De recreatieruimte

Weetje die twee lijken qua innerlijk best wel op elkaar. Eris likes that
-
Rustig leunde ze tegen de muur aan, ze bekeek de gang van zaken hier. Het was nog vrij rustig en dat deed haar goed. Haar armen waren nog even over elkaar geslagen en haar donkere haren vielen langs een kant van haar gezicht. Na even leunen kwam ze recht. Ze liep naar een van de stoelen en ging daar op zitten terwijl ze een pakje kaarten pakte. Tevreden en afwachtend keek ze rond. Wie ging het tegen haar opnemen? Qua kaarten kon ze een aardige reputatie opbouwen, eigenlijk waren er nooit inzetten geweest. Soms had ze om de mannen te teisteren zichzelf ingezet tegen sigaretten, eigenlijk had ze altijd gewonnen en dat beviel haar wel. Haar handen schudden de kaarten terwijl haar donkere ogen langs de andere gevangenen gleden. Ze wachtte af, zoals ze altijd wel afwachtte en dat beviel haar nu goed. Ze had toch alle tijd, ergens heen gaan zat er toch niet in voor Eris.

Oeh nice ^^
-
Dit was Katarina's eerste keer in deze ruimte, maar veel verschilde het niet qua ruimte in New York, het enige grote verschil was dat deze ruimte gemengd was, mannen en vrouwen werden toegelaten, tegelijkertijd. In New York had ze in een vrouwengevangenis gezeten, dat was toch behoorlijk anders met al dat gekrijs om niets. Hoewel, na een tijdje leek niets natuurlijk ook veel interessanter. Elk verzetje was iets om de sleur te verbreken. Katarina knikte kort naar de bewaker die haar de ruimte binnen had gebracht en liep een eindje de ruimte in. Haar donkere ogen zochten de omgeving af, niet naar een specifiek punt of persoon, maar wel naar gebeurtenissen. Deze ruimte was niet erg anders, hier had je de kaartspelers, de vervelers, de lezers en de nog vele andere soorten die hier zaten. Hoewel. Het leek nog niet zo druk te zijn in deze ruimte, maar goed, dit was haar eerste keer, ze zou wel zien hoe druk het zou worden. Kort bleef haar blik op een vrouw met paarse haren hangen, ze had kaarten in haar handen. Vroeger had Katarina wel eens gekaart, vooral met familieleden, het was een geweldige manier om de geest scherp te houden.

Uhu! Oké, deze reactie nog en dan ga ik slapen. Morgenvroeg met Esmée in de kou staan voor kaartjes voor carnaval haha
-
Veel voerde ze niet uit, sinds niemand op haar af kwam besloot ze een potje met zichzelf te spelen. Ze legde de kaarten uit en deed maar een spelletje patience, om de tijd te doden. Terug gaan naar haar cel was ook niets, hier had ze tenminste nog de ruimte en daar helemaal niets. Een zachte zucht verliet haar lippen terwijl ze door speelde. Ze keek even naar haar nagels waarmee ze op de stoelleuning tikte en dacht na. Over de zetten die ze kon doen. Eindelijk even oppervlakkige gedachtes waarmee ze niet zo diep in haar hoofd hoefde te graven naar allerlei dingen. Als je hier zat ging je dieper nadenken, daar had je toch de tijd voor dus waarom zou je dat dan niet doen? Eris vond het in ieder geval niet nutteloos en er was altijd wel iemand die wilde luisteren naar het filosofische gezanik dat dan uit je mond kwam. Haar lippen tuitten zich iets, ze kwam er niet helemaal uit en ze dacht na, wat moest ze nu doen..

Ah, heel veel succes, haha! (en groetjes aan Esmee^^)
-
Katarina liep rustig een rondje door de zaal heen, d'r medegevangenen bekijkend en eens zien wat er allemaal te beleven viel. Katarina zag dit bijna als een soort markt, eentje waar ze zichzelf in moest gooien om het beste eruit te halen. Katarina had allang besloten dat ze hier niet lang wilde blijven, ze wist niet hoe haar familie nu bezig was, maar zelf zou ze tenminste ook haar werk doen. Toch belanden Katarina's ogen weer in dezelfde richting als haar ogen bij binnenkomst gedaan hadden, bij het meisje met de kaarten. Ze leek uiteindelijk alleen begonnen te zijn, zichzelf maar scherp houden als er geen andere waren. "Die aas lijkt me de beste zet." merkte Katarina op toen ze bij de tafel kwam staan van het meisje. Soms hielp een frisse blik op een kaartspel, om zo ineens de uitkomst te zien.

Het is gelukt!
--
Rustig bleef ze zitten en denken. Ze keek naar haar kaarten en speelde er een beetje mee. Enigszins verbaasd keek ze toen op en glimlachte even naar het meisje. "Oh, misschien wel handig ja." Ze keek op naar haar en toen weer naar haar spel. Rustig deed ze de aas, het meisje had gelijk gehad. Nu kon ze weer verder. 'Dank je. Ben je misschien een waardige tegenstander of enkel een hulp?' Een glimlach spreidde zich rond haar gestifte lippen. Een hand gleed even langs haar paarse haren en ze keek in de ogen van het donkerharige meisje. Al gauw richtte Eris zich weer op haar spel. Tevreden dat ze het uit kon spelen wat niet veel later gebeurde. De gevangene nam een slokje van haar water en richtte haar hoofd toen op.

Ik zag het op Esmee haar facebook ^^
-
Katarina nam tegenover de paarsharige dame plaats en keek hoe ze het spel uitspeelde. Heel bekend was Katarina niet met het spel, "Een waardige tegenstander zou ik mijzelf niet noemen, maar ik heb het wel eens gespeeld." antwoordde Katarina op de eerder gestelde vraag. Meestal had ze aan poker gedaan, of wat traditionele spellen uit haar geboortestreek. Kaarten was een mooi tijdverdrijf geweest en een goede manier om andere aan het praten te krijgen. Want kaarten ging meestal niet enkel met kaarten samen, nee er kwam vaak flink wat drank bij kijken. Om over informatie als prijs maar niet te spreken. Alhoewel dat niet altijd Katarina's taak geweest was, maar ze was er meestal wel van op de hoogte.

"Dan mag je een potje tegen me spelen als je wilt. Ik heb niemand anders dan mezelf om tegen te spelen en dan zal ik toch altijd winnen." Haar donkere ogen bekeken de jongedame terwijl ze rustig haar kaarten bijeen nam en ze begon te schudden. Ze wachtte rustig het antwoord van de vrouw af want anders zou ze weer voor zichzelf gaan spelen, wat moest ze namelijk anders doen in de tijd dat ze hier was? Gauw deed ze haar hand voor haar mond toen ze moest gapen. 'Sorry, ik slaap slecht hier, de bedden zijn niet wat ik gewend ben." Ze grinnikte even en bleef zitten. De bedden waren hier inderdaad best slecht maar ach.