De wapenkamer

Natuurlijk heeft een gevangenis een wapenkamer. Hier halen de bewakers hun wapens vandaan. Er zijn rekken met gummiknuppels, tasers, handboeien, pistolen en noem zo maar op. De ruimte is hermetisch afgesloten voor gevangenen, ze komen er absoluut niet in. Want iedereen die naar binnen gaat, moet individueel zijn registratiecode intikken met daarachter een vijf-cijferig, persoonlijk wachtwoord. Het is wel een fijne plek als je even wil verdwijnen.

Regels: Absoluut geen gevangenen.
Personen: Er pas er wel tien in.

Tja, wat deed Lucien eigenlijk hier? Hij had alleen zijn taser op hoeven laden, want die had hij aan het begin van de dag moeten gebruiken op een gevangene die hem aanvloog nadat hij had verteld dat de man nog een rondje moest lopen. Lucien had hem wel aangekund, maar hij vocht liever niet met de gevangenen, dat gaf een slecht voorbeeld. Maar goed, die taser was al opgeladen en hij zat nog steeds op de tafel, in een comfortabele kleermakerszit. Het was hier zo lekker rustig en niets, behalve dan de wapens, herinnerden je aan het feit dat je in een gevangenis zat. En wapens hadden ze trouwens nog wel op meer plekken. De rust hielp hem wel om na te denken. Dat kon natuurlijk ook op zijn kamer, maar hier was het een ander soort rust. Zijn kamer was trouwens helemaal niet rustig, alle posters van beroemde ijshockeyers en andere sportlegenden, plus de drukke inrichting. Lucien was een druk persoon. Maar hier was het doodstil, een aangename temperatuur en alle wapens waren zorgvuldig gerangschikt en geordend. Een soort rust die Lucien nog nergens in de gevangenis had gevonden. Toch vond hij het niet erg als hij nu gestoord zou worden.

Stephan tikte zijn code in die hij bij aankomst in de gevangenis gekregen had en duwde de deur naar de wapenkamer open. Hij kwam een paar handboeien en een taser halen. Hij bracht zijn spullen altijd aan het eind van zijn dienst terug. Hij wilde zijn kamer graag wapen vrij houden op zijn pistool na. Als de hel hier uitbrak wilde hij wel wat hebben om zich te kunnen verweren maar hij zou toch niet alles in een keer kunnen gebruiken dus dan zouden vele wapens alleen in het voordeel van de gevangen werken. Dus elke keer een uur voor zijn dienst haalde hij zijn wapens op, en na afloop bracht hij ze weer terug. Tot zijn verbazing zat er een bewaker op de tafel in het midden van de ruimte. Hij had hier nog nooit iemand gezien. 'Hallo,' begroette hij de jonge man.

"Hoi Stephan," zei Lucien, die ook lichtelijk verbaasd was om iemand hier te zien. En natuurlijk kende hij Stephan van naam. Hij was wel goed in namen en kende alle bewakers bij naam. Er moest ergens op deze rare plek een soort van houvast zijn en die zocht Lucien in alle mogelijke manieren, dus ook door het onthouden van de namen van zijn collega's. Die van de gevangenen interesseerden hem niet zo en hij wist nog niet of hij die van de Mirrors zou gaan leren. Het was een rare situatie waar ze met z'n allen inzaten en Lucien deed dus zijn best om er voor hem het beste van te maken. Voor de zoveelste keer keek hij naar het lampje van zijn taser, maar ja, als hij vol is, is hij vol en dan springt het lampje echt niet opeens weer op rood. Toch haalde hij hem er nog niet uit. Alsof hij zat te wachten op het moment dat het ding uit elkaar zou springen door een overload aan energie. Maar ook dat interesseerde hem nu niet zo en hij keek weer naar Stephan. "Dus..." zei hij alleen maar, om even aan te geven hoe raar het eigenlijk was om hier iemand tegen te komen.

Stephan was lichtelijk verbaast dat de jongen zijn naam kende. Hij kende de jongen wel qua gezicht, misschien hadden ze al wel eens tegelijk de gevangenen bewaakt, of hij was hem tegengekomen in de eetzaal. Alleen zijn naam? Hij had werkelijk geen idee, Stephan was niet goed in namen onthouden. Hij vond het alleen lullig om te laten merken dat hij de naam van de jongen niet wist dus zei hij er niets over. 'Ik hoef alleen even wat wapens te halen,' zei hij maar omdat hij de dus meer opvatte in de zin dat hij stoorde. Hij pakte een volle taser uit een rek en liep vervolgens naar de handboeien.

"Oh, je stoort niet hoor," zei Lucien, die de opmerking best wel had begrepen. "Het was alleen meer van, tja, normaal zie je hier niemand en nu opeens wel, dus wat was er te zeggen. Eigenlijk niet, dus zei ik maar dus." Hij glimlachte vrolijk en keek toe hoe Stephan de handelingen verrichtte die hij was komen doen. "Je stoort je hopelijk ook niet aan mij? Ik zat hier eigenlijk alleen maar en dat zitten was juist zo fijn vanwege de rust." Je merkte wel dat rust helemaal niet Luciens ding was. Hij zat nooit stil en dat had hij nu toevallig wel een tijdje gedaan, omgeven door de gestructureerde rust van de wapenkamer. Maar nu hij de kans had om te praten en bewegen, omdat de structuur toch al verstoord was, haalde hij die paar minuten dat hij er al zat in.