De kassen

De gevangenis verzon verschillende programma's om de gevangenen bezig te houden en de kassen is hier één van. Ze kunnen hier onder begeleiding van bewakers werken om hun eigen groenten en fruit te verbouwen die ze eens in de zoveel tijd te eten krrijgen. Dit is één van de mogelijkheden om je tijd te verdrijven en ook één van de weinige plekken in de gevangenis waar het ook echt warm is.

Het was de beurt aan Adelaide om de gevangenen in de kassen in de gaten gehouden. Het bewaken in de kassen vond ze één van de fijnste opdrachten die ze kreeg. Het was namelijk één van de weinige plekken die ook werkelijk warm was. Naast de warmte in de kassen rook het ook heerlijk naar kruiden en fruit, binnen in de gevangenis zelf kon je deze geuren alleen vinden in de kantine of in de keuken waar alle maaltijden werden voorbereid. Ze hield de gevangenen met een kleine glimlach rondom haar lippen in de gaten. De kassen zorgde toch altijd weer voor een kleine glimlach op haar gezicht, het was gewoon een fijne plek om te zijn, ook voor bewakers. Langzaam liep ze langs de gevangenen heen en bekeek ze de groeiende planten.

Met zijn ontblote knieën in de modder, was Jude op zijn gemak aan het werken. Ofja, werken.. Hij was totaal niet bezig met het planten of verzorgen van de plantjes die er groeiden. Toch hield hij van de kassen, niet omdat het hier warm was, maar omdat dit één van de weinige plekken was waar hij zich weer in de echte wereld kon wanen. Alle geuren en zelfs hier en daar felle kleuren lieten hem denken aan een aspect van zijn leven buiten de gevangenis, waar hij ook naar terug zou keren zodra het kon. Hopelijk onopvallend stak hij een hand uit naar één van de sterk geurende planten en plukte een paar blaadjes en met een snelle beweging stak hij deze weer in zijn zak. In zijn boeken in zijn cel lagen al heel wat blaadjes te drogen, om op die manier hun geur te bewaren, zodat Jude niet hoefde te wachten op zijn bezoek aan de kassen om ze weer te ruiken. Met een gebaar langs zijn voorhoofd veegde hij het laagje zweet wat erop stond weg en boog zich toen weer over de planten, doend alsof hij zaadjes plantte.

Isabelle was niet goed in tuinieren, maar verscholen tussen de geurige kruiden voelde ze zich wel enorm thuis. Er waren kruiden die haar deden denken aan haar thuis in Frankrijk, maar ook exotische planten met grote bladeren en geuren die Isabelle niet kon plaatsen. De beperkte vrijheid die ze had in Willow Creek was prettig, maar tegelijkertijd ook verstikkend. Of nou ja, haar gedachten die ze soms niet kon afleiden waren dat. Daarom was ze nu naar de kassen gegaan. De kassen waren er om de gevangenen af te leiden en Isabelle hoopte dat ze dat ook voor haar konden doen. Ze liep langs andere gevangenen, op zoek naar een eigen plekje. Ergens uit het zicht, het liefst. Niet dat Isabelle iets wilde uithalen. Het idee dat mensen op je letten was vervelend. Ze wist wel dat de bewakers dat toch deden, maar ze bleef bij haar keuze om zich zo veel mogelijk te verschuilen. Ze vond een plekje, tussen hoge tropische planten waar de bladeren tussen haar en de anderen hingen. Zij konden haar misschien zien, maar zij de anderen niet. Het gaf haar het idee dat ze alleen was.

Raven droeg vandaag een korte, oude broek die vies mocht worden met een simpel zwart topje erop. Haar lange, blonde lokken waren vandaag in een hoge paardenstaart gebonden. Deze dame vond het nooit erg om vies te worden. De kassen was een van de fijnste plekken hier in de gevangenis. Naast de warmte in de kassen rook het ook heerlijk naar kruiden en fruit, binnen in de gevangenis zelf kon je deze geuren alleen vinden in de kantine of in de keuken waar alle maaltijden werden voorbereid. Hier vergat ze even al haar stress, haar ellendige situatie en kon ze haar hoofd legen. Ze zat op haar knieën in de modder de plantjes goed te verzorgen en de onkruid rondom weg te halen. Daarna gaf ze de plantjes ook water en keek tevreden naar het resultaat.

Lucien was vandaag één van de bewakers die in de kassen aanwezig moest zijn. Rustig liep hij over de lange paden tussen de planten. Hij lette erop dat de gevangenen geen rare dingen deden met het tuingereedschap dat ze bij één van de andere bewakers op mochten halen. Hij had Raven al gezien en haar gedag geknikt, maar meer blijk van herkenning had hij nog niet gegeven. Ze waren niet de enigen hier in de kas en als hij met haar ging praten, zouden ze rare blikken op zich afgevuurd krijgen. Nu liep hij weer achter haar langs en hij keek even om zich heen. "Hoe is het?" vroeg hij zachtjes, tussen neus en lippen door. Hij bleef achter haar stil staan, maar keek om zich heen in plaats van naar beneden.

Raven keek tevreden naar haar eindresultaat voordat zij verder ging op een ander stukje grond. Daar begon zij eerst zorgvuldig bepaalde onkruid weg te halen. Niet allemaal natuurlijk want desondanks dat het onkruid was hoefde je niet alles weg te halen. Sommige onkruid vond Raven nog niet eens lelijk. Wanneer zij een stem hoorde die haar bekend voor kwam keek zij heel even omhoog. Daarna sloeg ze haar ogen weer neer omdat het niet bepaald gepast was dat een bewaker met een gevangene gezellig een praatje deed maken. "Redelijk. En met jou?" Raven wilde Lucien zoveel vertellen over haar nieuwe bevindingen en het slechte nieuws wat zij recentelijk had te horen gekregen. Blijkbaar had Anastacia nog een agent van de FBI achter de tralies weten te krijgen. Haar nieuwe partner. Waarom viel niemand dat op?

"Mooi," zei Lucien. Het klonk simpel, maar het was wel gemeend. Dat was het probleem van in een gevangenis werken. "Het gaat met mij ook wel goed, maar ik ben nog steeds een bewaker in een ijskoude gevangenis." Het klonk misschien niet zo, maar daar had Lucien totaal geen probleem mee. Hij vond het hier wel een soort van fijn, vooral omdat hij zich nuttig voelde. Zijn ogen dwaalden nog steeds over de andere gevangenen die in de kassen bezig waren. Hij kon haar gewoon niet te opvallend aan gaan kijken. "Ben jij ook nog steeds een gevangene of is er al het een en het ander verandert?" vroeg hij. Natuurlijk wist hij dat ze nog gevangen zat, maar hij was benieuwd naar hoe het zat met haar situatie.

De klank in zijn stem klonk gemeend. Je merkte aan haar houding dat Raven zich prettig voelde in zijn aanwezigheid. Dat had zij zelden hier in de gevangenis. Vooral met de bewakers had zij geen band. Ze lachte zachtjes bij zijn opmerking waarbij ze haar hoofd lichtjes schudde. Haast onopvallend omdat zij met haar knieën op de grond zat. “Liever jij dan ik.” Was de blondine haar response geweest. Bij zijn vraag leek Raven voor kort te verstijven. “Mijn ex-partner heeft haar huidige partner ook in het zwarte daglicht weten te brengen. Nu is er een proces verbaal jegens haar en waarschijnlijk zal zij ook ten onschuld in de gevangenis belanden. Ik weet niet wat ik moet doen.” Je merkte duidelijk de frustratie in diens stem. “Ik ben zo machteloos vanuit hier.”