Het openingstopic: De aankomst.

Het is weer een koude dag rond de gevangenis Willow Creek. De wind is snijdend en ijspegels bungelen langs de randen van de daken. Het is deze dag dat de eerste Mirrors arriveren in Willow Creek. De overheid is angstig voor ze geworden. Wat als ze in hun extreme slechte bui iets ergs doen en de mensheid in gevaar brengen? Dat is waarom ze worden opgeborgen. Vandaag worden ze ontvangen door de bewakers en de al zittende misdadigers (met hun boeien om natuurlijk). Het is niet een heel leuk vooruitzicht voor de Mirrors, maar het is niet alsof zij een keuze hebben. In een van de ruimtes waar normaal gesproken groepstherapieën worden gegeven, komen ze nu allen bij een. Om alvast kennis met elkaar te maken en ervoor te zorgen dat iedere gevangene weer op de regels wordt gewezen. Het kan niet zo zijn dat de aankomst van deze nieuwelingen, alles in de war schopt. Dit is de kans om nieuwe vriendschappen te sluiten of juist te laten zien dat jij de baas bent. Kijk uit met wat je doet, want er zitten constant bewakers om je heen om je eraan te laten herinneren dat niemand hier weg komt. Je kunt niet ontsnappen.

- De Mirrors komen net binnen.
- De gevangenen zitten (met hun handen geboeid) te wachten om hun te "ontvangen".
- De bewakers zorgen ervoor dat alles goed verloopt.

Geroezemoes klonk er, iedereen was wel benieuwd naar wat er zou gebeuren. Het kwam niet vaak voor dat alle gevangenen in een hok gestopt werden. Natuurlijk was weer iedereen geboeid, handen en voeten, weglopen mocht geen optie zijn. Bewakers bij elke deur, hun gezicht stond nors, maar die stonden haast altijd nors. Het was raar, maar een norse blik was toch iets wat de meeste mensen hadden, vaak onbedoeld. Het is natuurlijk ook veel makkelijker om nors te kijken dan om te lachen, lachen symboliseert iets puur en goeds terwijl een norse blik voor zoveel dingen staat en niet altijd even goed is. Vaak heeft iemand dan een slechte dag gehad, hoewel sommigen altijd een slechte dag hebben. Heel soms dan konden die norse mensen lachen, maar niet vaak in hun buurt, eigenlijk nooit bij hun in de buurt. Behalve als er pijn was. Bloed is goed, ja.. Daar wordt je hard van en dat is leuk voor hun natuurlijk. Stelletje sadisten zijn het, toekijken hoe je wegrot, want wegrotten dat doe je.
“Ik hoop dat je er sterft!”
Stel je eens voor, dat je zit op een eiland. De ruimte waar je het meeste uren van de dag doorbrengt is klein. Je bed staat er, het past net. Er is een wastafel met spiegel, om enige hygiëne te behouden en een raam met tralies ervoor. Wil je je wegdraaien van het raam kijk je ook tegen tralies aan. Er zijn geen versieringen aan de donkere muren, weinig licht en het is er vaak koud. Soms mag je naar buiten toe, op vaste momenten. Alles is vast aan je dagen. Op die momenten is ineens je horizon verbreedt, het terrein is groot, groter dan je zou verwachten maar het is een eiland. Ontsnappen is onmogelijk, de eerste zin die in je hoofd gedreund wordt als je hier ooit aan komt. Zorg er maar voor dat je hier niet komt. Als je hier komt dan is er iets mis met je. Misschien ben je wel een serieverkrachter of een moordenaar?
“Moordenaar!”
Ach, dat maakt ook allemaal niet uit, waar het om draait is hoe je hier bent. Hoe je je mannetje staat. Het is een gemengde gevangenis, je moet niet raar opkijken als vrouwen een overheersende positie bekleden. Wij vrouwen kunnen dat wel, wij kunnen ook sadistisch zijn en gevaarlijk, net als mannen. Net als de bewakers. Daarover trouwens geen goed woord. Dat zijn de norse mensen. De mensen die je niet moeten. Die naar je staren en je in de gaten houden, elke beweging die je maakt, elke keer dat je ademt. Soms zou je je afvragen of ze hier voor de lol zitten, raar zou dat toch zijn? Samen zijn op een plek met de ergste mensen van de wereld en dan zit je er zelf voor de lol. Ja, dat zou apart zijn, maar het zij zo. Natuurlijk is het voor ons geen eigen keuze, zal het nooit zijn.
Een zucht ontsnapte er uit haar mond, nee, het was niet haar eigen keuze. Dan zou ze hier nooit heengegaan zijn.
“U wordt veroordeeld tot een levenslange celstraf, deze zult u uitzitten in Willow Creek.”
Ach, nu was er niets meer aan te doen. Ze zat hier inderdaad, in Willow Creek. Haar levenslange celstraf zat ze hier uit, tot ze dood ging en ze was nog zo jong.
Langzaam keek ze op, donkere ogen schoten rond terwijl ze even keek naar de mensen die om haar heen zaten. Haar rode haren vielen deels voor haar gezicht. Met een beweging waren ze weer weg. Ze wachtte af tot er gesproken werd, waarom waren ze allemaal hier? Wat was er voor geweldig nieuws? Allemaal vragen, nog steeds geen antwoorden. Opnieuw een zucht, ze hoorde er wel meerderen, ergens een hoestje. Ze waren ongeduldig, geduld was hier ook niet gauw te vinden, niet onder hun. Wel onder de sadisten.

Een beetje rillend stond Marina tegen de muur aan in de zaal van de groepstherapieën. Je zou verwachten dat ze al een beetje gewend geraakt was aan de kou van Alaska. Maar nee. Het bewakersuniform bood niet erg veel warmte. Ze had nog gevraagd of ze iets extra’s eroverheen mocht aantrekken, maar er was haar verteld dat dit nodig was om een goede indruk te maken op de nieuwelingen. Alsof iemand rillend van de kou een goede indruk kon maken. Het was een drukke dag en anders dan alle anderen. Er kwamen Mirrors in gevangenis Willow Creek. Mensen die veranderde van innerlijk zodra ze in een spiegel keken. Volgens de overheid een gevaar voor de veiligheid van de mens. Marina wist niet zeker of ze het hier wel mee eens was, maar wie was zij om hier tegenin te gaan? Het was alleen haar taak om ervoor te zorgen dat ze zich goed gedroegen. Samen met de gevangenen die er al zaten. Waar ze trouwens ook geen hekel aan had. Ze kon het opvallend goed vinden met sommige mensen die iemand vermoord hadden. Iets dat soms best vreemd voelde. Marina stak haar handen in de zakken van haar uniform. Trouwens, Marina had het in haar gedachten dan wel over “nieuwelingen”, maar zelf was zo ook nog vrij nieuw. Ze begon haar tweede jaar in Willow Creek en was nog een rookie. Alles ging nog gepaard met veel gestuntel. Naast de voortdurende kou was ze ook nog altijd niet gewend geraakt aan alle enge dingen die hier af en toe gebeurde. De gevangenen die met veel pijn en angst hier in de cellen zaten, waren nog niet eens het ergste. De spoken hier, de constante kille sfeer was erger dan wat voor kou dan ook. De geesten van onbekende mensen fluisterde ze haar toe dat ze het nog niet vergeten waren, dat ze nog niet vergeten waren hoe ze hier op gruwelijke wijze om het leven werden gebracht. Of dat waren tenminste de verhalen. Marina kon geen geesten horen of zien, maar waar moest dat nare gevoel dan vandaan komen? Het waren geen andere dingen die haar angst opjoegen. De gevangenen behandelden haar over het algemeen best wel goed. Daar kon ze niet over klagen. Ze had er geen spijt van dat ze hier was gaan werken, maar het was niet altijd even makkelijk. Vooral omdat ze niet zomaar kon opgeven hier. Ze kon niet weg. Niemand ging hier weg, niet echt.

De dag begon al slecht. Met handboeien om zijn handen werd hij samen met de andere Mirrors naar een ruimte, waar alle andere gevangenen ook zaten, gebracht. Semmy had zijn ogen neergeslagen op het moment dat ze in een rij voor een soort schuifdeur moesten wachten. Hij was een Mirror, dit betekende dat zijn innerlijk veranderde, zodra hij in een spiegel keek. Van een goed naar een slecht innerlijk en van een slecht innerlijk naar een goed innerlijk. "Mirrors? Die vervloekte wezens toch?" werd er gezegd over hen. Er zat een kern van waarheid in, maar Semmy en de andere Mirrors konden er niks aan doen, dachten ze. Semmy snapte dat hij naar Willow Creek werd gebracht, hij wilde geen gevaar zijn voor de mensen. Toch was het een slechte dag, het was niet niks om een Mirror te zijn en naar Willow Creek te worden gebracht. Het was zo stil, iets waar Semmy ook niet tegen kon. Stilte, vreselijk. Hij was benieuwd wat er achter de schuifdeur te zien was, hij had werkelijk geen idee wat hem te wachten stond. Allerlei gedachten schoten als lichtflitsen door zijn hoofd en het gaf hem hoofdpijn, dus deed hij zijn ogen dicht om zijn gedachten op een rijtje te zetten. Hij dacht aan een klein hok, waar hij met een paar andere Mirrors naar toe zou worden gebracht, een soort aankomst plek. Het zouden ook de cellen kunnen zijn. Nee, hij moest niet nadenken over wat hem te wachten kon staan. Dat gaf Semmy alleen maar meer stress, en dat zou zorgen voor nog meer hoofdpijn. Hij was voordat ze werden opgehaald in zijn goede karakter veranderd, dat was een plus punt aan het begin van deze dag. Maar dan had hij een probleem als er in de volgende ruimte een spiegel zou zijn, dat zou alles verpesten. De overgang was namelijk het ergste bij Semmy, een woedeaanval zou de aankomst verstoren. Iets wat hij niet wilde, iets wat niemand wilde. Hij deed zijn ogen open en keek om zich heen, er waren nog maar twee minuten verstreken dus veel was er niet veranderd. Hij keek naar achter, recht in de ogen van een bewaker. De bewaker keek hem doordringend aan, hij kon maar beter weer naar voren kijken en zijn ogen sluiten.

Met haar armen over elkaar heen geslagen stond Adelaide geleund tegen de muur aan. De zaal waar normaal gesproken groepstherapieën werden gehouden was nu druk bevolkt. Alle gevangen van Willow Creek waren verzameld in deze zaal. Allemaal waren ze geboeid, handen zowel voeten zaten vast in boeien. Ontsnappen was onmogelijk, een hopeloze actie. Naast de gevangen waren ook de bewakers samengekomen in de voormalige groepstherapieën zaal. Vandaag zouden de eerste mirrors arriveren in Willow Creek. Dat was de reden waarom vandaag alle gevangen en bewakers te samen waren gekomen. De mirrors kregen zo de kans om alvast kennis te maken met de mensen van Willow Creek. De regels zouden ook worden toegelicht, want het kon niet zo zijn dat de mirrors de dingen hier zouden gaan veranderen. Een zucht rolde over de lippen van Adelaide. Het wachten duurde lang, te lang volgens haar mening. Nu was ze ook niet het meest geduldige type hier, dus het was te verwachten dat ze het al snel te lang vond duren. Ze wist nog precies hoe haar eerste dag hier ging. De omgeving was grijs en kaal. Veel kleuren of versiering was hier niet te vinden. Het had een aardig tijdje geduurd om te wennen aan de nieuwe omgeving en ook an het temperatuur verschil. In Spanje, waar ze is opgegroeid tot wie ze nu is, zijn de temperaturen meerdere malen hoger dan hier in Alaska. De warmte van Spanje was één van de dingen die ze het meeste mistte. Als de mogelijkheid er was bracht ze graag een bezoekje aan haar familie in Spanje. Drie jaar geleden verliet ze haar thuis en startte ze hier als bewaker, nu begon ze aan haar vierde jaar. Haar werk had zo zijn vele minpunten maar het had af en toe ook wel zijn pluspunten die voor een goed humeur zorgden en glimlach rondom haar lippen. Ze was tevreden met haar keuze die ze drie jaar geleden had gemaakt. Haar fel blauwe ogen hielden alles zo goed mogelijk in de gaten, de gevangen en de deur waar de mirrors uit eindelijk door naar binnen zouden komen.

Aiden had geen idee wie het in zijn hoofd gehaald had om alle gevangenen in een klein zaaltje te stoppen, om één of andere bizarre reden waar bijna niemand een idee van had. Er werd hier en daar gegokt wat het zou kunnen zijn, maar de bewakers hadden niets bevestigd of toegegeven dus luisterde hij ook niet naar het raden van anderen. Hij schoof een beetje ongemakkelijk heen en weer op zijn stoel, het liefst zou hij dan nog teruggaan naar zijn eigen cel, hier zaten ze gewoon met te veel mensen te dicht bij elkaar. Hij werd er bijna zenuwachtig van hij voelde ook de spanning hangen in deze ruimte, tussen de gevangenen en de bewakers. Zijn blik ging naar zijn handen die vastgeboeid in zijn schoot lagen. De handboeien waren niet aangenaam, omdat het hier altijd koud was en het koele ijzer zijn huid alleen maar meer afkoelde maar het wende wel en het was één van de weinige dingen die hij hier ondertussen als vanzelfsprekend zag, geboeid worden. Hij begreep het wel, omdat hij door zijn verleden verwacht werd om misschien zijn zelfbeheersing te verliezen en anderen te lijf te gaan, maar dat was tot nu toe nog niet het geval geweest en daar had hij ook absoluut geen behoefte aan, de bedoeling was om niet op te vallen en vriendelijk te zijn, in de hoop hier ooit nog weg te geraken, misschien zou hij dan wel zijn leven kunnen beteren, al geloofde hij niet dat hij nog een tweede kans zou krijgen. Zijn blik ging langs de deuren en de bewakers die rondom hen en aan de deuren stonden met een koele blik. Niets gaf aan wat er zou gebeuren en hij zuchtte zachtjes terwijl hij op zijn hoede elke veranderende bewegingen in de gaten bleef houden zodat hij het zou kunnen zien.

Eve zat ergens in het midden van de ruimte, normaal gesproken werden hier groepstherapieën gehouden. Waarschijnlijk zaten ze daarom hier, deze ruimte was het grootst en was het gezelligst. Hoewel van gezelligheid alsnog geen sprake was. En nu al helemaal niet, de banken die er anders stonden waren vervangen voor oncomfortabele plasticstoeltjes. En de paar planten die er meestal stonden waren nu ook nergens te bekennen. Als je nagaat dat dit dan de gezelligste ruimte is.. dan is het wel een heel erg troosteloze bedoeling hier, bedacht Eve zich. Ze beet op haar lip en keek even vluchtig de ruimte rond. De meeste hadden hun blik op hun handen gericht, geboeide handen. Een aantal misdadigers inspecteerde de ruimte grondig, alsof ze nog steeds bezig waren met een plannetje om te ontsnappen. Terwijl dat echt niet kon, dat hadden ze haar uitdrukkelijk verteld. Dat zinnetje vloog om de zoveel minuten door haar hoofd, ontsnappen is niet mogelijk. En dat was maar goed ook, ze hoorde hier. Ze nou nu nooit meer iemand pijn kunnen doen. Bovendien was het hier makkelijker om haar gevoelens en geheimen te verbergen. Maar ze dwaalde weer eens af. Want het belangrijkste waar ze eigenlijk over na zou moeten denken was waarom ze hier zaten, allemaal bij elkaar, hutje mutje. Ondanks de handboeien was deze situatie alsnog erg gevaarlijk. Ieder moment zouden sommigen met elkaar of met de bewakers op de vuist kunnen gaan, handboeien of niet. Natuurlijk was het lastiger bewegen als je voeten ook geboeid waren, maar er waren hier vast een aantal mensen die creatief genoeg waren om zelfs zo een gevecht te kunnen ontlokken. Maar tot nu toe was het nog steeds verrassend rustig. Misschien omdat we wisten dat er iets ging gebeuren, iets wat niet de normaalste zaak van de wereld was. Iets wat verandering zou brengen in de routine van de dag. Dat hoopte Eve in ieder geval. Want het ergste van hier zitten was het feit dat alles altijd hetzelfde was. Ieder tijdstip was elke dag precies het zelfde tijdstip, geen minuut eerder of later. Je had nooit ergens speling. alles was strak georganiseerd en Eve was juist zo gebrand op een beetje vrijheid. Maar dat laatste beetje vrijheid dat ze nog had, had ze zichzelf ook nog afgenomen. Als straf.

Sorry, ik ben niet zo in de schrijfmood vandaag 3:
-
Cosette moest wel wennen. Het leven in de gevangenis had haar zowel gefascineerd als afgeschrikt, zowel verwonderd als verafschuwd. Het koude metaal gleed langs haar smalle polsen, als een vogel in een kooi. Ergens vond ze het lastig om te accepteren dat ze zichzelf nu aan andermans wil had opgelegd. De handboeien waren de sloten op de poort van de vrijheid. Helaas, dat wist ze nu wel zeker, zou het nog lang duren voordat haar de sleutel werd overhandigd. Cosette was in een goede bui en zag haar "gevangenisstraf" meer als een klein oponthoud. Want zo werd het genoemd, straf.
Ja, ze was een Mirror.
Ja, dat zijn van die mensen met "probleempjes".
Die hoorden niet thuis in de huidige maatschappij, had de regering besloten. Die hadden zichzelf niet in de hand, waren gevaarlijk. Dus werd zij met alle andere Mirrors naar Willow Creek gestuurd. Het was een gevangenis in het kille Noorden, Alaska welteverstaan. Voor hun eigen bestwil.

Ze had al die tijd als één van velen op een plastic klapstoeltje gezeten. Zowel handen als voeten waren geboeid. Er zaten opvallend veel vrouwen in de kring, dacht ze. Eentje met rood haar, een blondine. Een jongen met een baardje, een blonde, vrij jong ogende jongen.
Allemaal hadden ze een verhaal. Echter, in deze kring was vriend niet van vijand te onderscheiden. Misdadigers en Mirrors zaten in dezelfde cirkel op elkaar neer te kijken. Er waren geen verschillen binnen de cirkel, tenminste, dat was het beeld dat geschept werd. Cosette zou pas veel later doorkrijgen hoe het hier in zijn werk ging. Maar voor nu hoopte ze alleen maar op een vriend. Dan zou het vast niet zo afschuwelijk worden als de meestem hadden beweerd.

Hij wist niet waarom hij hier zat of wat ze zouden gaan doen, alleen dat het hem vrij weinig uitmaakte. Er bestonden weinig momenten waar de hele groep gevangenen bij elkaar was en Jude was van plan om hier op één of andere manier zijn profijt uit te halen. Hij had nog niet bedacht hoe precies, maar hij had nog wel even de tijd om dit te bedenken. Bewegen kon hij weinig, dus dit zou één van de weinige keren worden dat hij vrijwillig zou praten. Gelukkig was hij goed met zijn woorden, als iemand een ander kon overtuigen om aan zijn kant te staan, was hij het wel. Bondgenoten waren nooit slecht, zelfs essentieel voor een ontsnappingsplan. Of hij ze gewoon zou gebruiken of meenemen, was natuurlijk nog de vraag, al maakte hem het niets uit. Iedereen zat hier voor gruwelijke daden, Jude daarentegen had niks gedaan, hij had recht op vrijheid. Natuurlijk had het geen zin om te ontkennen, er zou altijd wel bewijs tegen hem te vinden zijn, verzonnen of in elkaar gefutseld. Niemand was te vertrouwen, zeker deze mensen niet, maar als ze dom genoeg waren om gepakt te worden, zouden ze tenminste niet teveel vragen stellen over zijn plannen, zodra hij deze had. Hij had al zoveel hoeken en gaten in de gevangenis onderzocht, maar tot nu toe nog niks gevonden wat hem zou helpen. Daarom zou het handig zijn om wat hulp te hebben, want je weet nooit wat voor informatie anderen hebben.
Met zijn gezicht op de grond bij zijn voeten gericht, schoof hij wat opzij tot zijn knieën kort tegen die van een ander aanbotste. Kijkend vanuit zijn ooghoeken, richtte hij zijn hoofd iets op en keek hij naar de jongen die naast hem zat. Hij leek een stukje ouder dan hemzelf, ook stevig geboeid en erg op zijn hoede. Eerste stap tot bondgenoten, een praatje maken. Al klonk het simpel, mensen hielden en werden gerustgesteld door een praatje, zeker de mensen hier die niet veel mensen zullen hebben om mee te praten. Met een rustige beweging, zodat het niet opgemerkt werd, tilde hij zijn handen op en stootte ze tegen de benen van de jongen om er zeker van te zijn dat hij was opgemerkt. 'Weet jij wat we hier doen?' Vroeg Jude op een neutrale toon, proberend hem niet af te schrikken, aangezien de jongen nogal onrustig leek. Hij keek met opgetrokken wenkbrauwen en een erg lichte glimlach naar hem op. Hij had zijn taktieken aardig kunnen uitwerken en wist nu voor de meeste types hoe hij op hen in moest spelen. Voor onrustige types, was het meestal gerust stellen, rustig praten en een glimlach deden wonderen.

Van mij krijgen jullie niet zo'n uitgebreid stukje, ik ben een beetje gesloopt, haha.
-
Nog altijd wist Keira niet waar haar voorkeur bij lag; de zinderende hitte van de Afghaanse woestijn of de snijdende kou hier in Alaska. De hitte achtervolgde je altijd, het fijne stof dat een zeldzaam briesje met zich meedroeg nestelde zich in alles, je kleding, je wapentuig en zelfs het eten was niet veilig. Hier in Alaska had je daar geen last van, maar er waren andere ongemakken waar Keira nog niet aan gewend was in haar 2 maanden tijd. Het gevangenisroutine deed haar weinig, het was zelfs een soort van therapeutisch om zo de dood van haar broer te verwerken.
Keira keek nauwelijks om naar het wapentuig dat ze om haar middel had hangen, het was een standaarduitrusting voor een bewaker, iets wat ze nog nauwelijks nodig gehad had. Waar kon een gevangen heen? Nergens. Zelfs voor een bewaker was het lastig van deze plek weg te komen, een helikopter was nog het beste vervoersmiddel, een auto was te traag om over de spiegelgladde ijslaag te rijden. Haar ogen waren nu vooral gericht op de binnendruppelde mirrors, het gedrag van de gewone misdadigers kende ze ondertussen al, mirrors waren nieuw. Volgens de overheid waren ze te gevaarlijk om in de maatschappij te functioneren, dus waren ze gedoemd om hun dagen hier te slijten.
Voor Reika maakte het weinig uit wie, wat was, het was haar taak om orde op zaken te stellen en te houden, iets waar ze goed in was. Koele zakelijkheid werkte beter dan medelijden gaan voelen voor een stelletje misdadigers die nog lager dan honden waren.

WAAAAAAAAAHHHHHHHHHH, heel veel tekst per stukje. Ik doe mijn best.
-
Het gezicht van Lucien stond blij, omdat het eigenlijk altijd blij stond. Kon hij er wat aan doen, nee, zo was hij nu eenmaal geboren. Een blij gezicht werd meestal niet goed ontvangen in een gevangenis. Gevangenen wilden niet blij zijn, al helemaal niet hier. Niemand kon hen dat kwalijk nemen natuurlijk. Maar Lucien zag nou eenmaal altijd het goede van de dingen in. Want goed was veel leuker dan slecht. En misschien was zijn blijheid vandaag wel extra en gespeeld. De briefing over de Mirrors had hem geen goed gedaan. Hij kon zich niet voorstellen dat er dat soort mensen waren. Ze konden er niets aan doen, veranderden van persoonlijkheid als ze zichzelf in de spiegel zagen en werden hier dus maar opgesloten. Hij had wel medelijden met hem. Na de briefing had hij uitgezocht in welke cellen deze mensen zouden komen en hij was er naar toe gegaan, om daar alle spiegels stuk te slaan. Zijn hand zat in het verband, omdat hij hier en daar een glasscherf had geraakt, maar dat maakte hem niet uit. Hij wilde die Mirrors helpen, als dat kon. Het was jammer dat de spiegels inmiddels teruggeplaatst waren, zijn gewonde hand was voor niets geweest. Maar hij had in elk geval iets geprobeerd.
De andere gevangen waren in zijn ogen juist weer slechte wezens en die hadden in zijn ogen alles misdaan wat ze mis konden doen. Tja, anders zat je hier natuurlijk ook niet. Vanaf de deur waar hij naast gezet was, keek hij af en toe over de hoofden heen. Waarom moesten ze hier eigenlijk allemaal zitten als er nieuwe gevangen kwamen? En wisten de gevangen eigenlijk wel wat voor gevangenen dit waren? Af en toe draaide hij zijn hoofd naar de stroom Mirrors die naast hem door de deur naar binnen kwam. Lucien behoorde ook niet tot het slag bewaker dat altijd strak rechtop stond om star voor zich uit te staren. Misschien kwam dat ook wel door zijn functie hier. Sportinstructeurs staan sowieso zelden stil en Lucien rekende zich toch wel tot een professionele instructeur, vooral ook omdat hij met probleemgevallen te maken had. Hem was ook gevraagd om meteen duidelijk te maken wat zijn functie was. Hij liep op sportschoenen, had een speciale sportbroek aan waar een riem in kon, zodat hij alle wapens, handboeien en walkietalkies bij zich had en zijn badge zat vastgegespt op een trainingsvest. Hij had eigenlijk niet echt moeite gedaan voor vandaag, hij zag er uit als altijd.

Damn 0_0
----
Haar lange blonde lokken maakte zij vast in een knot. Er moest een reden zijn dat de gevangen al zo vroeg werden gewekt. Ze gooide wat water in haar gezicht terwijl ze in het vettige spiegeltje keek die wel eens schoongemaakt mocht worden. Dit was ronduit belachelijk. Hoe laat zou het zijn? 6 uur in de ochtend? Raven had nog niet eens genoeg slaap wat betekende dat zij met een ochtendhumeur rondliep. Bewakers passeerde langs haar celblok met verschillende misdadigers die meeliepen. Ze waren geboeid en dat kwam niet vaak voor in deze ruimtes. Al gauw kwamen ze Raven ook halen.”Waarom moet ik de handboeien om?” De toon in haar stem klonk scherp en ontevreden. Het was al koud genoeg en met de handboeien om zou ze dadelijk nog gaan klapper tanden. ”Ik heb nog niet eens een sigaret gehad.” Mompelde ze zachtjes. De behoefte aan nicotine werd alleen maar versterkt in deze situatie.

De bewaker duldde geen tegenspraak en greep haar polsen vast waar de handboeien werden omgedaan. Raven vond het belachelijk hoe ze op dit moment werd behandeld maar in de ogen van de bewakers was zij toch maar een crimineel. Iemand die wat had gedaan om in deze cel te eindigen. Alleen Raven was onschuldig. Helaas had ze daar nooit concrete bewijzen voor gehad waardoor ze een celstraf kreeg van 5 jaar. En werken bij de overheid mocht ze wel op haar buik schrijven. Ooit zou karma zegevieren daar was zij van overtuigd.

De blondine werd naar een ruimte gebracht waar groepstherapieën werden gehouden. Ze zag meerdere misdadigers in een rijtje op een stoel zitten. Allemaal geboeid. Was er een speciale dag dat ze met zo velen in deze ‘kleine’ ruimte werden gebracht? ”Goedemorgen.” Haar mondhoeken gingen iets omhoog en met een stevige duw werd ze richting een stoel geduwd. Ze keek de bewaker met een ongeïnteresseerde blik. De manier waarop ze soms met de mensen omgingen alsof het beesten waren. De meeste die hier zaten waren vast schuldig echter hoorde zij totaal niet bij deze mensen. Zij zorgde er altijd voor dat de criminelen achter de tralies belandde. ”Mag ik gaan roken of moet ik hier nu chagrijnig worden? Wachten tot er iets spannends gebeurd.” Riep ze naar een van de bewakers.

Marina klakte met haar tong terwijl ze hier en daar naar mensen begon te luisteren. Langzaam begonnen er wat gesprekjes te ontgaan of werden er tenminste dingen tegen elkaar gezegd. Ze snapte ook wel dat men er geen behoefte aan had om op deze vroege ochtend met elkaar te communiceren. Er kwam een blonde gevangene binnen die nogal hardhandig werd binnengebracht. Marina rolde met haar ogen. Er werd nooit naar haar geluisterd als ze weer eens aankaarte dat de gevangenen beter behandeld moesten worden. Dat soort verzoeken werden niet serieus genomen. "Maar het is toch een moordenaar. Een betere behandeling verdienen ze niet." Het was altijd hetzelfde dat gezegd werd. Marina stapte op de desbetreffende bewaker af toen het meisje riep over het roken. "Je had wel iets normaler mogen doen," siste ze naar de norse bewaker, waarna ze rolde met haar ogen. Het was altijd hetzelfde liedje. Met een voorzichtig glimlachje keek ze naar de blonde gevangene waarvan ze de naam wel zou moeten weten, hij lag op het puntje van haar tong. "Ik denk dat roken op dit moment niet zo goed idee is in deze kleine ruimte," probeerde ze vriendelijk te brengen. Marina kon nooit zo goed de reactie van gevangene peilen. Of ze nu wel of geen behoefte hadden aan een vriendelijk aanpak. Het waren criminelen, maar dan nog.

Van onder haar wimpers keek ze naar de vrouwelijke bewaker die haar richting was komen op lopen. Een sceptisch geluid verliet haar keel. Een diepe zucht verliet haar lippen terwijl ze haar aankeek. "Dat weet ik ook wel..." Ze beet voorzichtig op haar onderlip. "Maar door dit plotseling bezoekje heb ik nog niet kunnen roken. Ik ben een beetje nicotine verslaafd en niet te handelen als ik zo chagrijnig ben. Mag ik niet heel even naar buiten of gaat er nu binnen 1 minuut wat gebeuren wat ik echt niet kan missen?" Als bewakers redelijk tegen haar deden dan deed zij dat ook. Raven was geen crimineel en zo wilde zij ook niet gezien worden. Ze had respect voor de bewakers want dit was geen gemakkelijk werk. Het was zwaar en bepaald dankbaar waren de misdadigers niet.

Cosette liet het allemaal maar over zich heen spoelen. Kleuren, vormen, beelden. Geluiden, scherpe en metaalachtige maar ook zacht, onheilspellend gebrom vanuit het hart van de gevangenis. Het voorzichtige geroezemoes dat gelukkig langzaam maar zeker ontsprong binnen de groep, bracht een aarzelende wapenstilstand met zich mee, als een regenbui voor de storm. Ze had het zachte gemompel van stemmen en tonen altijd een beetje zangerig aangevoeld, alsof het allemaal ingestudeerd was.
Eigenlijk was dat ook zo. De buitenwereld was niets anders dan één groot spel, gespeeld door hebzucht en eigenbelang. Geen enkel gesprek zette de toon, geen enkel gesprek klonk zoals de geestensruzie die werkelijk ontstond. Gevoel viel weg tegen de glimlach. Een verradellijk wapen.
Hier in de gevangenis was dat wel anders. Het spel was een stuk makkelijker, regels waren regels en hield je je er niet aan, dan werd je gestraft. Totdat je je er wel aan hield. Totdat je het spel meespeelde. Er werd gezegd wat er gezegd moest worden, gevoeld wat men hoorde te voelen binnen de stenen muren van Willow Creek. Je wist wat je aan elkaar had, dacht ze in een vreemd optimisme dat ze de laatste tijd steeds vaker tot zich nam. Als ze het allemaal vanuit een positief perspectief bekeek, kon zelfs de gevangenis haar niet deren. Althans, dat hoopte ze.

Cosette had een vrije geest, alhoewel de kou van de handboeien om haar enkels en polsen, de eenzijdigheid van de gevangenen in vergelijking tot de bewaking en de gespannen sfeer het haar wel moeilijk maakte. Ze keek stilletjes om zich heen. Ze had niet vaak de behoefte aan gespreksstof, de visuele wereld rondom haar gaf haar genoeg tijdverdrijf. Een bewaker op tien uur had een verband om zijn hand. Onmiddellijk vertelde Cosette's gedachten het verhaal, gingen met haar verstand op de loop en probeerden het te misleiden, te omhelzen en te verbijsteren.
Misschien had hij een ongelukje gehad, had het toeval ingegrepen op zijn leven. Misschien was het een ongeluk van het dominante soort. Een ruzie, gevecht. Met een misdadiger of een Mirror? Al waren Mirrors veel bewuster van de impact van hun daden op de rest van de wereld dan de bekende gevangenen. Of hij had het uit vrije wil gedaan. Het zag er vrij pijnlijk uit en plots voelde Cosette dat ze hem al die tijd aan had zitten staren. Onwennig wendde ze haar blik af.

Gelukkig er was een normale reactie. Marina kon wel zuchten van opluchting. Even onderzocht ze de blondine en knikte even. "Ik ben bang dat het niet gaat. Binnen elke minuten zullen jullie te horen krijgen waarom jullie hier zijn. Heel even geduld hebben," zei ze vriendelijk tegen haar en knikte even naar een aantal misdadigers die meeluisterde. Even hulpzoekend keek ze naar andere bewakers om te peilen hoe lang het nog ging duren voordat er wat dingen verteld werden. Haar blik ging weer naar de blonde gevangene. "Het spijt me. Is er iets waardoor je jezelf kunt afleiden van het roken. Iets te eten of drinken?" vroeg ze rustig aan de jonge vrouw. Misschien had ze wel kauwgom bij zich, dat kon af en toe wel helpen bij sommige rokers. Er waren vrij veel rokers onder de gevangenen. Ook niet zo heel vreemd, trouwens.

Vanuit zijn ooghoek zag Lucien dat één van de Mirrors geschokt naar zijn verband keek. Hij keek haar even aan en schonk een geruststellende glimlach. Er was niets ernstigs aan de hand en dat wilde hij laten weten. Misschien had hij haar cel wel tijdelijk van een spiegel gered. Maar goed, daar had zij dan weer niets aan, want er hing inmiddels een nieuwe spiegel. Nog steeds snapte Lucien een aantal dingen rond die Mirrors niet, maar hij wilde gewoon helpen. Hij deed zijn best eruit te zien als één van de aardigere bewakers, vooral door zijn blije hoofd en een geruststellende blik, ook al kenden de gevangenen hem wel anders. Die kenden de beul van het sportveld en elke keer als ze zijn zwaarbewapende trainingspak aan zagen komen, keken ze hem afkeurend aan en lieten merken dat ze niets met hem te maken wilden hebben. Dat vond hij best, het waren toch maar misdadigers. In zijn hoofd had hij al bedacht hoe hij de Mirrors aan zou pakken bij hun sportmomenten, maar hij was er nog steeds niet helemaal uit. Ook al leefde hij sterk met ze mee, hij kon ze niet voor gaan trekken. Dus nu hoopte hij maar dat de praktijk voor zich zou gaan spreken. Met zijn vrolijke uitdrukking volgde hij nog steeds de stroom Mirrors en keek hij af en toe naar de gevangenen, die niets dan chagrijnig terugkeken.

Het was niet de eerste keer dat haar gedachten haar verstand overspoelden. Cosette zat wel erg vaak in de wolken, eigenlijk altijd al. Haar vader daarentegen was zo nuchter als mogelijk. "Wanneer word je groot, Cosette," zei hij dan treurig, "Wanneer begin je je leven nou eens in de reële banen te leiden?"
Ja, dat zei hij dan. En dan schudde hij een beetje treurig met zijn hoofd en leek hij wel tien jaar ouder. Ze vond het niet leuk om hem zo te zien, teleurgesteld in haar. Maar ze had er gewoon niks aan kunnen doen, werkelijk niet. Ze had het echt geprobeerd, was gaan studeren en in Engeland gaan wonen en had een goede baan gekregen. Maar gelukkig zijn en dromen kon gewoonweg niet tegelijkertijd, dacht ze.
Een glimlach brak door op het eerst neutrale gezicht van de bewaker met zijn hand in het verband. Zijn ijsblauwe ogen stelden haar gerust. Alsof het niets was, een hand in het verband. En waarvoor? Niets. Hetgeen wat hij zo had moeten oplossen, was waarschijnlijk of allang verdwenen of niets veranderd. Zijn hand zou weer genezen en het incident zou vergeven en vergeten worden. Alsof zijn inspanningen voor niets waren geweest.
Stop, Cosette. Ze schudde even met haar hoofd om haar malende gedachtestroom stop te zetten - achteraf had dat er vast vreemd uitgezien. Daar gíng ze weer... Ze moest daar misschien maar eens op gaan letten - moeilijkheden waren in het gevang immers snel veroorzaakt. En zo met haar gedachten in haar eigen wereld vergat ze de werkelijkheid om haar heen. Ze moest leren om niet voor anderen te denken en iets meer met beide benen op de grond te gaan staan. De gevangenis was immers geen plek voor dromers.
Ze beantwoordde hem met een glimlach, maar ze bloosde een beetje, zich schuldig voelend. Ze was nooit een sterke prater, meer een denker.

Hoewel de ruimte groot was, werd er nu een zeker limiet overschreden. Er klonk een geroezemoes, af en toe onderbroken door een kreet, en er hing een penetrante lucht, die enkel optreed wanneer teveel mensen in dezelfde ruimte verblijven. Het ergste van alles was dat er geen enkele zitplaats was, die bereikbaar was. Bij een vrije plaats komen was knap lastig wanneer je voeten aan elkaar vast zaten. Eerst had Mykholas zich geen zorgen gemaakt over zitplaatsen. Hij liep slechts rustig, voor hij dat kon dan, langs de rand van de ruimte, terwijl hij zich verwonderde over de hoeveelheid mensen. Hij had nog nooit zoveel gevangenen in dezelfde ruimte gezien, behalve dan misschien tijdens etenstijden. Hij bedacht voor deze gebeurtenis een hele lading aan redenen, waarvan de meeste niet echt geloofwaardig waren. Ondertussen pulkte hij aan een loszittend draadje van zijn gevangenenuniform. Het stoorde hem dat hij zijn handen niet in zijn mouwen kon verbergen, wanneer hij geboeid was. Zijn overpeinzingen werden onderbroken door het bekende ongemakkelijke gevoel van de blik van een bewaker. Hij wist dat ze hem in de gaten hielden en dat ze meestal niet accepteerden dat hij niet deed wat van hem gevraagd werd. In dit geval hadden ze hem opgedragen te gaan zitten en te wachten. Met een lichtelijk verveelde zucht zocht hij de plek waar de vrije zitplaats het dichtstbij was, zelfs al werd het pad voor hem versperd door uitgestrekte benen. Uiteindelijk kreeg hij de gevangenen die hier zaten zover om voor hem op te schuiven, al was dat niet echt moeilijk: hij bleef gewoon net zo lang glimlachend naar ze kijken totdat ze nerveus genoeg waren om voor hem plaats te maken. Terwijl hij hen vriendelijk bedankte, bereikte hij de stoel en ging hij zitten, maar niet nadat hij de twee mensen die naast hem zaten begroet had. Hij had nu eindelijk weer tijd om de ruimte te bekijken. Eerst zocht hij de bewaker wiens blik zijn gedachten in eerste instantie had onderbroken, maar er waren meerdere ogen op hem, en alle anderen tegelijk met hem, gericht, waardoor hij niet precies kon bepalen welke bewaker het was geweest. Hij schonk daarom een paar willekeurige bewakers een zelfvoldane glimlach en richtte zijn aandacht op de hoofdingang van de ruimte. Een lange rij mensen was ondertussen binnengestroomd, begeleid door bewakers. Mykha besloot dat dit waarschijnlijk de reden was waarvoor ze in de ruimte verzameld waren, al vond hij het wel vreemd dat de aankomst van nieuwe gevangenen op deze manier 'gevierd' werd. Het enige opvallende was dat ze met zo velen waren. Hij bedacht dat het waarschijnlijk nog wel een tijdje zou gaan duren, dus hij trok zijn knieën op en sloeg zijn armen zo goed als hij kon eromheen. Zijn vingers hadden het loszittende draadje ondertussen al weer gevonden en waren druk bezig het tot rafels te reduceren.

"Geduld..." Herhaalde de blondine zachtjes terwijl ze naar haar handen keek die waren geboeid. Geduld. Ze had geen geduld meer. Raven was onschuldig en wilde uit de gevangenis. Zo snel mogelijk.Het woord spookte in haar hoofd rond voordat zij weer een fatsoenlijke conversatie kon houden met de bewaakster. "Ik heb kauwgom. Bedankt dat je mij eraan herinnerd." Raven glimlachte en probeerde geboeid in haar oranje overall in haar zak te graaien. Het ging niet bepaald gemakkelijk maar uiteindelijk haalde zij een kauwgom uit haar zak waar ze het papiertje van af hield. Ze begon er rustig op te kauwen en de nicotine behoefte werd iets minder. Misschien hield ze het wel vol zonder dadelijk agressief te zijn geworden. In de FBI durfde nooit een agent haar te storen als zij nog niet had gerookt in de ochtend. "Sorry voor mijn gedrag van zo juist maar sommige bewakers halen mij de bloed onder de nagels vandaan. Vooral in de ochtend."

Marina knikte rustig naar de blondine. Dat snapte ze. Ja, ze snapte het en ze was het er ook mee eens. Sommigen waren echt niet om uit te staan. Deden alsof de gevangenen beesten waren in plaats van menselijke wezens zoals zij. Het was iets waar zij het nooit mee eens kon worden. Maar het was niet helemaal toegestaan voor haar om daar kritiek op te hebben. De meesten vonden haar veel te soft. "Ik begrijp wat je bedoelt. Hij had je niet zo mogen behandelen," zei ze tegen de jonge gevangene op een zachte toon zodat de bewakers om hun heen niet zoveel konden horen. "Mijn excuses daarvoor. Je krijgt zo meteen de kans om buiten te roken," zei ze en schonk haar een vriendelijk glimlachje. Even haalde ze een hand door haar haren. Er kwamen nog steeds wat mensen binnen en het werd drukker in de zaal. Marina vroeg zich af of het wel ging passen. Een van de hoofdbewakers ging al staan voor de groep om waarschijnlijk wat dingen te gaan vertellen.

Raven mocht deze vriendelijke bewaker wel alleen zouden vele misdadigers over haar heen kunnen lopen. Maar wie weet was ze nu wel aardig maar in bepaalde situaties autoritair? Het waren haar zaken ook niet want hier werd ze gezien als een crimineel. Ze hoorde bij de 'bad guys'. "Och in feite zijn we allemaal beesten niet waar? Zo worden we wel gezien." Raven haalde nonchalant haar schouders op.Ze kauwde gefrustreerd op haar kauwgom door de nicotinegebrek en zag dat het steeds drukker begon te worden. Hoe lang ging het nog duren? Blijkbaar niet al te lang want ze mocht dadelijk gaan roken. Dat was voor Raven wel een opluchting. Ze zakte wat weg in haar stoel en bekeek de gehele situatie. Misschien moest ze eens een praatje maker met een andere misdadiger? Of ze kon hier blijven zitten en toekijken. Ze ging voor optie 2.

Marina keek met een spijtige blik naar de blonde gevangene. "Spijtig genoeg zien de meesten jullie zo ja," zei ze rustig. Daarna stapte ze achteruit omdat een van de bewakers haar een beetje bozig aankeek. Ze rolde met haar ogen. Het was niet alsof dat een geheim was. Ze zette een paar stappen achteruit en keek naar de hoofdbewaker die daar stond. Hij kuchte om de aandacht te krijgen. Er was nog steeds geroezemoes. Het was sowieso een beetje warrig, al die gevangenen hier. Er kon zo snel iets verkeerd gaan. Iemand kon een rel beginnen of zoiets dergelijks. Een zucht ontsnapte aan haar lippen.