De ingang

Eindelijk mochten ze weer, ze mochten op weg naar buiten en dat deed haar goed. Ze was al een tijdje, ongeveer alweer een dag, niet buiten geweest en dat was al lang zat. Ze hield ervan om buiten te zijn en gapend liep ze er heen. Ze hadden een dikke jas bij hun gevangenis kleding waar haar sigaretten in zaten. Rustig bleef ze even in het halletje staan en keek rond. Ze wist niet echt wat ze moest doen, het was koud en het had net geregend, waardoor alles aan het bevriezen was. Om eerlijk te zijn hield Eris daar niet zo van. Ze zuchtte diep en rekte zich even uit. Rustig zocht ze haar sigaretten maar, ze besloot hier te gaan roken want verder naar buiten gaan daar had ze geen behoefte aan. Met een hand duwde ze wat van haar paarse lokken opzij en keek rond met haar donkere ogen. Alles stak af bij haar lelieblanke huid waarmee ze perfect bij het beeld van buiten paste, alles was wit, net als haar huid. Een zachte zucht ontsnapte aan haar lippen, er was niets aan te doen, misschien moest ze zo toch maar verder en niet zo dralen.

"Je houdt de boel op." klonk de stem van Keira achter de gevangene met paarse haren. Net als bij ieder ander klonk het zakelijk en koel, Keira was niet van de persoonlijke contacten met de gevangenen. Dit was haar werk, geen militair kamp. Nog altijd begreep de jonge vrouw niet hoe de gevangene aan haar haarkleuring kwam, persoonlijk vond Keira het een verspilling van geld om daaraan het kleine beetje zakgeld aan uit te geven. Een gevangenis was geen modeshow, het stond eerder nogal hypocriet, alsof je hier ooit weg zou komen. In haar korte carrière waren er enkel gevangenen bijgekomen, de paar die de gevangenis verlaten hadden, hadden netjes in een zwarte zak gezeten om ergens op een begraafplaats van hun geboortestad weg te rotten. Voor zover ze de geschiedenis van de gevangenis kende, waren er hooguit 2 of 3 personen hieruit vrijgekomen. Niet bepaald een vooruitzicht om je haren een leuk kleurtje te geven.

Met lichte irritatie haalde ze de aansteker weg bij haar sigaret. “Ze kunnen er toch gewoon langs of niet soms? Zo dik ben ik nou ook weer niet of je stelt je aan, ik sta aan de rand van de deur, kom op zeg.” Ze kon zich soms zo vreselijk irriteren aan de bewakers. Het waren echt een stelletje zeikerds die in haar ogen niets beters te doen hadden. Ze hadden gewoon echt werk moeten zoeken en die vrouwen die leken soms wel eeuwig ongesteld te zijn. Met een diepe zucht liep ze door de deur en ging buiten langs de deur staan, zoveel maakte het niet uit dit stukje. Ze keek even om naar de bewaakster en schudde haar hoofd. “Stomme vrouw.” Mompelde ze zeer geïrriteerd uit voor zichzelf. Ze kon er echt niet tegen, rotbewakers. Ze deed helemaal niets verkeerd.

Het gelaat van Keira leek geen spoor te veranderen, ze was niet zo'n expressief persoon.Ze liet haar humor sowieso niet verpesten door dit soort wijven. Keira had weinig respect voor ze, maar had voldoende zelfrespect om zich er ook niet druk over te maken. "Je weet net zo goed als ik dat sigaretten hier niet toegestaan zijn, daarvoor heb je meer dan genoeg ruimte buiten en in het kot daar." een korte knik met haar hoofd maakte de gevangene duidelijk dat ze in de richting van de rest van de buitenruimte. De vrouw volgde haar orders zodanig op dat ze uit het halletje stapte en langs de deur ging staan. Goed genoeg. Het gemompel van de vrouw ontging haar niet, maar eropin ging ze niet. Dat verdiende dat mens niet eens, elke misdadiger die hier zat had voldoende gedaan om de rest van hun leven weg te rotten inde cel, niet om als een fatsoenlijk persoon behandeld te worden.

Eris bromde chagrijnig wat beledigen. "Maar naar dat kot daar moet ik lopen, door de regen. Ik snap sowieso niet waarom we naar buiten moeten als het regent. Willen jullie ons zo graag ziek hebben? Doe ons dan direct op de stoel als je ons niet moet." Haar donkere ogen bekeken het gelaat van de vrouw, het leek haar niet iemand die vriendelijk was tegen gevangenen. Vast wee zo iemand die vond dat ze hier weg hoorden te rotten, want ze waren zogenaamd zo vreselijk erg. Eris schudde haar hoofd en nam nog een trekje van haar sigaret. Ze ging hangen in de deuropening, daar was het tenminste iets droger. Die vrouw kon het namelijk helemaal vergeten dat ze naar het rokershok lopen ging om haar sigaretje op te roken, tegen de tijd dat ze daar was dan was deze of al op, of gedoofd door de regen. Beiden waren vrij nutteloos en zonde van de sigaret dus besloot ze hier te blijven staan, wat kon ze hier nou tegen hebben? Ze was in principe buiten.

"Ik maak de regels niet." was het korte antwoord van Keira, die ook niet voor alles een verklaring kon gaan bedenken. "Maar dat betekent niet, dat ze niet nageleefd moeten worden." Verder ging ze niet in op de woorden van de gevangene. Het kon haar weinig schelen wat voor straffen er voorgeschreven werden, zij was enkel degene die er op toezag dat het hier er aan toe ging zoals het er aan toe zou moeten gaan. De jonge vrouw stapte naar de ingang, waardoor de sigaret half buiten was, er ontsnapte een geïrriteerd zuchtje uit de lippen van Keira, maar ze bracht er verder niets tegenin. In zekere zin had Eris hier gelijk in en met de ijskoude regen had ze er zelf ook geen zin in om buiten te moeten lopen surveilleren.