Katarina's cel

Lucien opende de deur van de cel en keek naar binnen even mistroostig als alle anderen, natuurlijk. Want ja, wie gaf een gevangene nu een goed onderkomen. Hij draaide zich om naar het nieuwe meisje. Hij had Ravens raad opgevolgd en haar dossier gelezen. Een echte maffiadochter, ergens vond hij het wel speciaal. Maar maffia moest je in Amerika niet zijn, dus nu zat ze hier. Ach, dat was terecht, met al die moorden die ze had gepleegd. Deze Katarina zou het bij hem niet makkelijk krijgen, de eerste keer dat ze op één van de trainingen verscheen. Hij hield de deur zwijgend op en gebood haar met een knikje de cel binnen te gaan. Ze was natuurlijk bij haar handen en haar enkels geboeid, zodat ze het niet op een lopen kon zetten tijdens de tocht van de boot naar de gevangenis. Een voorzorgsmaatregel, meer om ervoor te zorgen dat de bewakers niet achter iemand aan hoefden te rennen.

De boeien waren nog het meest irritante, ze weerhielden Katarina van haar normaal gracieuze tred en ze knelden om haar polsen en enkels. Het was ontzettend vervelend, maar ondertussen bijna routine geworden. In d'r cel in New York waren ze nog strenger geweest, maarja wie vond er nou een een uitweg in dit troosteloze landschap? Enkel een helikopter zou snel genoeg zijn om hier iemand weg te krijgen en die zag je in dit landschap al van mijlenver aankomen. Haar blik was kort op de bewaker gericht toen hij haar nieuwe heenkomen opende en haar met een knikje gebood naar binnen te lopen. Enkele seconde bleven hun ogen in elkaar hangen voor Katarina weer in beweging kwam. "Ziet er gezellig uit." merkte Katarina op droge toon op, nog altijd had ze een Oost-Europees accent, wat haar stem bijna wat zangerigs gaf. Kort keek ze de ruimte door, want veel tijd had je er niet voor nodig in zo'n hok. Het was bijna net zo groot als het toilet in haar oude huid.

"Hmm, jij vindt het gezellig?" merkte Lucien op en hij haalde een tegeltje van de muur af. "Dat is nou niet de bedoeling." Uit ervaring wisten bijna alle bewakers dat gevangenen zich mateloos konden irriteren aan zoiets als het ontbreken van één tegeltje. Waarom wisten ze niet precies, maar ze hadden al een aantal keer meegemaakt dat de gevangene had gesmeekt om dat tegeltje weer terug te plakken. En dan deden ze dat natuurlijk wel, als het zo ver kwam, was het tijd om te stoppen. Hij keek nog even naar Katarina, in afwachting van wat haar reactie zou zijn. Daarna liep hij door en gebaarde dat ze op het bed moest gaan zitten, zodat hij haar boeien af kon doen. Eerst de voeten, dan de handen.

Katarina snapte het nut niet van de actie van de bewaker. Een tegeltje weghalen van de muur? Oké... Maar goed, Katarina was na 2 maanden natuurlijk nog geen expert in het gevangenis leven. "Ja toch, kijk dan wat een knus bed en uitzicht op zee," hoewel dat uitzicht ietwat verpest werd door een grote muur die dat uitzicht wegnam. Katarina was iemand die niet direct bij de pakken neer ging zitten, of moeilijk ging doen. Nee, dat zou haar niet helpen in deze situatie, dus zou ze eerst de kat uit de boom moeten kijken om te zien hoe de vork in de steel zat in deze gevangenis. (woehoe, zoveel uitdrukkingen). Katarina begreep waar de bewaker heen wilde en nam plaats op het bed en stak haar voeten naar voren, zodat hij er makkelijk bij kon. Natuurlijk zou ze hem daarna een harde trap kunnen verkopen, een halfslachtige ontsnappingspoging doen, maar Katarina was nog wel zo intelligent om in te zien dat dat weinig zou uithalen. Sowieso was deze man fysiek veel sterker dan Katarina, waarschijnlijk zou een trap hem nauwelijks uit balans brengen.

Lucien knielde en haalde haar boeien los. Hij verwachtte elk moment een trap in zijn kruis, maar die kwam niet. Nadat hij ook haar armen los had gemaakt, keek hij ook even naar buiten. "Hmm, mijn uitzicht is mooier," zei hij simpel en voor ze iets kon doen, ging hij tussen haar en de open celdeur staan. "Is alles naar wens? Wil mevrouw nog iets? Dit is tenslotte pas dag één." Hij was best bereid om iets voor haar te halen, maar dat zou haar dan duur komen te staan tijdens de eerste training die ze bij hem moest doorstaan. Een pretje zou het niet worden, voor haar niet en misschien ook niet voor de andere gevangenen.

Katarina haalde haar schouders op, "Je wilt vast niet ruilen." merkte ze met een klein glimlachje op. Je kon iets beter met humor doorstaan, dan bij de pakken neer te gaan zitten. Hoe star de bewakers ook waren. Met haar handen wreef ze langs haar polsen die nu weer vrijelijk konden bewegen. Wat een rotdingen waren die boeien ook, nog vervelender dan naaldhakken. Er zaten rode plekken rond haar polsen, hier had ze helaas geen armbanden om ze te bedekken. "Roomservice en een voetmassage misschien?" reageerde de dame op de vraag van haar bewaker. "En anders, kun je mij misschien vertellen hoe het hier aan toe gaat, met roosters enzo?" dat laatste was wel serieus bedoelt, met informatie had je macht én kon je weten hoe vroeg je in de morgen gewekt werd uit je slaap.

Lucien schudde zijn hoofd, ook met een kleine glimlach. Nee, ruilen wilde hij niet. En ook zou hij voor roomservice en een voetmassage niet zorgen. Maar het rooster kon hij wel uitleggen. "Geen probleem," zei hij dan ook. "'s Morgens om acht uur is het ontbijt, om twaalf uur de lunch en 's avonds om zes uur is het avondeten. Alles eet je in de eetzaal, tenzij je natuurlijk in een isolatiecel komt te zitten. Het kan zijn dat je tussen de maaltijden deel moet nemen aan een activiteit, zoals bijvoorbeeld sport. Je kan ook vrij zijn en dan ligt het er maar aan of je in die vrije tijd rond mag lopen in de daarvoor aangewezen gangen en ruimtes, of dat je in je cel zit. Het is meestal dat laatste." Hij keek Katarina aan met een blik die haar vroeg of er nog vragen waren, al verwachtte hij die niet. Het was nogal duidelijk, vond hij.

Katarina stond op van het bed, niet om te ontsnappen, maar omdat het gewoon een stuk beter was om op een soort van dezelfde hoogte te staan als haar bewaker. Ondertussen luisterde de dame naar de woorden van de bewaker, alles sloeg ze op in haar hoofd, "8 uur, dat is bijna uitslapen." merkte Katarina op met een klein glimlachje, in New York stonden ze om half 7 al met wapenstokken tegen de tralies te rammen en moest je om 7 uur klaar staan voor het ontbijt. Vreselijk. "Wat voor activiteiten zijn er allemaal?" Katarina keek hem weer aan, elk stukje informatie was fijn en het zorgde er ook voor dat ze niet direct alleen zou zijn. Hoewel Katarina sterk genoeg was om eenzaamheid te overleven, was deze plek wel enorm troosteloos, de ijzige wind die om het gebouw sloeg en de kou die je tot in de botten deed verkillen was geen pretje.

"Van alles," zei Lucien, die het zelfs niet eens allemaal wist. Eigenlijk had zijn beschrijving redelijk geleken op een tropisch resort, maar Katarina zou er snel genoeg achter komen dat dat absoluut niet het geval was. Hij keek haar even aan, maar zei niets meer. Hij had ook niets meer te zeggen. Het enige dat hij nog niet verteld had, ging over de Mirrors. Maar dat hing hij ook niet zomaar aan de grote klok en ze zou er snel genoeg achter komen wat er met die mensen aan de hand was. Hij stapte achteruit en stond nu in de deuropening. Hij was er eigenlijk al best lang, normaal gesproken maakten ze de boeien los en zeiden één of twee dingen, om daarna de deur te sluiten en te verdwijnen, de nieuwe gevangene achterlatend in de koude cel.

Katarina merkte dat Lucien hier vrij weinig over wilde vertellen, dus knikte ze enkel, dan zou ze daar vanzelf wel achter komen. "Zijn er nog leuke mensen hier?" Dit was niet doelend op de Mirrors, maar wel op de hiërarchie die heerste onder de gevangenen. Dat was namelijk meer regel dan uitzondering. Een paar gevangenen die de rest terroriseerde en alles toch een soort van in handen hadden. Het was geen uitzondering dat er dingen een gevangenis in gesmokkeld werd, hoewel het hier lastig zou zijn. Het bezoekuur in Alaska werd waarschijnlijk bar slecht bezocht door familieleden die wat mee zouden kunnen nemen. Zo'n reis was een kostbare onderneming en Katarina durfde er gif op in te nemen dat de procedure tien keer lastiger was dan het bezoekuur in de gevangenis in New York.

"Mwah, dat valt erg tegen," antwoordde Lucien vanuit de deuropening. "Er zijn moordenaars, hackers, verraders en zware criminelen genoeg, maar gezellig zijn ze niet." Hij dacht even na. "Nee, wat betreft leuke mensen zal je het met mij moeten doen." Er stond een vage glimlach op zijn gezicht terwijl hij bedacht hoe 'leuk' Katarina hem zou vinden na haar eerste training. Ze moest verplicht eens in de twee weken, net als alle anderen. En Lucien maakte iemands eerste keer altijd extra, tja, hoe zeg je dat, speciaal.

Katarina kon merken dat hij ergens aan dacht, de vage glimlach en het lichte afwezige in zijn ogen verraadden dat feit, maar de krachten om te zien waar hij nou precies aan dacht, bezat ze niet. Dus daarom knikte ze even kort, "Wat een gezelligheid," weer schonk ze hem een klein glimlachje. "Dus dat betekent dat ik je vaker tegen ga komen, of ben jij enkel iemand die nieuwe mensen binnen brengt?" Katarina trok even aan het oranje uniform dat ze droeg, het was een lelijke kleur en zat als een soort hobbezak om haar heen. Het deed weinig goeds voor haar figuur, maar dat zou het bij weinig mensen doen. Misschien kon ze het wat innemen bij de taille, bedacht ze zich, dat zou al een hoop schelen.

"Jij gaat mij zeker vaker tegenkomen," zei Lucien en hij liet maar in het midden waar ze hem tegen zou komen. Want als hij haar zo bekeek, verwachtte hij niet dat ze blij zou worden van de verplichte sportonderdelen. Hij glimlachte weer en keek even buiten de cel of hij een andere bewaker zag lopen. Blijkbaar was het niemands ronde op het moment, want hij zag niemand. Nu waren de meeste cellen hier ook leeg op dit moment van de dag, iedereen had wel iets te doen. "Was er nog iets wat je wilde weten?" vroeg hij. Hij moest ook weer bijna weg, want over een klein uurtje had hij weer een afbeuling te geven. Hij had er alweer zin in.

"Ik zou wel willen weten waar ik jou tegenkom." grapte ze met een plagende knipoog, de bewaker was knap om te zien, maar hij leek er zelf ook van op de hoogte te zijn. Gezien het feit dat zijn haar perfect zat, dat kwam niet zomaar. Katarina keek even langs Lucien de hal in, het was er leeg en verlaten en net zo grauw als de rest van het gebouw. Katarina's blik ging weer terug, er was genoeg wat ze nog wilde weten, maar die vragen zou ze wel voor later bewaren, want hier had ze waarschijnlijk nog alle tijd voor in deze ruimte.

Luciens wenkbrauw ging omhoog. Hij dacht bij dat soort opmerkingen nooit na over zijn uiterlijk. Veel meiden vonden hem knap omdat hij zo gespierd was en dat was gewoon een bijkomstigheid van de topsport. Hij keek Katarina dan ook vragend aan en zei alleen maar: "Daar kom je vanzelf wel achter." Waarmee hij waarschijnlijk alleen maar het flauwe gedoe rond zijn uiterlijk en het feit dat deze dame hem knap vond stevigere poten gaf om op te staan en opkrikte naar een nieuw niveau. Maar daar had hij dus geen erg in. Alleen als hij in de spiegel keek bedacht hij dat hij er eigenlijk best goed uitzag, maar verder waardeerde hij vooral meiden en andere jongens.

Zo dan meeten met en training?
-
Katarina hield haar hoofd wat schuin en schonk hem een glimlachje, "Ik ben benieuwd," zei ze nog altijd met haar accent, "Dan heb ik toch nog wat om naar uit te kijken in deze cel." Oké afgebeuld worden tijdens een training was niet haar favoriete bezigheid, maar dat wist ze zelf natuurlijk ook niet. Met haar handen ging ze even door haar haren. Veel meer had ze verder niet te vragen, dus nam ze weer plaats op het bed, om haar mogelijkheden weer eens te overzien. Niet dat ze daar lang mee bezig zou zijn op het moment.

Is goed, doe dan maar bij de duurloop.

"Nou, veel plezier dan daarmee," antwoordde Lucien en hij deed de traliedeur dicht en op slot. Hij keek nog even naar Katarina en draaide zich toen om, om de gang uit te lopen.

Oké, dan ga ik daar verder!