De wensput

Dit is zo'n wensput die lijkt op de oude putten die in sprookjes voorkomen. Tussen de grote grijze stenen zit allemaal mos en ijs. Het dakje ziet eruit alsof het elk moment kan instorten, zwaar geworden door de veel gevallen sneeuw. Deze put staat er al een hele tijd. Het water in de put is gevroren en stelt niet meer zo heel veel voor. Er liggen wel veel muntjes in de put, want de gevangenen van nu en vroeger blijken nog vele wensen te hebben. De wensput geeft een soort enge feel en staat ergens in een hoekje verborgen. Je kunt heel voorzichtig proberen op de rand te gaan zitten.

Regels: Probeer het niet nog verder te slopen, pak geen muntjes van de bodem.
Personen: Het is een kleine put. Dus zo'n 4 personen.

Cosette liep schuifelend over de binnenplaats van de gevangenis. Alhoewel ze geen sporter was, was de koele lucht een verademing voor haar. Haar warme adem maakte wolkjes die langzaam naar boven dreven, de vrijheid naderend. Steeds hoger, tot de damp zich vermengde met de bewolking die praktisch altijd aanwezig was hier in Alaska. Het wit deed pijn aan haar ogen toen ze de wolkendamp nakeek en ze moest even wachten voordat ze weer normaal naar beneden kon kijken. Het moment was voorbij, idealen vervlogen opnieuw. Langzaam hervatte ze haar slenterende wandelingetje naar de hoek van het plein. De laatste tijd was het een beetje een speciaal plekje voor haar geworden. Het was een plekje dat haar, in tegenstelling tot het grootste deel van de rest van de gevangenis, altijd een zeker gevoel van warmte had gebracht. Ze keek ernaar. Het punt waar twee muren elkaar ontmoetten was ietwat vervallen en ranken van klimplanten en rozen slingerden zich her en der over de muren heen. Een paar meter ervoor stond iets wat ooit een idyllische wensput moest zijn geweest. Ze wierp kort en blik in de duisternis die zich ver beneden de holte bevond. IJs verving het water dat er vroeger in had gestaan. Het blonk van de muntjes die erin bevroren waren. Enkele schitteringen van bevroren dromen. Elk muntje had een verhaal, een geschiedenis. En toch waren ze allemaal gelijk. Ze lachte even treurig toen ze haar blik afwendde en tegen de randen ging zitten, op de grond. Een teleurstellende metafoor voor deze gevangenis, dacht ze. Allemaal gedwongen gelijkend en toch zo anders, zo vervreemd van elkaar. Allemaal uit een uithoek van de aarde met slechts een ding gemeen: ze hadden het blijkbaar verdiend om in deze gevangenis hun dagen te slijten.

Het was ijzig koud vandaag rond Willow Creek. De wind was snijdend en deed Marina rillen. Ze had zichzelf zo goed mogelijk ingepakt, maar ze moest natuurlijk wel nog vrij kunnen bewegen. Natuurlijk had ze met het loten weer geen geluk gehad en was ze juist vandaag ingedeeld om buiten te surveilleren. Ze maakte haar ronde over de binnenplaats. Het was daar vrij groot dus de rondes duurden lang, wilde je alles goed inspecteren. Natuurlijk was ze niet de enige die daar rond liep. Ze passeerde een aantal gevangenen die samen zaten te praten en stopten toen ze langs kwam. Waarom gingen ze niet gewoon lekker naar binnen, dat snapte ze niet zo goed. Was het ongeluk zo groot dat ze zichzelf liever dood lieten vriezen? Waarschijnlijk waren er wel een aantal mensen hier die zo dachten. Even probeerde ze naar de mannen te glimlachen ondanks de kou. Marina kwam langs de hoek van de binnenplaats, een beetje een verscholen en weggestopt hoekje. Vaak trokken mensen zich daar terug. Nu ook. Er zat een meisje met oranje lange haren. Ze paste goed bij haar gezicht. Het meisje kende ze eigenlijk niet. Ook niet bekend eerder gezien. Misschien was zij een van de nieuwe mensen, de Mirrors? Marina wist het niet zeker. Rustig liep ze naar het meisje toe en bleef op een afstandje staan. "Gaat het goed daar? Zorg je ervoor dat je geen kou vat?" vroeg ze aan haar en sloeg haar eigen armen om elkaar heen om zichzelf wat warmer te houden.

Plots werd haar pessimistische gedachtestroom onderbroken door een gestalte die aan kwam lopen. Het was een van de vrouwelijke bewakers. Cosette had nog geen direct contact met haar gehad, maar wel had ze gezien hoe sommigen extra dekens of een extra boterham kregen toegeëigend door haar. Ze was een goed persoon, dacht ze en ze draaide zich naar haar om. Het gezicht van de bewaker stond vrij bezorgd en het duurde even voor haar vraag bij Cosette binnenkwam.
'Nee,' haastte ze zich te zeggen, 'nee, het gaat prima. Je zit hierachter een beetje uit de wind,' verklaarde ze en ze glimlachte kort. Even probeerde ze quasi-nonchalant op haar uniform naar het naamplaatje te kijken, maar dat mislukte grandioos en ze werd rood.
'Ik ken de namen nog niet. Ik ben nieuw,' zei ze beschaamd. Ze plukte met haar linkerhand aan het mos dat tussen de klinkers groeide en woelde het tussen haar vingers door. Ergens deed het haar denken aan het Franse platteland, waar ze opgegroeid was. Een zwak gevoel van heimwee ontstond. Het was vreemd, maar alles van die toch vrij korte periode, van haar geboorte tot aan haar veertiende, was nog glashelder in haar herinneringen opgeslagen. Het leek zo echt dat ze bijna vergat dat ze inmiddels tien jaar ouder was en een heel ander leven leidde. Een geruisloze zucht ontsnapte aan haar réserve.

Marina liep wat meer naar het meisje toe en bleef een meter of twee voor haar staan. Ze glimlachte vriendelijk. "Dat geeft niet. Het is slecht van me, maar ook ik ken nog niet alle namen van de nieuwe mensen of sowieso van sommige gevangen nog niet," zei ze met een klein lachje. "Ik ben Marina. Het klopt inderdaad dat je hier een beetje uit de wind zit. Dat is wel prettig," zei en keek even om zich heen. De muren van de binnenplaats boden hier een mooi scherm. Nog een klein voordeel van altijd omringt te zijn door muren. Ze haalde een hand door haar losse haren. Het was interessant om eens iemand van de nieuwe mensen te spreken, dat had ze nog niet eerder gedaan. Omdat ze zo'n speciaal karakter hadden, wilde Marina ze best leren kennen.

'Aangenaam Marina,' antwoordde Cosette uit beleefdheid. Ze lachte even en zei: 'Dan hebben we dat in elk geval gemeen.'
Cosette keek naar haar. Het was een vrij jong ogende vrouw met lang haar en een gulle lach. Ze had een erg oprecht gezicht, vond Cosette en ze zou haar vast mogen - later. Voor nu was het nog te vroeg om überhaupt enig vriendschap te sluiten, simpelweg omdat ze niet bekend was met de reputatie die sommige gevangenen ongetwijfeld zouden hebben. Ze was gewoon nog te angstig om iemand te vertrouwen, zowel wat gevangenen betreft als bewakers. Marina leek aardig, maar in de kantine en in het cellencomplex had ze al genoeg geruchten over onverbiddelijke bewakers zo hard als staal gehoord. Een zekere angst had zich van haar meester gemaakt, maar ze was wel zo verstandig daar niet aan toe te geven.
'Ik ben Cosette trouwens,' zei ze terwijl ze haar knieën optrok en haar handen eromheen sloeg. 'Werk je hier al lang?'

Marina glimlachte even naar de jonge gevangene die zich nu voorstelde als Cosette. De eerste Mirror die ze echt sprak, dat was best interessant. Ze ging naast Cosette tegen de wensput aanstaan, met haar hoofd naar de binnenplaats zodat ze nog dingen kon zien als er iets gebeurde. Marina schudde haar hoofd op Cosette's vraag. "Nee, dit is pas mijn tweede jaar hier," zei ze tegen haar. "Ik ben ook dus nog een beetje de nieuweling," voegde ze eraan toe met een klein lachje. Vaak merkte ze nog wel dat ze nieuw was. Nog niet altijd viel ze even goed in het team van bewakers en ze kende nog niet alle ins en outs van de gevangenis. Wel had ze vrij veel gevangenen leren kennen en kon ze het met een aantal ook wel goed vinden. Wat misschien vreemd was, maar zij had daar geen probleem mee.