Trainingsruimte

Deze ruimte bevindt zich in dezelfde gang dan de meeste gemeenschappelijke zalen. Er staan een paar apparaten waar de gevangenen op kunnen trainen om hun conditie op peil te houden. Er is niet veel en de apparaten die er zijn, zijn nogal aan de gebrekkige kant maar ze zijn hier van mening dat de gevangenen al blij mogen zijn dat er iets is om te trainen.

Aantal personen: 3

Gevangen hadden niet veel kledingkeuze in de gevangenis. Meestal liepen de gevangen met oranje pakken rond te rennen en van die lelijke zwarte schoenen eronder. Maar als je ging trainingen mocht je je training kleding aandoen. Raven trok zich een simpele grijze joggingbroek aan die straks om haar onderlichaam vestigt. Daarop droeg de blondine een zwarte top. Haar blonde, lange lokken waren zoals gewoonlijk in een knot vastgebonden. Ze droeg alleen mascara want als ze ging zweten dan zag dat niet florissant uit teveel make-up. Dan kreeg je strepen in je gezicht en Raven was een echte sporter. Haar figuur was dan ook heel anders als dat van de meeste vrouwen in haar leeftijd. Haar armen waren ook gespierder en alles was afgetraind. Maar dat moest je wel blijven bijhouden.

Ze kwam de trainingsruimte binnen gelopen met een handdoek over haar schouder en een flesje water in haar handen. Ze begon eerst met een warming up, wat cardio oefeningen en kort rennen op de loopband. Daarna liep ze naar de gewichten en ze begon eerst met haar armen. 10, 15 kilo waren voor de vrouwen die wel eens trainen. Raven daar in tegen tilde 30, 35 en dat 100 keer. Opschepperig? Ja. Want zij zou hier iedere man wel aankunnen. Ze voelde de woede in haar opborrelen. Wetend dat zij hier niet thuis hoorde. Trainen was de ideale manier om stoom af te blazen.

Aiden liep rustig door de gang onderweg naar de kleine trainingsruimte, meestal bracht hij niet graag tijd door in die ruimte omdat het er soms echt wel stonk naar zweet van de gevangenen die kwamen trainen en het was niet dat de ramen zomaar open konden. Zijn handen stak hij automatisch in de zakken van zijn marineblauwe joggingsbroek. Het liefst zou hij de hele dag rondlopen in deze outfit, maar het mocht enkel om te trainen, wat jammer was. Hij was het gewend om te trainen en hij had beslist zijn conditie niet te laten zakken nu hij hier zat, ook al trainde hij niet echt meer met een doel. Meestal warmde hij enkel op en concentreerde hij zich dan op de bokszak die omhoog hing, waar hij zijn frustraties op kon uitwerken en hij ook gewoon zijn heimwee naar zijn verleden een beetje kon herleven. Hij was deze keer echter niet alleen, het was een van de andere gevangenen die druk aan het rennen was op de loopband. Vervolgens liep ze door naar de gewichten en hij keek geamuseerd toe hoe gemakkelijk de zwaardere gewichten omhoog kon tillen. Hij besefte dat hij nog steeds in de deuropening stond en hij kuchte zacht om aan te geven dat hij er was. 'Ik stoor toch niet?' vroeg hij zacht terwijl hij naar binnen liep.

Bezet

Even schrijven, hoor.

Cosette schreef:

Bezet

Even schrijven, hoor.

Ik ben hier al aan het meeten
Graag niet reageren!

Raven schreef:

Ik ben hier al aan het meeten
Graag niet reageren!

Oké, sorry, aangezien er een maximaal aantal personen stond aangegeven, dacht ik dat wr nog plek voor een iemand was. Excuses!

Ze telde zachtjes binnenmonds zonder dat zij zich concentreerde op anderen. En dat ging ook niet want ze was de enige hier. Veel beter. Ze hield er niet van als mensen naar haar keken. Vrouwen meestal met afgunst of noemde haar een 'man' vrouw en sommige mannen probeerde tegen haar te concurreren. Of zaten haar meestal een beetje belachelijk te maken. Er waren wel een aantal mannen die een soort respect voor haar hadden. Zo sterk als een getrainde man zou Raven toch nooit worden. Ze had nu eenmaal de bouw van een vrouw en ze wilde niet op een 'manwijf' lijken. Ze voelde de zweetdruppels langs haar voorhoofd rollen. Ja ze zweette. En nee, het interesseerde haar niet dat ze er niet mooi uitzag. Maar kom op ze zat in de gevangenis. De beauty contest was hier niet meer van toepassing. En daarbij wilde zij niet veel met andere misdadigers te maken hebben. Raven wilde hier weg zo snel mogelijk. Echter kon ze niet veel achter de tralies en veel FBI agenten wilde niets meer van haar weten. Gelukkig had ze nog een aantal connecties en hopelijk zou er genoeg bewijs komen om te laten zien dat ze onschuldig was.

Raven keek verrast op toen zij iemand hoorde kuchte en blies even uit voordat ze haar armen liet zakken. Haar groene ogen bekeken de man die de ruimte was binnengestapt. Ze herkende hem niet. Had hem nog nooit eerder hier gezien. Maar dat kwam waarschijnlijk doordat ze hier pas was. "Nee hoor, helemaal niet. Het is een openbare ruimte en iedereen mag hier komen trainen." Raven schonk hem een vriendelijke glimlach. Ze pakte vervolgens haar handdoek en veegde het zweet van haar voorhoofd. Daarna pakte zij een flesje waar ze een aantal flinke slokken van nam.

---
Maakt niets uit ^^
Meestal bespreek je dat van te voren als het een grotere 'meet' wordt. Althans zo ben ik dat gewend

Aiden liet zijn blik over haar gaan, ze kwam hem niet bekend voor wat wilde zeggen dat ze waarschijnlijk een nieuwe gevangene was. Haar groene ogen keken hem een beetje verrast aan en hij wierp haar een korte grijns toe, geruststellend bedoelt. Ze merkte op dat het niet verboden was hier te komen en hij knikte. 'Daar heb je gelijk in,' zei hij terwijl hij verder door liep naar binnen. De deur bleef altijd open, waardoor de koelte van de gang altijd aanwezig was. Hij plaatste zijn spullen op één van de lege bankjes en keek opnieuw naar haar en de gewichten die ze bij zich had. 'Wauw, waar heb je dat geleerd?' vroeg hij nieuwsgierig. Niet iedereen van het vrouwelijke geslacht kon zoiets tillen, ze was waarschijnlijk zelfs sterker dan hij maar dat kon hem niet veel schelen. Hij vroeg zich af wat zij had gedaan dat ze hier zat, misschien was ze een vechter zoals hij en was ze daarom zo sterk. Hij zuchtte zachtjes, ondanks dat deze ruimte hier was om te trainen was het nog steeds de gevangenis. De tralies dat voor het kleine raampje zat herinnerde hem eraan.
-
Oké, mijn excuses maar ik zit met weinig creativiteit vandaag.

Ik heb hetzelfde probleem -_-
---

De geruststellende glimlach zorgde ervoor dat Raven ontspande. Haar houding werd minder alert. Haar schouders gingen wat omlaag en haar spieren waren niet meer aangespannen. De dame kon het niet laten om te kijken waar de jongen precies naartoe liep. Wat voor apparatuur hij ging gebruiken. Ze veegde haar eigen apparaat schoon voor de volgende die het misschien zou gebruiken. Ze keek op wanneer de man tegen haar begon te spreken. Raven keek hem met een vriendelijke glimlach aan. Het was niet bepaald bescheiden maar ook niet bepaald arrogant. Raven vond zijn nieuwsgierigheid wel leuk. Hij durfde haar tenminste aan te spreken. "Ik heb het geleerd van de beste. Ik heb trainingen moeten volgen en mijzelf keer op keer moeten bewijzen." Haar antwoord was bewust een beetje vaag. Want je kon hier van alles uit op maken. Misschien had ze wel in het leger gezeten of bij de luchtmacht. Of misschien was zij een professionele sportster geweest of een personal coach. Hij mocht zelf gaan bedenken hoe of wat. "En jij? Probeer je het gewoon bij te houden of gebruik je dit als afleiding. Om iets te doen te hebben?" Haar groene ogen waren op hem gericht. Ook zij was nieuwsgierig aangelegd.

Ze leek te ontspannen door zijn geruststellende glimlach en Aiden haalde even ongemakkelijk zijn hand door zijn haar. Hij vond het niet fijn om mensen zenuwachtig te maken maar ergens was het normaal, zeker op deze plek. Je moest constant op je hoede zijn bij de andere gevangenen omdat je geen idee had hoe ze in elkaar zaten. Voor hetzelfde geld vielen ze aan als je eens vriendelijk glimlachte of zelfs maar hun kant opkeek. Niet dat hij daar last van had, hij werd meestal met rust gelaten door anderen. Hij fronste licht bij haar woorden, ze had zichzelf alleen maar mysterieuzer doen overkomen maar hij wist wel perfect hoe ze zich voelde, hij heeft zich ook al zijn hele leven moeten bewijzen aan anderen en vooral aan zichzelf. Hij wierp haar een grijns toe toen ze vroeg waarom hij hierheen kwam. 'Misschien wel beiden,' zei hij, op dezelfde mysterieuze en vage manier die zij net gebruikt had. 'Het is alleszins een goede afleiding,' voegde hij er nog aan toe. Hij wist niet wat hij anders de hele tijd zou moeten doen.

Raven bekeek zijn houding want zij merkte kleine details aan hem op. Hij leek zich voor een kort moment ongemakkelijk te voelen. Dat kwam vast door haar reactie toen ze in feite een beetje was geschrokken dat iemand bij de deuropening stond. Als je zo geconcentreerd bent dan let je niet meer op de rest van de omgeving. Maar hij zag er vriendelijk uit en eigenlijk vond ze hem niet veel op een misdadiger lijken. Zat hij ook vast terwijl hij onschuldig was? Raven zou het graag vragen maar dat waren haar zaken niet.

Je zag een zelfvoldane glimlach op haar gezicht die zij probeerde te verbergen door naar een ander apparaat te lopen. Raven vond het stiekem leuk toen hij fronste want dat betekende dat hij nog niet veel verder was. Hij wist niet meer of minder. Raven ging nu op een apparaat waar je benen en billen mee kon trainen. Ze legde de handdoek neer voordat ze plaats nam. Raven lachte zachtjes bij zijn antwoord. Heerlijk hoe hij dezelfde antwoord gaf als zij had gedaan. Ze mocht hem nu al en zij kon hem niet eens. Hij was totaal een vreemde voor haar.

Ze begon met haar oefeningen en bedacht zorgvuldig wat zij ging antwoorden. De blondine bekeek hem vanuit haar ooghoeken. "Je bent breed wat betekent dat je traint want spiermassa komt niet aangewaaid. Voornamelijk je bovenlichaam alleen..." Ze keek naar zijn benen. "Je focus ligt niet zo op je benen dat betekent dat je een vechtsport hebt gedaan. Zo in de richting van boxen denk ik. Je zult denk ik goed kunnen vechten." Ze glimlachte bij haar eigen conclusie. "Zit ik al warm of....?" Haar groene ogen ontmoette kort de zijne. "En inderdaad. De hele dag in onze cel blokken rotten is niet bepaald een pretje."

Aiden moest zelf ook lachen toen hij zag dat ze begon te glimlachen om zijn zelfde mysterieuze antwoord op haar vraag. Het was ergens normaal, als zij niks vertelde was hij niet van plan om dat wel te doen. Hij installeerde de knopjes op de juiste snelheid en steilheid voor hij zelf ook begon te rennen, om op te warmen. Het lopen was iets dat hij veel liever deed buiten, omdat hij dan kon rondkijken naar de omgeving, nu zag hij alleen maar de saaie grijze muur voor zich of de sterke blondine aan zijn rechterkant. Ze begon hem in de gaten te houden en te raden naar wat het zou kunnen zijn. Ze sloeg de nagel recht op de kop maar hij wist dat te verbergen door haar een mysterieuze grijns toe te werpen. 'Tja, wie weet,' zei hij met een lichte glimlach. Hij besloot haar niet langer in spanning te houden, uiteindelijk zou ze het toch wel te weten komen. 'Ja, maar het is inderdaad iets met vechten.' De sport hield hij er bewust van weg, het was niet echt een sport voor hem geweest, al was het een manier om het te bekijken. Hij wierp een vlugge blik opzij. 'Je hebt veel mensenkennis, of kennis van het lichaam, wat het ook moge zijn,' merkte hij op.

Raven had het wel aan de ene kant verwacht zijn reactie. Waarom zou je dingen vertellen als je gesprekspartner het ook niet deed? Echter vertelde Raven niet graag aan misdadigers dat zij bij de FBI had gewerkt. En eigenlijk haar hele leven voor de overheid. Misdadigers vonden het toch niet zo leuk om te horen dat zij diegene was die hun achter de tralies gooide. Al was het vroeger als politieagent. Dus iemand met deze informatie vertrouwen vond zij best moeilijk. Dan liep ze teveel risico's en was de kans groot dat de misdadigers de pik op haar zouden hebben. Liever voorkomen dan genezen zegt men.

Ze hield de handvatten vast terwijl zij met haar benen langzaam omhoog en omlaag ging. Uiteraard met de gewichten die zij telkens omhoog moest duwen. Raven keek zijn kant op wanneer de man sprak en had zijn mysterieuze grijns wel gezien. "Wie weet? Je maakt het mij wel moeilijk zeg." Ze schonk hem een amuserend glimlachje voordat ze het iets zwaarder voor zichzelf maakte door de pin in een zwaarder gewicht te duwen. Uiteindelijk leek hij wel toe te geven dat het iets met vechten te maken had. "Jij laat ook niet veel los zeg." Raven keek zijn kant op. "En nog weet ik niet heel veel." Hij wist het spelletje net zo te spelen als zij had gedaan. Dat vond zij wel leuk want Raven hield van spelletjes.

Bij zijn opmerking stopte Raven kort met haar oefening. Ze staarde even naar de muur voordat zij zichzelf weer oppakte. De dame begon al lichtjes te zweten en haar ademhaling begon zwaarder te worden. "Dat leer je met de jaren. In de sector waar ik werkte was het fysieke onderdeel zeer belangrijk. En uiteindelijk delen personen hun kennis. Ik weet niet beter." Klonk ze nu een beetje triest? Hopelijk zou ze ooit nog terug kunnen komen bij de FBI. Dat was nu eenmaal haar passie. Maar zolang ze geen bewijs had zou zij rotten in de gevangenis. "Maar wat moet ik nu bij jou denken? Of heb je stiekem aan kooivechten gedaan?" Gooide ze als grap erachteraan.