De duurloop

Een lange ronde in het grasveld van de binnenplaats, ergens aan de achterkant van de gevangenis. Ik zeg in het grasveld, omdat de vaste looproute inmiddels helemaal uitgesleten is in het gras. Niet egaal uitgesleten, nee, vol met hobbels en kuilen. Bij slecht weer is het een gigantische modderbaan en ook hier geldt, je moet het binnen een bepaalde tijd halen.

Regels: Naar de bewakers luisteren.
Personen: Je kan in de greppel, want dat is het eigenlijk, niet naast elkaar lopen. Daarnaast is natuurlijk nog het grasveld waar wel meerdere mensen aanwezig kunnen zijn.

Ze moesten een grapje maken. Jude zou het nog echt geloven als de bewakers hier ook maar een greintje humor hadden. Hij stond samen met een paar anderen in een rijtje te wachten op het gras langs de baan. En ja, hij was zeker de kleinste van hen. Hij was misschien aardig snel en had wat lenigheid, maar een duurloop? Wie had verzonnen om dit een verplicht onderdeel van de routine te maken? Jude was geen sportief persoon, nooit geweest ook, het zat niet in zijn lichaam. Hij schoof zijn capuchon nog verder naar voren, zodat er nauwelijks wat te zien was van zijn gezicht. Het vroor nog net niet, maar die ochtend had het flink geregend wat de grond onder hun voeten sompig maakte. Elke keer als hij een voet optilde, kwam het pas na wat trekken met een zuigend geluid los van de ondergrond. Wat zou het hem opleveren als hij dit weigerde te doen?

Met zijn sporttas over zijn schouder kwam Lucien aanlopen. Daar stonden zijn vijf kandidaten van deze ochtend en eerlijk gezegd verheugde hij zich er weer op. De omstandigheden waren absoluut niet optimaal en er zou genoeg gevallen worden. Hij zette zijn tas neer en keek even naar de overkant. "Goedemorgen," zei hij en hij wachtte op een antwoord. Een paar antwoordden wel, een paar niet, maar dat vond hij voor nu goed genoeg. Ze waren nog niet eens met de rondjes begonnen, dus waarom zou hij ze nu al afbeulen. Het was niet warm, maar hij had daar in zijn trainingspak geen last van.
"Goed mannen," begon hij, want het waren deze keer alleen maar mannen. Hij keek ze allemaal even aan en sloeg zijn armen over elkaar. "Welkom bij onze duurloop. Jullie mogen straks door deze greppel gaan lopen, maar ik zou rennen." Het was echt een greppel, door het vele uitslijten lag hij bijna een halve meter lager dan de rest van het terrein. Door de regen van die ochtend zag je de vele modderplassen goed liggen. "Tien minuten de tijd om deze ronde te volbrengen. Haal je het niet, op de duizendste seconde te laat, dan moet je nog een keer." Tien minuten leek erg veel, maar het parcours leek altijd anders en het was zwaar. Op een goede draf was het te halen, maar zodra iemand ook maar een paar seconden wandelde, zou hij het niet halen. "Als je het gehaald hebt, ga je naar het douchegebouw en maak je je schoon, voor je naar je cel terug wordt gebracht." Hij wees naar het kleine douchegebouw achter zich. Eigenlijk was het maar één ruimte met een aantal douches erin. Voor de deur stonden twee bewakers en er kwam er nu ook nog één op hen aflopen. Die mocht de stopwatch bedienen, zodat Lucien zelf mee kon lopen. Want degene die als laatste kwam, deed nooit iets anders dan lopen.

Jude's ogen hielden de man die aan kwam lopen goed in de gaten en bij zijn woorden verwijdde zijn ogen even. Tien minuten om door deze moddersloot heen te komen? Hij had zo graag gewild dat dit een grapje was, zo graag. Natuurlijk ging hij deze ronde niet in 10 minuten redden. Fysieke kracht was gewoon niet zijn punt, dat zag je al wanneer je hem met de mannen naast hem vergeleek. De kleinste van hen, was alsnog ruim een kop groter dan Jude. Even woog hij zijn kansen af, hij kon hier niet op valsspelen, hij kon er niet van wegrennen en de orders van de bewaker waren ook niet iets wat hij zomaar kon weigeren. Hij kneep zijn ogen even samen om de bewaker nog eens goed te bekijken, maar nee, hij kon het beter eerst proberen dan in discussie te gaan met hem. Het was makkelijk om dit nu zo te bedenken, maar zodra hij gefrustreerd zou raken, zou zijn redenering toch anders liggen. Zodra de bewaker klaar was met zijn uitleg, liepen ze naar de start van het rondje en gingen klaar staan om te beginnen.

Lucien liep met de jongens mee. Hij sprong over de greppel en kwam zo aan de binnenkant van de baan. Natuurlijk zou hij niet in de greppel gaan lopen, hij was niet gek. Hij had de jongens even in zich opgenomen, maar bond geen conclusies aan hun uiterlijk. Er was een mager scharminkel, maar die konden heel snel en behendig zijn. Sommigen hadden hem koppig aangekeken, maar dat soort mannen kon juist hun best doen om te laten zien dat het allemaal piece of cake was. Dus Lucien zou wel zien wie er niet op tijd finishte. "Start!" riep hij en hij begon mee te lopen, ter hoogte van de laatste. Dat was natuurlijk degene die het meest naar de eindstreep geblaft moest worden, maar het toch niet zou halen en dan nog een rondje mocht. Het rondje begon meteen vol kuilen en hobbels en de grond was heerlijk modderig. Lucien was blij dat hij op het gras mocht blijven lopen, al sprong hij soms wel eens de greppel in om zijn slachtoffers vooruit de 'schoppen'. Natuurlijk niet echt schoppen, want dat was niet toegestaan.

Nieuw
-
Katarina was kou gewend, in het oosten van Europa kon de temperatuur 's winters flink dalen, temperaturen onder de -20 graden Celsius waren er geen uitzonderingen, maar de kou hier had toch een extra dementie. De snijdende wind en de kleding die toch net niet voldoende warmte bood zorgde ervoor dat Katarina stond te klappertanden op dit terrein. Na het ontbijt was ze hier naar toe gestuurd, precies zoals de bewaker haar eerder had verteld, hoewel ze natuurlijk niet wist welke activiteit haar bedeeld was. Maar dit beviel haar niet, met meerdere gevangenen stond ze te wachten op een bewaker of trainer. Her en der hoorde ze chagrijnig gemompel van de voor haar nog naamloze medegevangenen. Elk gezicht probeerde de dame in zich op te nemen, met informatie kon je hier waarschijnlijk meer dan fysieke kracht. Een gevecht, daar had je vrij weinig aan, maar met intelligentie kon je veel meer bereiken.

Ik wist niet dat temperaturen aan dementie konden lijden.

Lucien kwam aanlopen met zijn sporttas over zijn schouder en hij keek naar de tien dames die naast de greppel stonden opgesteld. Hij herkende Katarina en bedacht zich, terwijl hij zijn tas neerzette, wat hij kon doen om haar zijn ontgroening te geven. Want iedereen had het de eerste keer zwaarder. Hij legde uit wat de bedoeling was. De meiden kregen een kwartier de tijd om de volle ronde te lopen, voor mannen was het trouwens tien minuten. Haalden ze het niet, dan moesten ze nog een keer, haalden ze het wel, dan moesten ze gaan douchen. Iedereen deed het voor zich. Hij floot en er kwam een bewaker aan die de stopwatch over nam. Lucien zelf zou meelopen, want sneller ging de achterste bijna nooit, maar de tijd moest voor iedereen worden bijgehouden. Hij gebaarde dat de meiden in de greppel moesten gaan staan. De vorige dag had het geregend en de afgelopen nacht had het gevroren. In elke kuil lag modder met een hard laagje bovenop en daar onder dikke, ijskoude smurrie. Voor Lucien zou het een heerlijk dagje worden, voor de lopers wat minder. Hij sprong over de greppel heen, die toch zo'n halve meter in het grasveld was uitgesleten, om aan de binnenkant mee te lopen. Hij zei start, en de meiden mochten gaan rennen. Want het was wel nodig om te rennen, anders haalde je het niet.

Katarina had altijd een goede conditie, maar de twee maanden in de cel in New York en het gebrek aan goede voeding had haar niet veel goeds gedaan. Vroeger ging ze tweemaal per week naar de sportschool voor kickbokslessen, voor de rest van de week probeerde ze minstens een halfuur te hardlopen per dag. Maar het schema van iemand zoals Katarina was niet altijd even regelmatig. Maar je had een goede conditie nodig voor haar baan, dat was logisch. Haar ogen volgde de greppel, ze begreep het nut er niet van. Een halve meter opzij en je haalde de tijd makkelijk, ook al nam je een grotere route. Katarina begon niet direct met rennen, "En dit zonder warming up, goed voor de spieren enzo." merkte ze op naar de bewaker die ze herkende als degene die haar binnen had gebracht.

Zoals altijd was het groentje, hier dus Katarina, in een groep geplaatst met allerlei meiden die de duurloop al een keer hadden gehad. Zij wisten dus dat ze meteen moesten gaan rennen, omdat ze het anders niet zouden halen. Lucien bleef altijd bij de achterste lopen en nu was dat, net zoals altijd, het groentje. Hij keek Katarina met een opgetrokken wenkbrauw aan, nadat ze die opmerking had gemaakt. "Alsof dit goed moet zijn voor je," antwoordde hij schamper, terwijl hij de handen in de zakken stopte. Omdat ze nog liep, hoefde hij zijn best niet te doen. Meestal was het zelfs zo dat, als de achterste ging rennen, hij hem of haar nog steeds bij kon houden door gewoon te lopen, omdat ze om de zoveel meter vielen. Maar hij verwachtte niet dat Katarina zo langzaam zou zijn. Hij keek op haar neer, omdat de greppel nu eenmaal zo veel lager lag. Het parcours ging om hoog een omlaag, her en der lagen keiharde stukken aarde. Ze hadden hier te maken met de permafrost en op sommige plekken zat die dichter onder het oppervlak dan ergens anders, dus het parcours had een hoogteverschil van anderhalve meter tussen het hoogste punt, dat gelijk niet aan het grasveld, en het laagste punt. Meestal lag daar een gigantische modderpoel, en de modder was vandaag lekker stevig en zwaar.