telkens weer erop dat hij met het ringetje wilde draaien die er nu niet was. Wanneer de gevangene naast hem begon te spreken keek hij omhoog. Hij trok zijn sjaal dichter naar zijn gezicht en mompelde: "Welkom in Alaska. Verschrikkelijk."

Sorry dat het zo lang duurde. c:



"Verschrikkelijk?" Mykha veegde met zijn hand over zijn gezicht, om de sneeuwvlokjes, die aan zijn huid kleefden, weg te vegen. De sneeuw leek toch alweer te stoppen, de vlokken werden groter en de windvlagen minder sterk. "Dat is misschien een beetje overdreven," zei hij, terwijl hij grijnzend naar de jonge bewaker keek. Toen een plotse, ijskoude windvlaag de helft van zijn gezicht gevoelloos maakte, voegde hij eraan toe: "Afgezien van de kou. Ik ben het met je eens dat de kou verschrikkelijk is." Hij stapte naar achteren zodat zijn voeten over het ijs gleden. Ergens bedacht hij zich dat al die tai chi in deze omstandigheden de meeste vruchten afwierpen, hij hield zijn evenwicht. Langzaam gleed hij over de binnenplaats, zonder zijn gympen van de ijslaag af te halen. "Ik ken jou trouwens niet," zei hij, toen hij een paar meter van de bewaker weggegleden was en langzaam tot stilstand kwam. "De meeste bewakers ken ik wel... en ze kennen mij allemaal." Hij bewoog zijn voet om een klein stukje terug naar de bewaker te glijden. Hij haalde de muts van zijn hoofd af, zodat zijn haren in de wind bewogen. Daarna keek hij met zijn lichte, ontspannen glimlach de jongen vragend aan. "Ken je mij ook?"

Is niet erg :3
----

Reynald probeerde niet al teveel te trillen door deze koude omstandigheden. Waarom moest hij ook alweer buiten surveilleren? De volgende keer was mooi iemand anders aan de beurt. "Ja is het overdreven?" Rey zijn mondhoeken gingen iets omhoog. "Ik ben niet van de sneeuw en de kou. Vele mensen vinden het een magisch uitzicht als vlaktes wit zijn echter hoor ik daar niet bij." Rey vond het leuk hoe de gevangene zo erop in ging. "Conclusie: de kou is verschrikkelijk." Rey bekeek de jongen die langzaam weg begon te glijden over het ijs. Het verbaasde de bewaker dat de jongen niet uitgleed maar gemakkelijk zijn evenwicht leek te houden. "Vele kennen mij nog niet en diegene die mij kennen hadden liever gewild dat het niet zo was." De toon die hij gebruikte klonk vrij spottend. Bij de vraag van de gevangene bekeek Reynald hem eens goed van top tot teen. "Mykholas Gavriil Dyevas. Opgepakt voor het vernielen van drie gebouwen zonder enkele overlevenden. Er was voor doodstraf gepleit maar door je jonge leeftijd hebben ze besloten om je achter de tralies te gooien. Ik ken je dossier, ik ken jou als persoon niet."

De vrijheid van het ijs was bijna te zoet om achter te laten, maar Mykha besloot dat hij beter weer naar de "veilige" grond kon gaan. Hij gleed traag terug, terwijl hij glimlachend aanhoorde hoe de bewaker een samenvatting van zijn dossier gaf. Zelfs heel mijn naam, dacht hij, zorgvuldig hoor. Toen zijn voeten in een stuk ruwe sneeuw raakten, kwam Mykha tot stilstand naast de bewaker. Hij hief zijn hand om de jongen een vriendschappelijke schouderklop te geven, maar hij hield zich toch in. In plaats daarvan trok hij de muts weer over zijn hoofd, want de ijskoude wind beet in zijn oren. Terwijl hij hem quasi serieus aankeek, zei hij: "Wat leuk, je hebt mijn dossier gelezen! Aangenaam kennis te maken." Bij dit soort gelegenheden was handschudden niet echt op zijn plaats, dus Mykha liet dat ritueel van kennismaken maar achterwege. Hij was al blij dat een andere bewaker hem niet getackeld had toen hij de jongen bij de schouder had willen aanraken. Of misschien weten ze dat hij geen hulp nodig heeft. Hij bracht zijn hand naar zijn gezicht en beet bedenkelijk op zijn vingerkootje, terwijl hij de bewaker voorzichtig bekeek. Hij dwong zichzelf zijn handen in zijn jaszak te steken en onderdrukte de tic om op zijn lip te bijten, hij glimlachte slechts ontspannen. "Maar aangezien ik geen dossiers mag lezen: wie ben jíj?" mompelde hij licht spottend.

Reynald bekeek zorgvuldig het gezicht van de jongen die twee koppen groter dan hem was. De glimlach die op zijn gezicht verscheen verontruste de bewaker. Geen schuldgevoel, geen expressie van spijt, alleen een simpele glimlach. De gevangene leek het amuserend te vinden dat Reynald zijn dossier had gelezen maar dat waren ze verplicht van alle misdadigers. Alleen wist hij van deze jongen nog het meeste te herinneren omdat Mykholas de doodstraf had weten te ontkomen. Als het aan Reynald had gelegen mocht de jongen allang in de elektrische stoel worden gezet. Een oog voor een oog zei men wel eens. Maar Reynald wist de omstandigheden niet. De reden voor zijn daad was nog het vreemdst. Reynald had het verhoor gelezen en klonk allemaal beetje als die illuminatie complot theorieën.

Reynald deed automatisch ook zijn muts wat beter over zijn oren trekken. Hij wilde al te graag weer naar binnen. "Dat hoort bij mijn werkzaamheden. Ik moet toch weten met wie ik te maken heb. Insgelijks." Zei Reynald met een spottend lachje. Zijn heldere ogen keken de jongen direct aan. Reynald leek zorgvuldig de lichaamstaal van de jongen te peilen. Bij de vraag van de misdadiger schonk de jongen hem een vriendelijke glimlach. "Reynald Theodor Josef Aces." Hij stak zijn hand uit en was benieuwd naar de reactie van Mykholas. Aan zijn naam te horen wist je gelijk dat hij gedoopt was. "Maar jij mag mij Rey noemen."

Heel even hield hij zijn hand in, uit voorzorg liet Mykha zijn blik even langs de binnenplaats gaan. Maar geen van de bewakers keek hem aan alsof hij vandaag zo nors was dat hij elke gelegenheid om een gevangene aan te vallen zou grijpen. Daarnaast vraagt hij er zelf om, het zou een grotere belediging zijn om zijn hand niet te schudden. Daarom nam hij zijn hand aan en schudde deze kalm. "Nogmaals, aangenaam kennis te maken, Rey." Hij keek de jongen een tijdje aan, met zijn gebruikelijke glimlach. "Dus wat bracht jou naar deze prachtige plek?" Terwijl hij sprak spreidde hij zijn armen uit om heel de gevangenis aan te wijzen. Zijn toon was licht sarcastisch, maar hij bleef lachen terwijl hij zijn vraag stelde. "Ik neem aan dat je hier niet voor de sfeer bent gaan werken, je bent het met me eens dat het weer niet best is." Hij vroeg altijd zulk soort dingen als hij voor het eerst kennismaakte met een bewaker. Het was niet alleen handig om ze te leren kennen, want de meesten antwoordden wel altijd eerlijk, hij wist ook meteen hoe ze op dingen reageren. Hij had zo geleerd dat je sommigen kon irriteren door alleen te vragen naar hun mening. "Tenzij je natuurlijk door de charme van deze plek wordt aangetrokken. Waar ik trouwens helemaal geen probleem mee heb, al zie ik het niet."

Reynald merkte niets aan de misdadiger zijn reactie op toen hij zichzelf had voorgesteld met al zijn voornamen. Wat eigenlijk totaal overbodig zou zijn geweest en wat Rey niet bij anderen zou hebben gedaan. Was Mykholas dan eindelijk over zijn complot theorieën heen en zijn eigen visie over iets wat niemand eigenlijk begreep? Wat Reynald niet eens begreep na het lezen van zijn dossier. De heren keken elkaar aan met dezelfde vriendelijkheid waar de meeste andere gevangene een teiltje voor hadden gepakt. Het was niet gebruikelijk dat gevangene en bewakers op deze wijze met elkaar spraken. Bij de vraag van de jongen werden de blauwe ogen van Reynald iets donkerder. Dat kwam omdat hij zijn hoofd wat omlaag deed waardoor er een schaduw over het gedeelte van zijn voorhoofd en ogen viel. Heel even, minder dan een seconde leek Rey hier geen fatsoenlijke antwoordt op te geven. Totdat hij zichzelf herstelde en met dezelfde luchtige, vriendelijke glimlach Mykholas aankeek. "Ik had mijn studie afgerond als een van de beste en dat waren de bazen van deze gevangenis opgevallen. Die hebben mij uitgenodigd voor een gesprek en toen ben ik hier naartoe geïmmigreerd. En daarbij betaald deze gevangenis het dubbele." Reynald begon zachtjes te lachen. "Voor het klimaat en het land zelf ben ik totaal niet voor gekomen. Ik kom uit Italië en dat is toch een hele andere schoonheid dan hier."