De grote hal

Stephan was met zijn rugzak om in de richting van de hal gelopen waar hij was heen gestuurd door de bewaker die bij de stijger had gestaan en hem had ontvangen. Vervolgens had Stephan het zelf uit moeten zoeken. Nu liep hij hier naar binnen en keek kort rond. Zijn algemene indruk van de gevangenis was kil geweest maar deze ruimte voelde meer aan alsof hij hier welkom was. Benieuwd was hij naar wat hem hier te wachten stond, blij was hij dat hij had kunnen vluchten van de afwijzing door zijn vader. Gelukkig was hij alles behalve maar hij wist ook dat hij zich snel genoeg zou hebben aangepast hier. Al moest hij wel toegeven dat hij ergens wel verlangde naar de lekkere warme zon die in Griekenland zo vaak scheen. De waterige zon die hier laag aan de hemel stond leek daar in niets op. Maar hij zou wennen. Inmiddels stond hij nog steeds een beetje verdwaald in de grote hal.

Keira trok het elastiekje uit haar haren terwijl ze de hal in liep, als het goed was was de nieuweling aangekomen en het was dit keer haar beurt om diegene te ontvangen. Het was een welkome onderbreking voor de alledaagse beslommeringen. In haar hand hield Keira de standaard informatie over de nieuwe collega en wat formulieren voor de jonge man. Ook waren er een paar a4-tjes met informatie voor de jongen. Als het goed is, had hij deze informatie thuis al doorgelezen, maar ze namen hier altijd het zekere voor het onzekere. In de hal was het niet moeilijk te ontdekken wie de nieuweling was. Een jongen met een ietwat mediterraan uiterlijk stond wat onbeholpen om zich heen te kijken en gezien het feit dat ze het meeste personeel ondertussen wel kende bij naam en gezicht benadrukte het enkel zijn status als nieuweling. Keira liep op de jongen af en stak haar hand naar hem uit. "Jij bent vast..." Keira controleerde of ze de naam onthouden had "Eros Smith, niet waar? Ik ben Keira Vyne, aangenaam." Met een vriendelijke glimlach keek ze de jonge man aan.

Stephan keek op toen er een jonge vrouw op hem af kwam lopen. Ergens irriteerde het hem toen ze hem met Eros aansprak, maar hij wist ook dat ze het niet kon weten dat hij zijn tweede naam gebruikte. Hij bleef vriendelijk en glimlachte naar haar. 'Stephan, ik gebruik de naam Eros liever niet,' verbeterde hij de vrouw die zich voorstelde als Keira. Hij schudde haar hand en glimlachte nog steeds vriendelijk. Ondanks dat Keira zijn verkeerde naam had gebruikt maakte ze op hem een goede eerste indruk. Hij vond altijd dat er veel sprak uit een handdruk. Iedereen deed dat anders, sommige hadden van die slappe handjes en andere hadden een juist een stevige handdruk. Keira had duidelijk geen slappe handjes, iets wat Steph fijn vond om te merken.

Keira keek op het formulier na de verbetering van de jonge man, daar zag ze staan dat Stephan zijn tweede naam was, maar als hij dat als zijn eerste naam gebruikte, wie was zij dan om daar problemen van te maken. "Ah Stephan dan." Keira glimlachte nogmaals vriendelijk naar hem. Ze schudde elkaar netjes de hand, ook de handdruk van Stephan was stevig, niet zo slap als sommige handjes van mensen. "Dan zal ik je nu een kleine rondleiding geven, goed?" Het was hier niet heel groot, maar toch kon je er lang ronddwalen, want veel gangen en kamers leken in eerste instantie op elkaar, waardoor je toch langer bezig was dan nodig was met de juiste plekken vinden. En voor iemand die nieuw was in zo'n kleine gemeenschap was het wel prettig om ook wat gezichten te zien in het bijzijn van een persoon die al langer aanwezig was. Niet dat Keira al een oude rot was hier, ze zat hier nu een maand of 4, maar dat was lang genoeg om te weten hoe alles werkten.
Keira gebaarde naar Stephan om hem te volgen, "Ik zal je eerst je kamer even laten zien, dan kun je je spullen daar kwijt. "

Stephan knikte, hij vond het prettig dat ze geen probleem maakte van zijn verbetering. Er waren genoeg mensen die het nooit geaccepteerd hadden dat hij niet Eros genoemd wilde worden. Zijn leraren waren daar een goed voorbeeld van. Ze hadden altijd weer hem Eros genoemd, hoe vaak hij ook rustig vertelde dat hij Stephan heette. Inmiddels was hij ook met die naam niet meer zo blij. Zijn vader droeg dezelfde naam en daar wilde hij het liefste niet meer mee in verband gebracht worden. Al verkoos hij de naam Stephan nog steeds boven Eros.
'Is goed,' antwoordde hij en hij volgde Keira naar zijn kamer waar hij de rugtas die hij had meegenomen op de grond neerzette.

Keira liep naast Stephan, hem begeleidend naar zijn kamer, "Zoals je al raad is dit een soort privé gebied voor ons, aan de andere kant van de hal is de ingang naar de gevangenis zelf." Legde Kira uit, "Heb je vaker in dit soort verbanden gewerkt?" vroeg Kira toen ze in zijn kamer aangekomen waren, zelf was dit volledig nieuw voor haar geweest, maar er zouden vast wel uitzendbureaus voor bewakers bestaan. Zeker omdat weinig mensen deze baan lang volhielden, na een paar jaar snakte de meeste bewakers wel naar een nieuwe baan of in iedergeval nieuwe muren om zich heen. "Je mag het trouwens zelf inrichten, maar de meeste besteden er niet zoveel aandacht aan, aangezien je relatief weinig tijd in je slaapruimte doorbrengt.

Stephan knikte, hij had uit de papieren die hij opgestuurd had gekregen begrepen dat hij een eigen ruimte zou krijgen in het gedeelte voor bewakers. Hij had zelf wel begrepen dat ze een eigen gedeelte zouden krijgen waar de gevangenen niet mochten komen. Als antwoord op haar vraag knikte hij kort. 'Ik heb als bijbaan als bewaker bij een haven gewerkt, maar dat stelde niet veel voor,' vulde hij toen aan.
Hij knikte weer toen ze vertelde dat hij zijn kamer zelf in mocht richten. Hij had maar een kleine rugtas bij zich, weinig eigendommen had hij meegenomen. Stephan was niet zo materialistisch ingesteld, de meeste spullen die hij had had hij achter gelaten bij zijn moeder thuis. Hij had gedacht dat hij in New York gemakkelijk een eigen leven zou kunnen opbouwen, het tegendeel was waar, hij was daar na een paar maanden hopeloos proberen om zijn vader te plezieren weggevlucht naar dit oord.

Keira knikte, "Agh, het is beter dan niets toch, het zou er vast warmer geweest zijn dan hier." Tenzij het een haven was die ergens ver weg in het noorden van Rusland of Canada lag, maar die kans achtte Keira niet zo groot. Want het mediterrane uiterlijk van de jongen deed haar denken dat hij uit Europa kwam, maarja schijn bedroog. Heel soms dachten mensen zelfs dat zijzelf uit Latijns Amerika kwam, maar meer mis konden ze het niet hebben. Keira keek even kort de kamer van Stephan rond, de kamer was op een paar foto's na identiek aan haar kamer. Een originaliteitsprijs zou deze gevangenis niet winnen. "Maar zal ik je de rest laten zien, of wil je je eerst even installeren?" vroeg Keira, terwijl ze hem even vriendelijk toe lachte.

Stephan grinnikte. 'Griekenland is zeker een stuk warmer dan hier,' zei hij tegen haar. Hij miste de warmte van zijn thuisland nu al, en hij was hier nog geen uur. Daar zou hij het waarschijnlijk het zwaarst mee krijgen. Al had zijn tijd in New York ook niet zulk mooi weer gehad dus misschien was hij wel sneller gewend dan verwacht.
'Installeren doe ik later wel, laat me eerst de rest maar zien dan kan jij zo ook weer verder met je taken,' zei hij tegen haar. Hij verwachtte niet dat er veel tijd zou zijn om hem de gevangenis te laten zien, eigenlijk verwachtte hij dat het meer een rondleiding zou zijn waar alles snel in werd doorgelopen en zoek het verder maar zelf uit.

"Griekenland, dan had ik het toch goed geraden." lachte Keira, waarmee ze haar eerdere gedachten verraadde. "Ik heb de hele middag hiervoor gekregen, dus maak je daar geen zorgen om." Iets wat ze goed vond van het bestuur, niks was erger dan direct in het diepe gegooid te worden op een plek waar je 24/7 aanwezig was en nauwelijks mensen kende. "Maar om gelijk te beginnen, in de gang waar we nu zitten zijn bijna alle slaapvertrekken, mijn kamer zit bijvoorbeeld aan de andere kant van deze gang, drie deuren verderop. En aan het einde van de gang zitten meer het ondersteunend personeel, zoals wat koks en schoonmaakpersoneel." Begon Keira haar uitleg over hoe het in elkaar zat. "Aan het eind van de gang zit verder niet zoveel, de wat belangrijkere dingen zitten aan de andere kant, bij de grote hal."