Raven's cel

Nadat de misdadigers hadden mogen lunchen moesten de meeste al weer terug naar hun cel. Raven zat op haar bed naar de muur te staren met een potlood tussen haar vingers. Daar tikte ze zachtjes mee op haar knie. Ze droeg voor het eerst niet zo'n oranje overall. Raven had vandaag in haar cel een zwarte skinnybroek aan met een rode trui met lange mouwen. Het was vrouwelijk en sexy. Maar dit werd verhuld door de deken die ze om zich had heen geslagen. Het was namelijk koud. Raven had het altijd koud. Ze pakte een schrift waar vele aantekeningen in stonden. Schetsen van gebouwen en personen. Ze had meer bewijs nodig, een alibi - iets! Gefrustreerd legde ze het schriftje weer weg en stond op. Haar haren droeg ze vandaag niet eens in het knot. Haar lange blonde lokken vielen als een waterval over haar schouders. Warrig, dik en vervelend. Ze greep snel een elastiekje van de wastafel en maakte haar haren weer vast. Zo kon zij zich niet concentreren. De dame stond te ijsberen in haar cel geïrriteerd omdat ze haar onschuld zo nooit kon bewijzen. Hoe kwam ze hier ooit nog uit? Een zucht verliet haar lippen. Opgeven.... Nee dat woord bestond niet voor haar.

He, Tristan, is het niet jouw beurt om langs te gaan bij de cellen? Het was aangekondigd door, uiteraard, degene wiens beurt het was, maar om de één of andere niet nader benoemde reden  had Tristan zich laten doen en deed hij op zijn gemakje de hele ronde. Hij begreep niet goed waarom sommige collega’s er snel vanaf wilde zijn: het was absoluut niets, niets en nog een keer niets. De meesten keken je geërgerd aan, alsof hun cel hun eigendom was – sowieso vond hij niet dat die cellen nu zó geweldig waren dat je ze wilde claimen – maar deden niets. Hij floot een deuntje van een kinderliedje dat hij vroeger vaak zong terwijl hij een nieuwe gang cellen insloeg en in elke cel een kijkje nam.
Er gebeurde weinig interessants. Er was er eentje een schaakspel aan het spelen met een andere gevangene – hij gokte erop dat de vorige het had toegestaan en hij had geen zin om het spel af te blazen, deels omdat twee zware jongens die diep zaten na te denken over een schaakspel een geweldig zicht was – een paar waren druk bezig met een boek of iets dergelijks. Eentje had besloten dat het tijd was voor een gebed – die stoorde hij maar niet. Hij keek er niet eens lang naar omdat hij het gevoel had alsof hij het anders zou verstoren. Als iemand bad, moest je die storen, vond hij. Dus dat deed hij niet. Hij staakte zijn gefluit bijgevolg.
Hij ging op naar de volgende cel. Die cel was een klein beetje volgestouwd met papieren vol aantekeningen. Het was aan de ene kant een beetje raar, maar aan de andere kant maakte het wel indruk.
Hij was absoluut de beste bewaker ooit.

Raven gleed met haar vingers over de foto's. Ze kreeg al een bittere smaak in haar mond als ze naar haar partner keek. Hoe had zij haar in kunnen luizen? Raven had haar nooit iets aangedaan! Maar natuurlijk had Anastacia haar gebruikt om haar eigen dekmantel te dekken. Als Raven nu eens uit de gevangenis mocht dan zou ze de bewijzen kunnen verzamelen die ze nodig had. De dame werd uit haar concentratie gehaald toen ze gefluit hoorde. Dat moest wel een van de bewakers zijn die de cellen kwam controleren.
Controleren of alles goed ging zonder enige problemen. Er werden wel eens vaker ruzies gemaakt of bewakers werden wel eens uitgedaagd door de misdadigers. Raven daar in tegen gedroeg zich haast onzichtbaar. Hoe beter zij zich gedroeg hoe sneller ze hier uit kon komen. Zij was niet zo dom om haar eigen graf te graven.
Ze keek op toen de bewaker voor de cel stilstond en Raven was al niet bepaald in een vriendelijke bui. "Bevalt het wat je ziet?" Sprak ze op een neutrale toon uit. Aan haar houding merkte je dat ze geïrriteerd was maar haar groene ogen stonden vrij emotieloos. Met haar woorden bedoelde ze natuurlijk haar muur die is volgeplakt met van alles en nog wat. Vaker stonden bewakers te kijken en zelfs mee te lezen wat ze deed. Maar nu de bewaker er toch was. "Is het erg als ik een sigaret opsteek in de cel?" Haar expressie werd nu iets vriendelijker.

‘Laten we zeggen dat je het niet elke dag ziet,’ antwoordde Tristan, geen acht slaand op hoe emotieloos de gevangene er stond. Zijn ogen gingen van links naar rechts, enkel en alleen om daarna weer naar links te gaan. Het was…indrukwekkend. Er waren gedetailleerde schetsen. Tenminste, dat leek zo te zijn. Om de details te zien moest je uiteraard dichterbij staan, maar van op een afstand leek het allemaal vrij gedetailleerd. Er waren papieren die gewoon beschreven waren, veel papieren feitelijk. De muren waren één grote collage en hij begreep niet waar het allemaal over ging, maar god, het was indrukwekkend. Dat moest hij toegeven.
Ze vroeg of ze kon roken. Eh…nee. ‘Je mag binnen niet roken,’ zei hij, als een soort van herinnering. Friendly reminder. Hoewel hij zichzelf zelden streng opstelde – dat vond hij toch – vond hij wel dat de regels gevolgd moesten worden. Of alleszins het rookverbod. Dat rookverbod gold zowat overal, niet enkel hier, dus hij zou toch denken dat ze voor hun levenslange opsluiting het ook al wel kenden. Goed, het was niet zo dat ze zich zorgen moesten maken over dat de rook in de gordijnen zou trekken. De gordijnen waren hier oftewel onbestaande oftewel gewoon spuuglelijk dat de geur er gewoon bij zou passen. Maar goed, roken gebeurde dus buiten. Tada. Daar had ze haar antwoord.

Haar mondhoeken gingen iets omhoog. Inderdaad dit zag je niet iedere dag. Raven was ook alles behalve een doorsnee gevangen. In de eerste instantie bezorgde zij ervoor dat de criminelen achter de tralies kwamen te zitten. Nu moest ze alles op alles zetten om dit te kunnen terugdraaien. Om weer voor de tralies te staan in plaats van erachter. Hopelijk zou ze Anastacia achter de tralies krijgen. Raven zou de hoop niet opgeven want dat was het enige wat zij nog had. De ogen van de bewaker gingen van links naar rechts. Hij was haar schetsen aan het bekijken die je niet gedetailleerd genoeg kon zien vanuit de positie waar hij stond. Haar schouders haalde zij zachtjes op. "Het viel te proberen." Er klonk een soort van ondeugd in haar stem. Sommige bewakers lieten haar dat toe en sommige namen de regels erg serieus. Aan de ene kant wel goed anders was er totaal geen orde. "Zijn er nog interessante dingen gebeurd? Ik krijg niet zoveel mee hier in dit celblok." Raven liep richting de bewaker. Was wel een beetje nieuwsgierig bij welke categorie hij hoorde. De babbelaars, de haters - de bewakers die een afgunst hadden jegens criminelen, de vriendelijke, autoritaire of serieuze. Je had er van ieder wel eentje hier rondlopen.

Interessante dingen. Eh. Tristan dacht even na over wat er zoal gebeurd was. Oh, wacht even, er was een collega van hem met een vrouw die zwanger was geworden, daarop had een andere collega gezegd dat zij ook zwanger was geworden en zowat iedereen was er nu van overtuigd dat de twee baby’s zouden opgroeien en uiteindelijk zouden trouwen, want zo vaak hadden ze wel gekeken naar romantische komedies. Wat je wel niet leerde van romcoms. Levenswijsheden tot en met. En eh, goh, voor de rest was er ergens een verstopt toilet en voor zover hij wist, was het dat wel zo’n beetje. ‘Er is een dubbele zwangerschap in de werkploeg,’ meldde hij, het verstopt toilet wijselijk weglatend. Niemand interesseerde zich ooit in verstopte toiletten. Behalve als ze dringend naar het toilet moesten en het enige toilet dat niet bezet was uitgerekend dat toilet was. Dan gebruikte men meestal de volledige scheldvocabulaire. Of je kan, uiteraard, ook gaan voor de kindvriendelijke equivalent van “grutjes” of “potverdorie”.
Niet dat iemand dat ook echt serieus nam. Hij had een vriend die constant “potverdorie” zei op zo’n toon dat je het idee had dat hij het ergste scheldwoord ooit zei. Intonatie was uitzonderlijk belangrijk, jongens en meisjes.
‘En in de celblokken gebeurt weinig interessants. Behalve dan dat schaak plots heel erg in zwang is. Nog iets dat ík moet meekrijgen?’

Ze tikte met haar potlood tegen haar bovenbeen. Beetje uit nervositeit en gewoonte. Hier stond ze dan met een bewaker een conversatie te voeren. Hopelijk was hij de manier waarop ze hem in het begin had aangesproken vergeten. "Een dubbele zwangerschap? Dat is wel echt heel leuk." Raven vond zichzelf geen type om kinderen te krijgen omdat bij de FBI veel risico's met zich mee bracht. Maar nu ze daar nooit meer zou terug mogen kon ze het misschien wel gaan overwegen. Maar wie wilde met haar over zoveel jaar nog in het huwelijksbootje stappen met een onterechte strafblad en aantekening? Voor de overheid mocht ze niet meer werken dus ze moest voor een ander beroep gaan kiezen.
"Wordt er over een tijdje beschuit met muisjes uitgedeeld en misschien worden ze ook nog eens op dezelfde dag geboren." Ze glimlachte bij dat idee wat ze wel eens vaker in films had gezien.
Bij zijn vraag gingen haar mondhoeken iets omhoog. "Schaken kan heel interessant zijn als je tegen de juiste speelt. Een ware uitdaging." Ze liep richting de tralies en leunde tegen de muur. "Er beginnen steeds meer vrouwen bi te worden. Er wordt nu en dan gerotzooid. Maar dat vindt je vast niet erg om te horen." Haar groene ogen keken hem amuserend aan.

‘Ja,’ stemde Tristan in. Hij betwijfelde of hij de kinderen in kwestie vaak zou zien, maar het concept op zich was geweldig. Een dubbele zwangerschap in een werkploeg was zeldzaam, geloofde hij, maar tof. Heel tof. Goed, hij was niet degene die een kind zou krijgen en dat was ook niet echt zijn plan voor de nabije toekomst, maar…hoe dan ook. ‘Dat zou pas tof zijn,’ zei hij, bij zichzelf overwegend of dat ook het geval zou kunnen zijn. Even denken. Wacht even, hij wist niet eens hoe ver de vrouwen waren. Ach ja, het zou waarschijnlijk niet gebeuren. Niet dat dat betekende dat hij er geen rekening mee zou houden. Het leek hem best tof als het zou gebeuren. Konden ze met de hele ploeg naar het ziekenhuis. Gezellig.
Was dat zo? Hij was een verschrikking als het ging om schaken en dat had vooral te maken met zijn gebrek aan talent. Er was ongetwijfeld een truc die hij nog moest doorhebben, maar op het moment was iedereen die goed was in schaken voor hem een soort van god.
‘Ach, ’t is maar wat je opvalt.’ Hij had zich eerlijk gezegd niet echt beziggehouden met het relationele of seksuele of wat het precies was waar ze op doelde aspect van een stel twintigers op een hoop zetten met de boodschap dat ze er niet vandaan mochten. Het stond waarschijnlijk ook niet in zijn taakomschrijving, maar oké. Je wist maar nooit.

Met de deken nog steeds om haar gewikkeld keek ze naar de bewaker die met haar instemde. Ze vond het wel grappig om met hem een conversatie te voeren. De meeste hadden nooit zin in een babbeltje met een 'crimineel'. "Je moet wel weten hoe ver de dames al zijn en wanneer ze zijn uitgeteld. De schatting." Raven gleed met haar slanke vingers door haar haren en deed de knot iets beter. Niet dat het veel uitmaakte hoe ze op dit moment uitzag.
Raven moest lachen bij zijn antwoordt op haar mededeling. Op de nieuws wat hier ten ronde ging. "Ik hoef er zelf ook niet veel van te weten eerlijk gezegd. Maar dat gaat bij de gevangenen ten ronde. Echt interessante dingen gebeuren er nooit. En die ruzies wat er soms zijn en gevechten, pff." Raven rolde met haar ogen. Niemand durfde met haar ruzie te zoeken en het was ook maar beter zo want diegene zou het niet meer kunnen na vertellen. "Maar bewaker, is het toegestaan om met een misdadiger een praatje te maken?"

‘Dat is waar.’ Het was iets banaals en alsnog iets waar hij niet eerder bij had stilgestaan. Er was vast wel iemand geweest die had gevraagd hoever de twee vrouwen al waren geweest, maar het enige wat hij er nog van wist, was dat er eentje in juli zou bevallen. Geloofde hij. Misschien was het juni. Het kon allemaal. ‘Ik zal er eens naar vragen.’
Eh…tja. Meestal pikte hij grootse gebeurtenissen bij de gevangenen wel op, deels omdat er over het algemeen een bewaker bij was, deels omdat het punt van een gevangenis was dat de mensen die erin werden opgesloten in de gaten werden gehouden. Sowieso vond hij het niet altijd even interessant, want zeg nu zelf – een stel onderlinge ruzies waren een kléín beetje voorspelbaar als je misdadigers die zo zwaar in de fout waren gegaan dat ze voor de rest van hun leven opgesloten zouden worden in één complex samen zette. Gokje. Het kwam nu eenmaal niet altijd als een gigantische verrassing.
Hij dacht even na of er al dan niet een regel over bestond. Dat bestond er waarschijnlijk wel, maar ofwel interesseerde het gewoon niemand ofwel was het iets in de trant van “gij zult uw mond houden over mogelijke ontsnappingsroutes, niet dat die er zijn, maar dat maakt niets uit, oké”. ‘Nah, dit is geen illegaal gesprek, mocht je je daar zorgen om maken.’
Om eerlijk te zijn snapte hij niet goed waarom een misdadiger zich druk zou maken om een “illegaal gesprek”, maar goed, dat was haar probleem.

Raven herinnerde haar nog al te goed wanneer er bij de FBI iemand zwanger werd. De meeste die kinderen kregen waren diegene met de minst risico baan. Diegene die de administratie deden, de boekhouding, de agenten in lage rank, diegene die in het laboratorium werkten of het secretariaat. Andere waren nog te jong of hadden besloten geen kinderen te krijgen zolang hun leven gevaar kon lopen. Het was ook vrij zwaar om zo al een relatie te hebben. Hoe vaak zij het niet te horen kreeg. Ruzies over het werk, huilende vrouwen die er niet meer tegen konden, scheidingen etc. Het was niet niets om soms je man voor weken te missen niet wetend of hij levend zou terugkomen van een missie. Maar dat is het risico als je bij de FBI werkte. Daar koos je voor. Haar relaties gingen zo al naar de klippen en daar had haar werk niets mee te werken. Het was ook niet het eerste wat zij vertelde in een relatie.
Bij zijn opmerking lachte zij zachtjes en schudde haar hoofd. "Bepaald illegaal is het niet. Of je moet mij de ontsnappingsroutes vertellen maar dat is een kans op....." Ze was expres even stil. "0,0%. Denk ik." Raven glimlachte en keek hem aan. "Mag ik vragen waarom je gekozen hebt om te werken als bewaker of wordt dat te persoonlijk?" Raven had nog niet eens zijn naam gevraagd.

Dacht ze. Tristan wilde haar niet teleurstellen, maar voor zover hij wist, was er één in- en uitgang en dat was, je raadt het nooit, de voordeur. En man, om daar door te geraken was een heel gedoe. Het was waarschijnlijk dat hij intern was dat hij er niet aan kon wennen, maar die hele rompslomp deed nog altijd vreemd aan. Hij werkte hier waarschijnlijk nog niet lang genoeg. ‘Het is bijna een belediging dat jullie allemaal willen ontsnappen,’ zei hij schertsend. Want dat was, uiteraard, hoe een bewaker zou moeten spreken tegen een gevangene levenslang had gekregen en zo. Nee, eerlijk gezegd interesseerde het hem weinig hoe het zou moeten. Sowieso had hij te veel films bekeken.
Wauw. Waarom vonden gevangenen dat zo interessant? Hij vroeg toch ook niet waarom ze hadden besloten zich te laten pakken? Hallo, dit werd gewoon bizar. Maar goed, het was niet bizar genoeg om niet te antwoorden. Hij was nu eenmaal een open boek. Soms vroeg hij zich af of het een goed teken was dat hij zich niet eens kon inbeelden hoe het zou zijn om een gereserveerd, gesloten persoon te zijn. ‘Ik werd ontslagen bij mijn vorige werk, had werk nodig en toen zat ik hier,’ antwoordde hij, zich nog altijd afvragend wat die informatie zo boeiend maakte voor criminelen. Het was bizar. Nog altijd.

Raven keek hem met een ondeugende glimlach aan. Er leek wel iets vurig in haar ogen. "Ik wil niet ontsnappen. Zo dom ben ik niet om mijn eigen graf te graven. Ik bereik er niets mee. Dan ben ik voor de rest van mijn leven een voortvluchtig als het mij zou lukken. En daarbij als het mislukt wordt mijn gevangenisstraf alleen maar langer. Nee dankje." Raven glimlachte terwijl ze de bewaker aankeek. Hij moest dat natuurlijk zeggen als bewaker. Hij was namelijk de voorbeeld functie. Bij zijn informatie of beter gezegd reden waarom hij hier werkte keek ze op. Hij had haar aandacht weten te trekken. "Je hebt geluk gehad als ik eerlijk mag zijn. Zoveel mensen komen gewoon niet aan de bak. En het is oneerlijk dat er zoveel mensen worden ontslagen. Maar een bewaker zijn is nog niet zo slecht. Je doet tenminste iets goed voor de overheid. En banen voor de overheid moet je houden."

Tristan probeerde zich in te denken wat langer dan levenslang was. Was het dan de bedoeling dat ze een lijk opsloten in deze cel? Dat moest toch na verloop van tijd stinken? Nee, hij was niet helemaal mee. Of misschien was dit wel één van de gevangenen die het niet kon bevatten dat “levenslang” enige betekenis had en dat het betekende “levenslang”. Had hij al eens gezegd dat hij woorden uitzonderlijk goed kon uitleggen? Hij zou bij Van Dale moeten werken. Maar nee, hoor, hij werkte in een gevangenis. Hij had absoluut zijn roeping gemist. Maar goed, zulke gevangenen hadden genoeg tijd om het te bevatten. En als ze niet genoeg tijd kregen…dan…eh…tja. Hij had er alvast niets mee te maken.
Ah, hij had geluk. Ja, enigszins nog wel. Hij kwam aan de bak, al was het niet op zijn eerste keuze-manier. Dat was geen woord. Ach ja. Maar goed, het viel wel te verwachten, met de crisis en alles. ‘Ja, da’s waar. Heb eigenlijk nog vrij snel terug werk gevonden,’ zei hij. Gefeliciteerd. Het was nu een paar maanden geleden en hij had eerlijk gezegd nog altijd moeite met de logica van de plattegrond van dit gevangeniscomplex te vatten. Hij kon zijn weg er wel in vinden, het was gewoon raar op bepaalde momenten. Vond hij dan.

Raven ging op haar bed zitten. Op de rand van haar bed. Mensen hadden vaker een tik in hun leven en Raven was daar geen uitzondering van. Nu deed zij het elastiekje weer uit haar haren en kamde met haar vingers door haar lange lokken die als gordijnen over haar schouders rusten. Ze begon een beetje met het elastiekje te spelen en te bedenken hoe zij hier in godsnaam ooit nog zou uitkomen. ‘Ja, da’s waar. Heb eigenlijk nog vrij snel terug werk gevonden,’ Raven's mondhoeken gingen iets omhoog wat je als een glimlach kon beschrijven. "Dan heb je inderdaad nog geluk gehad. Maar niet iedereen kan gevangenisbewaker worden. Daar moet je toch wel sterk in je schoenen staan."