Een dode boom

Dit ellenlange, dode en kille terrein bedraagt veel dode bomen. Deze boom is echter een specifieke boom. Het is de hangersboom. Vele gevangen van vroeger hebben zichzelf hier opgehangen en van het leven beroofd. Het is een grote, oude eikenboom waar je nog makkelijk bij kan nu, het is alleen niet de bedoeling dat je jezelf ook verhangt.

Elke mogelijkheid om even weg te zijn van het grauwe, grijze gebouw binnen greep Aiden maar al te graag aan met beide handen. Al was het niet bepaald een geruststelling dat het buiten niet veel vrolijker was, toch bracht hij zijn tijd liever buiten dan binnen door. Zijn blik ging langs de donkere laaghangende takken van de kale boom die er niet veel anders uitzag dan de andere bomen die hier levenloos op de binnenplaats stonden, hij wist dat de verhalen over deze anders waren. Dit was de hangersboom, zo werd deze boom toch genoemd door de andere gevangenen die hier op het terrein liepen, door sommigen die nogal lichtgelovig waren werd deze plek zelfs gemeden. Die gedachte vond hij belachelijk, er was niets dat hier zou kunnen gebeuren of dat hem hier kon overkomen. Er zouden ook geen doden hier tot leven komen en hem lastigvallen, zoals iemand al eens had geopperd. Hij was ook zeker niet van plan zichzelf op te hangen, daarvoor hield hij te veel van het leven. Het was natuurlijk wel de perfecte uitweg om even te ontsnappen aan de bewakers en andere gevangenen die rondliepen over de binnenplaats. Hier kon hij zijn gedachten de vrije loop laten en even op zichzelf zijn. Op een bepaalde manier had de griezelige achtergrond van deze boom ook iets interessants.

Een van de weinige plekken die Eris altijd aangetrokken had was de hangersboom. Vaak ging ze daar heen als ze naar buiten toe mochten. Een sigaret rustte op haar lippen en rustig blies ze rook uit terwijl ze er heen liep. Haar vrije hand rustte in de zakken van de jas die bij haar gevangenis outfit hoorde. Verbaasd keek ze op toen ze iemand bij de boom zag staan, toch ging ze er gewoon heen. Rustig liep ze naar de boom toe en bekeek de jongen toen rustig. Haar donkere ogen gleden van laag naar hoog en bekeken vooral zijn gezicht. Wederom blies ze wat rook uit en glimlachte zwak. “Wist niet dat hier anderen kwamen.” Het kwam er rustig uit, maar ze was werkelijk verbaasd. Rustig deed ze wat van haar paarse lokken achter haar oor. Ze was nam rustig een trekje en liep toen naar een van de omhoogstekende wortels van de boom waar ze op ging zitten. Bevroren blaadjes kraakten onder haar voeten terwijl ze er heen liep. In haar schoenen bewoog ze haar tenen een beetje, die konden nooit wennen aan de kou. Net als haar vingers, deze bleven ook altijd koud en dat was toch iets dat ze niet heel prettig vond. De rode kleur die ze soms op haar wangen had verdween ook en ze werd nog bleker dan normaal. Sommigen vonden zelfs dat ze eruit zag als een lijk, ach, wat maakte dat ook uit. Ze mochten denken wat ze wilden.

Aiden werd uit zijn gedachten gehaald door een van de andere gevangenen die zijn kant kwam opgelopen. Hij herkende haar vrijwel meteen aan de speciale kleur die haar haren hadden. Tja, met zo'n haarkleur viel je natuurlijk wel op in deze grauwe omgeving. Niet dat hij dat erg vond, hij bewonderde mensen altijd die zo'n gekke dingen deden met hun haren, het was een teken dat ze zich er niets van aantrokken wat anderen dachten. Er ontsnapte een beetje rook langs haar lippen en ze merkte met een lichte glimlach op dat ze niet wist dat er hier nog anderen kwamen. Hij zat met dezelfde gedachte, meestal was hij hier zo goed als alleen. 'Nee, dat wist ik ook niet,' antwoordde met eenzelfde lichte grijns terwijl hij haar veelbetekenend aankeek. Zijn blik volgde haar terwijl ze ging zitten op één van de uitstekende wortels. Hij wilde vragen of deze plek haar niet ongemakkelijk liet voelen, maar niets aan haar houding gaf dat aan. Moest dat zo zijn zou ze hier waarschijnlijk ook helemaal niet komen dus besloot hij verstandig die vraag voor zichzelf te houden.

Er kwam een zuinige maar toch waarderende glimlach rond haar lippen en ze keek naar hem eer ze zat. Ze blies weer wat rook uit en bekeek hem rustig. “Niet dat het uit maakt, iemand als gezelschap is niet erg. Zolang het er maar niet teveel zijn. Wil je ook een sigaret?” Met een glimlach hield ze de hare even vast en blies haar rook uit. Het was een aantrekkelijke jongeman, als zijn hersenen net zo goed waren als hoe hij eruit zag snapte ze niet waarom hij hier zat. Of ze waren wel zo goed maar de politie was gewoon slimmer, dat kon natuurlijk ook. Eris was altijd wel nieuwsgierig naar het verhaal dat er achter iemand anders zat die hier was, sommigen waren moordenaars, verkrachters, anderen beweerden altijd onschuldig te zijn. In haar ogen was niemand onschuldig, zelfs niet als je dat wel was. Onschuldig was je alleen als klein kindje, verder in je leven was je nooit meer onschuldig. Misschien waren je handen niet bevlekt met bloed maar vol met leugens en bedrog. Nooit was iemand onschuldig in haar ogen.

Ze merkte op dat het niet uitmaakte dat hij hier was, zolang het maar niet teveel mensen waren. Hij moest lichtjes grijnzen bij die uitspraak, omdat hij er net hetzelfde over dacht, één of twee personen maximum om mee te praten waren voor hem ook meer dan genoeg, zelfs dan waren sommige mensen nog te druk naar zijn mening. 'Daar kan ik je alleen maar gelijk in geven,' bevestigde hij haar. Ze vroeg of hij ook een sigaret wilde en hij knikte. Het was niet dat hij zo'n roker was, maar hij was wel blij om af en toe eens een sigaret te kunnen opsteken, het was ergens ontspannend. De rook die ze uitblies was extra zichtbaar in de koude en hij kon zien hoe het opsteeg en uiteindelijk vervaagde in de lucht tussen de donkere takken van de hangersboom. Zijn blik ging weer naar het meisje dat tegenover hem zat. Hij vroeg zich ergens af wat ze had uitgespookt dat ze hier was belandt, maar hij was niet het type dat er zomaar zou naar vragen. Ze zag er niet onschuldig uit en ze zag er ook niet uit alsof ze wanhopig probeerde toe te geven dat ze onschuldig was. Waarschijnlijk besefte ze maar al te goed wat ze had gedaan en dat ze daar een straf voor moest uitzitten.

Al gauw rommelde ze in haar zakken, ze pakte haar pakje en haalde een sigaret eruit voor hem. Ze pakte daarbij ook haar aansteker. Beiden bood ze aan aan hem. Met een tevreden glimlach keek ze naar hem. “Gelukkig maar, dan ben ik blij dat ik niet weg hoef dan.” Ze grijnsde even tevreden en blies de rook weer wat uit. Rustig keek ze naar hem en glimlachte even. “Weet je, ik twijfel erover om je te vragen waarom je hier zit, maar de meesten willen het nooit kwijt. Behalve sommigen want die zijn er trots op.” Ze grinnikte even en keek naar hem. “Dus, geef ons eens wat gespreksstof.” Ze rechte haar rug en glimlachte tevreden. Rustig keek ze even rond, het was erg kil hier. Alles leek dood te zijn of bevroren. Ze zuchtte diep en schudde haar hoofd. Eris snapte niet waarom hier een gevangenis neer gezet was. Dat was echt heel erg apart. Daarna keek ze weer op naar haar medegevangene. “Ik heet trouwens Eris, praat misschien makkelijker.” Haar donkere ogen keken naar hem en haar lippen vormden een glimlach, wederom. Ze vond het altijd wel fijn om te glimlachen, waarom zou ze het ook niet doen? Ze zou hier toch wel sterven uiteindelijk, kon ze het beter leuk maken.

Ze bood hem een sigaret en aansteker aan en Aiden nam ze beiden aan met een lichte glimlach om zijn lippen. 'Bedankt,' mompelde hij zacht terwijl hij de sigaret aanstak en de aansteker weer terug gaf. Hij blies zacht een beetje rook uit en glimlachte licht. Het werkte inderdaad rustgevend, zo af en toe eens een sigaret. Uiteindelijk kwam de vraag toch naar wat hij had gedaan, ook al was het subtieler en niet zo rechtstreeks. Hij had gewacht op deze vraag, het werd hem meestal gevraagd door de anderen. Vaak omdat sommigen van hen zich graag vergeleken. Hij had al vaker gehoord dat het niet zo erg was als dat van hen, of dat hij nog wel net iets erger was. Van zo'n mensen nam hij dan maar snel genoeg weer afstand, iedereen die hier zat was slecht en ze hoefden zich niet te vergelijken met anderen om zich beter te voelen. 'Geen zorgen,' zei hij zacht met een geruststellende grijns. 'Ik vind het niet erg om te vertellen.' Hij was er ook niet echt trots op maar was ook niet van plan om het te verbergen. 'Ik heb in een vechtersmilieu gezeten. Ik moest vechten tegen anderen en er werd dan gewed wie er ging winnen. Het is illegaal natuurlijk en op een dag hebben ze me gepakt,' zei hij. Hij glimlachte toen ze zichzelf voorstelde als Eris en knikte. 'Oké, ik heet Aiden,' antwoordde hij, nog steeds met een lichte glimlach om zijn lippen.

Nadat hij zijn sigaret aangestoken had gaf hij haar de spullen weer terug, die ze opborg in haar zakken. Er zat wel meer daar, maar het waren vooral sigaretten en een aanstekers. Ze was verslaafd, dat ontkende ze ook niet. Eris had ook een tijdje drugs gebruikt, vooral jointjes maar daar was ze al gauw mee gestopt omdat het zo duur was en ze sigaretten veel fijner vond. Daarna keek ze op. “Mooi, ik hou er niet van als mensen het verstoppen.” Ze luisterde naar wat hij zei en grijnsde een beetje. “Was je goed?” Nieuwsgierig keek ze hem aan waarna ze haar eigen vraag al een beetje beantwoordde. ”Vast wel anders had je niet meer geleefd.” Eris knikte. “Aangenaam Aiden, voor zover het hier aangenaam is natuurlijk.” Ze bleef zitten en bekeek hem. Besloot om zelf ook maar te vertellen waarom ze hier zat. “Ik zit hier omdat ik verdacht word van een moord, ik was er wel bij ik heb alleen zelf niet geschoten, maar ik was al het meeste opgepakt voor drugshandel enzo dus het zou mijn schuld geweest wel zijn.” Ze grinnikte lusteloos. “Stumpers, dat noemt zich dan een familie.” Ze keek weer op naar hem, ze was niet zielig, deed zich ook niet zo voor. Ze was erbij geweest toen iemand vermoord werd, dat was ze wel vaker geweest. Het deed haar niet zoveel.

Aiden glimlachte licht toen ze zei dat ze er niet van hield als mensen verstopten wat ze gedaan hadden. Hij begreep haar daarin. Ze zaten hier dus iedereen wist dat ze iets gedaan hadden. Hij moest zelf ook grijnzen toen ze antwoordde met de vraag of hij goed was en uiteindelijk zelf antwoord gaf op de vraag door te zeggen dat hij het anders niet overleefd had. 'Inderdaad,' beaamde hij. Het was eens iets anders dan mensen die hem geschrokken of afkeurend aankeken, omdat ze zoiets niet verwacht hadden bij hem en bang waren dat hij hen misschien ook te lijf zou gaan. Zijn blik ging van de rook die tussen hen in hing naar de roodharige die hem blijkbaar ook in de gaten hield. 'Inderdaad, aangenaam voor zover het aangenaam kan zijn.' Hij zweeg toen ze zelf begon te vertellen wat zij gedaan had dat ze hier terecht gekomen was. 'Vooroordelen zijn inderdaad in je nadeel bij zo'n dingen,' antwoordde hij, niet goed wetend wat hij anders moest zeggen. Hij was nooit echt geweldig geweest in het praten over zo'n dingen, al was het wel interessant om het te weten. 'Was het je familie die je aangegeven had?' vroeg hij terwijl hij nog een beetje rook uit blies.

Eris moest glimlachen op het moment dat hij beaamde dat hij goed geweest was, ze wist nu al wel dat ze hem niet graag tegen zich zou willen krijgen. "Laten we het erop houden dat het niet aangenaam is." Ze haalde rustig haar schouders op en bekeek hem. Daarna moest ze even grinniken. "Oh, was het maar zo'n feest geweest. Nee mijn moeder stond te janken in de rechtszaal nadat ik haar zeven jaar niet gezien had. Ik weet niet wie me aangegeven heeft, die persoon mocht me denk ik niet zo." Het was voor sommigen misschien verbazingwekkend hoe luchtig Eris erover deed maar het was gebeurd, daar was het klaar mee. Waarom zou ze er nu nog zielig om gaan doen? Daar kwam ze hier niet mee weg en ze zou er anderen ook niet mee helpen als ze nu zielig zou gaan doen. Kalm nam ze nog een trekje van haar sigaret en keek naar Aiden. "Nee, ineens was ik haar dochter die ze al zo lang gemist had en voor wie ze zich moest schamen nu." Ze grinnikte kort. "Stom wijf, woont ergens achteraf op een boerderij, de kippen zullen heus niet over haar oordelen."

Aiden knikte bij die woorden. 'Daar heb je gelijk in,' bevestigde hij spijtig. Het was hier alles behalve aangenaam. Hij vond het een beetje raar dat ze er zo licht over ging, maar dat wist hij, zoals altijd goed te verbergen. Emoties verbergen was ook iets dat hij door de jaren geleerd had, want elke uiting van zwakte was zoals zwaaien met een vlag dat je het opgeeft. Hij grinnikte zachtjes toen ze koel opmerkte dat de persoon die haar aangegeven had haar waarschijnlijk niet zo mocht. Hij wilde vragen of ze het niet ongelofelijk irritant vond om te weten dat degene die het gedaan had nu waarschijnlijk nog vrij rondliep, dat zou zijn grootste frustratie toch zijn moest hij hier "onschuldig" zitten. Hij grijnsde licht over de manier hoe ze over haar moeder sprak. 'Mag ik vragen waarom je haar al die tijd niet gesproken hebt?' vroeg hij nieuwsgierig. Het verzette zijn gedachten om eens te praten met iemand die anders was op dat vlak. Ze was geen gevangene die medelijden met zichzelf had, of trots was dat ze hier zat om wat ze gedaan had.

Eris knikte even, ze had nog wel eens gelijk. Rustig keek ze naar hem en nam een trekje van haar sigaret. "Oh, mijn moeder wilde dat ik de boerderij zou overnemen, maar dat wilde ik niet. Ik ben met mijn broer meegegaan in het criminele circuit, daarna wilde ze ons nooit meer zien toen we een keer terug kwamen. Nou ja, graag of helemaal niet natuurlijk." Eris keek hem aan. 'Voor mijn vader was het sowieso al nooit goed, want tja, een meisje kan toch minder doen op een boerderij dus tada, sprookje compleet." Ze schudde haar hoofd. "Ik denk dat als mijn moeder anders was geweest ik hier niet gezeten had. Maar ja, dat kan ik wel van meer dingen zeggen natuurlijk." Eris haalde rustig haar schouders op en schopte tegen een takje aan, er was toch niets meer aan te veranderen. Ze zou hier haar leven slijten en daar had ze min of meer vrede mee. In ieder geval genoeg vrede dat ze niet ging proberen om te ontsnappen. Wie weet, zou ze met goed gedrag minder straf krijgen, jammer genoeg voor Eris was goed gedrag niet haar sterkste punt.

sorrysorry dat het even duurde!
-
Aiden knikte toen ze vertelde dat het kwam omdat haar moeder wilde dat ze de boerderij overnam. Gezinnen kregen wel eens vaker ruzie om zo'n dingen. 'Denkt je vader er echt zo over?' vroeg hij. 'Wat ouderwets,' voegde hij eraan toe. Hij wierp haar een blik toe. 'Dat kan je natuurlijk op verschillende manieren bekijken, het kon ook aan je broer liggen dat je hier niet gezeten had.' Hij zweeg even voor hij besefte wat hij gezegd had en te snel want ze voegde er meteen aan toe dat het door verschillende dingen kon komen. 'Sorry, daar was ik net iets te snel,' voegde hij er met een lichte grijns om zijn lippen aan toe. Hij keek naar het takje dat ze net had weggeschopt en wierp vervolgens een blik op de rest van de binnenplaats, waar hier en daar een gevangene of bewaker liep. 'Heb jij hier al vrienden gemaakt?' vroeg hij en keek weer naar de roodharige voor hem. Hij besefte nu pas hoe bitter hij had geklonken bij het woord vrienden. Ach, de gedachte om hier vrienden te maken was nu niet echt iets voor hem, ook al zou hij hier nog veel tijd doorbrengen.

Van mij ook haha, had het nogal druk. D;
--

"Ja nou ja, wat wil je? We woonden op een boerderij, hij kwam weinig in de stad en vond die mensen maar luidruchtig en irritant." Zachtjes grinnikte ze even en nam een trekje waarna ze knikte. 'Ja, dat klopt. Of aan mezelf. Maar ja, daarmee kom ik hier niet weg, ik kom hier sowieso nooit meer weg." Ze zuchtte even diep. 'Vind je het niet zonde? Om hier nooit meer weg te komen, soms vind ik het zo jammer om hier nooit meer weg te komen, om nooit echt te leven. Ik vind mezelf soms wel gewoon een sukkel." Ze had best graag een relatie willen hebben, of leuke vriendinnen. Die dingen had ze nooit gehad en ze keek even naar haar voeten. Vervolgens keek Eris weer voor zich uit en keek hem even verbaasd aan, ze schudde haar hoofd. "Niet echt, een bewaker mag me wel. Hij wilt me taart voor mijn verjaardag geven." Ze grinnikte even en keek langzaam op naar Aidan. "Ik moet wel eens vrienden gaan maken want ik zit hier nog levenslang. Heb jij al vrienden gemaakt?"