De privébibliotheek

Tristan probeerde, heel goedbedoeld, de haard aan te krijgen. Open haarden waren leuk. Open haarden waren gezelligheid in de vorm van een…je weet wel…open haard. Zo werkten die dingen nu eenmaal. Hoe dan ook, hij probeerde de haard dus aan te krijgen. Op het moment bestond die arbeid eruit dat hij in kleermakerszit voor het onding zat en diep nadacht over waarom het hem in hemelsnaam niet lukte een open haard aan te krijgen. Een open haard aankrijgen was godbetert nog niet eens zo moeilijk. Meestal kreeg je open haarden wel redelijk snel aan. Maar dit ding was een dikke “niet vandaag” en dat was behoorlijk irritant als het je hoogstpersoonlijke missie was een open haard aan te krijgen. Hoe dan ook, hij dacht dus diep na over hoe je een open haard die ongetwijfeld door Satan in hoogsteigen persoon op aarde was gebracht, waarschijnlijk nog met een koor van duivels die voor de gelegenheid zichzelf als engelen hadden verkleed, aankreeg.
Hij kon geen oplossing bedenken. De reden daarvoor was eenvoudig: hij had de stappen voor het aansteken van een open haard al twee keer doorlopen en alsnog was dat ding niet aan. Dat was gewoon raar. Waar sloeg het zelfs op? Dit was een gezellige kamer, het soort kamer dat een knuffel in de vorm van een kamer – oké, dat klonk raar – was, dus waarom ging de open haard niet aan?
En ja, de reden van Tristans frustratie was een open haard, afkomstig uit de hel. Laat hem.

Keira stapte een kamer in waarbinnen een man enorm gefrustreerd voor zich uit leek te staren. In eerste instantie had Keira niet door wat het probleem was en waar hij nou naar zat te kijken, maar op een gegeven moment ging er een lichtje bij haar branden (woordgrap, haha). Hij was bezig met die open haard. Een paar weken terug had Keira ook een poging gewaagd, een poging die na een kwartier gestrand was met honderd afgebrande lucifers en half verkoolde stukjes papier, maar geen vuur vuur.
"Rot ding, niet waar?" merkte Keira op, die nu achter Tristan stond. Ze had hem wel een paar keer gezien, hooguit wat gesprekjes over wat koetjes en kalfjes gehad, over het eten dat te zout of te flauw was, of over wat roosterzaken. Sowieso was Keira met weinig mensen verder gekomen dan een paar oppervlakkige gesprekken.

Tristan keek achter zich om Keira te zien. Hoewel zijn contact met haar niet meteen richting hartsvrienden voor de rest van het leven ging, vond hij haar wel tof. Goed, hij vond de meeste mensen die hij tegenkwam “wel tof” en dat was zo ongeveer zijn stopwoordengroep, dus hij zou niet weten of het veel zei of niet, maar hij betwijfelde of het veel zou uitmaken. ‘Ja,’ beaamde hij.
Hij wierp nog een gefrustreerde blik richting open haard. ‘Even serieus, hoe moeilijk kan het zijn om een open haard aan te steken? Wat is er in godsnaam met dat ding gebeurd dat ik het niet aan krijg?’ Goed, dat was een heel “oké, ik ben heel erg gefrustreerd wegens een open haard, red me van deze waanzin”-achtige monoloog, maar als het ging om open haarden, mocht dat wel. Open haarden waren uitzonderlijk belangrijk, zeker als je ergens in the middle of nowhere zat. Plaatsen als dit hadden een extra hoge dosis gezelligheid nodig om nog enigszins als een thuis te voelen. Nu hij erover nadacht, gevangenissen in het algemeen hadden dat nodig. Voor die extra dosis had je, uiteraard, een open haard nodig. En die hadden ze. Het enige probleem was alleen dat hij onmogelijk scheen om aan te steken.

Margaux, ik word verliefd op dat plaatje ♥.♥
-
Keira had het dus juist, dat vervloekte ding ging dus ook niet aan bij zijn pogingen. Deze dame was te nuchter om te geloven in vloeken of geesten die ervoor zorgden dat dit soort dingen gebeurden, maar met al de nuchterheid van de wereld kon ook zij niet verzinnnen waarom deze open haard niet aan wilde. Het was alsof het vuur geen vat had op het hout, of dat het vuur automatisch uitgeblazen werd door een soort onzichtbare bries. Hoe dan ook, er was iets mee wat opgelost moet worden. Ergens snakte Keira wel naar een lekker haardvuur, het deed haar aan vroeger denken, toen ze vol spanning wachtten op wat de kerstman hen zou brengen op de avonden voor Kerst. En sowieso was een warm vuurtje behoorlijk aantrekkelijk in de koude lucht van Alaska.
"Misschien wil een fles spiritus helpen? Of we maken er gelijk een Molotov-cocktail van." Die dingen waren rotdingen, dat had Keira aan den lijven ondervonden, maar was ironie niet een van de beste manieren van therapie. "Misschien een brander?" Dacht ze hardop, terwijl Keira naast Tristan plaats nam.

Ik slaag in mijn opzet.
__
‘Ik ben bereid alles te proberen voor vuur in deze open haard,’ sprak Tristan plechtig Keira toe. Dat was een belofte, vond hij, en eentje die hij zou houden. Beloftes waren heilig. Vooral als het open haarden betrof. ‘Ik stel voor dat we dat laatste als eerste proberen.’ Deels omdat hij niet goed was met chemisch spul. Om de één of andere reden waren practica hem vroeger nooit gelukt en hij had zo’n klein beetje een trauma overgehouden aan alkalimetalen in water dumpen en dan niet het gewenste resultaat te verkrijgen. Het was een verschrikking geweest voor een puber de zichzelf wilde bewijzen. Maar sowieso leek een brander hem het efficiëntste. Feitelijk had hij geen flauw idee, maar een ding met wat vuur in een open haard zetten leek hem nog vrij efficiënt als je, je weet wel, vuur wilde.
‘Hebben we hier ergens een brander?’ vroeg hij. Wat een vrij domme vraag was, want dat hadden ze welzeker. Ze zaten godbetert in Alaska, uiteraard had je een brander in huis. Branders waren even essentieel als water. Maar domme vragen mochten er ook zijn, nietwaar, de enige domme vraag is de vraag die je niet durft te stellen en zo. Hij had de preken van vroeger goed onthouden Feitelijk had hij dat vooral gedaan voor het geval hij ooit in een situatie zou zitten waarin hij heel wijs zou kunnen overkomen en die levensles zou kunnen doorgeven. Het was een verschrikkelijke tip en hielp absoluut niemand van zijn schroom af, maar het leek hem geweldig om het te kunnen zeggen.

"Alles?" Herhaalde Keira, "Daar houd ik je aan." Keira schonk haar collega een plagend lachje, hoe zakelijk ze ook mocht zijn tijdens haar werk, dit was vrije tijd en daar kon ze die air best wat van laten varen. Toch geen molotov-cocktails, bummer. Dan moesten ze maar opzoek naar een brander, hoe langer ze erover nadacht, hoe aantrekkelijker een open haard vuurtje haar leek. Ooit had ze eens met een vlammenwerper gestaan, maar na de incidenten in Vietnam was het Amerikaanse leger toch wat huiverig om die dingen massaal in te zetten, een gewone brander, daar had ze eigenlijk vrij weinig mee te maken gehad. "Volgens mij staat er een in de gang, om hoek. Ik pak hem." Direct stond Kira op, om dat ding van de gang te halen. (eef heeft niet echt een idee hoe een brander eruit ziet.) Binnen een paar minuten was ze weer terug in de bibliotheek en overhandigde ze het gevaarte aan Tristan. "Mannen en vuur, ga je gang." Misschien zou dit eindelijk de manier zijn om hem aan te steken, en als het misging, tja dan hadden ze waarschijnlijk een héél groot vuurtje.

Hij lachte toen Keira hem half en half beloofde ook echt alles uit te proberen. Hij wilde niet weten wat er zou gebeuren als ze zowel een brander als een molotovcocktail tegelijk zouden inzetten, maar aan de andere kant…waarom ook niet? Maar goed, een brander op de gang. Geweldig. Absoluut geweldig. Branders waren geweldige dingen. Je draaide aan zo’n knop en er kwam vuur uit. Die dingen waren absoluut geweldig. Had hij dat al gezegd? Waarschijnlijk wel. Ach ja, er was niemand die wat had tegen lof over branders. En zelfs als dat er wel was, had hij in zijn leven geen behoefte aan zoiets negatiefs als branderhaat.
Tristan pakte de brander aan, draaide aan de knop totdat hij vond dat er een fatsoenlijke vlam uitkwam. ‘Moge er vuur zijn,’ zei hij, uitzonderlijk dramatisch en hij hield de vlam van de brander bij de open haard. Of in. Je snapt vast wel wat hij deed. In zijn hoofd deed hij een paar schietgebedjes achter elkaar – hij geloofde nog niet eens in een hogere macht, maar voor een open haard deed hij veel. Open haarden haalden het beste in hem naar boven. Dat was ongetwijfeld ook voor de rest van de wereld zo. Wist hij veel waarom. Het was de mystieke macht van een haardvuur.

Keira keek -toch enigszins van een afstandje- toe hoe Tristan de brander begon in te stellen en deze bij het hout hield. In eerste instantie leek de brander net zoveel uit te halen als een enkele lucifer, zo goed als niets. Maar toch veranderde er wat in het hout, alsof de hitte het toch langzaam begon te winnen van de kou die in het hout verstopt zat. Eerst was het nauwelijks waarneembaar, maar het geluid van knisperend hout was het eerste teken, gevolgd door een blok dat daadwerkelijk vlam vatte. Keira vond zichzelf met haar handen in elkaar, een klein kreetje onderdrukkend. En hier was ze afgelopen keer meer dan een halfuur mee bezig geweest, zonder überhaupt resultaat te halen. Maar goed, dat was verleden tijd, nu leek Tristran daadwerkelijk resultaat te behalen. "Volgens mij heb je het mysterie opgelost." riep Keira over het geluid van de brander en het opwarmende vuur uit naar de jongen die nog altijd met de brander in zijn handen zat.

Tristan haalde de brander uit de open haard, deels omdat het nogal heet werd, en draaide de brander terug op “af”. Hij keek zelfingenomen naar de nu brandende haard en was waarschijnlijk trotser op zichzelf dat hij een haard had aangekregen dan hij zou moeten zijn. Maar he, dit ding was onmogelijk, dus nu mocht het wel, zeker voor de gelegenheid. ‘Ja,’ zei hij tevreden. Daarna drong het tot hem door dat de open haard brandde en het oppeppende karakter van dat feit verdrong de zelfingenomenheid. Was dat niet altijd zo? De prestatie zelf verdrong altijd het gevoel van het “ik heb iets gepresteerd, ha!”-idee. Ah, filosofie bij een open haard. Iemand zou hem een bril moeten geven. Zag hij er net zo diepzinnig uit als hij was.
Oké, nee, hij was niet diepzinnig. Er was niets diepzinnigs aan er een “yes” uit te flappen e er heel erg vrolijk uit te zien door het aansteken van een open haard, maar dat waren details. Details, details. Soms waren ze cruciaal. Maar op het moment was het vooral cruciaal dat de bibliotheek die meestal wat frisjes was begon op te warmen. Je moest hem niet verkeerd begrijpen: de bibliotheek was geweldig, absoluut geweldig en hij zat er graag, maar meestal was het niet meteen de warmste plek in het hele complex. Maar nu – ha! – was dat probleem opgelost. Via een brander die Keira had gevonden. Teamwork en zo.

Nu al voelde Keira het resultaat van de open haard die voor het eerst ontstoken leek te zijn. De warmte begon langzaam de ruimte te volgen en zorgde ervoor dat het een tikkeltje behaaglijker werd dan dat het eerst was. Keira was allesbehalve diepzinnig of filosofisch aangelegd, maar kon wel genieten van een boek bij een vuurtje. Iets wat best bijzonder was, aangezien ze van sporten hield, in beweging zijn. Maarja iedereen kon toch genieten van lekker even niets doen, niet waar?
"Eigenlijk missen we nog de marshmallows." dacht Keira hardop, terwijl ze weer naast Tristan plaatsnam. Marhsmallows en vuur hoorden bij elkaar, niets beter dan zo'n bonk gesmolten suiker (?) roosteren en daarna laten smelten in je mond.
-
sorry wat kort, maar ik kijk schaatsen, haha

Tristan dacht na over de waarschijnlijkheid van marshmallows in een gevangenis. Hij moest toegeven dat hij geen flauw idee had. ‘Hebben we hier ergens marshmallows?’ Hij dacht weer eens na. God man, hij werd nog eens De Denker. Hallo, had er toevallig iemand zin hem over te gieten met steen en hem dan een diepe titel te geven? Nee? Jammer. ‘Is het waarschijnlijk dat er marshmallows te vinden zijn in een gevangenis?’
Hij vond marshmallows lekker. Net zoals dit en dat en nu hij erover nadacht, was hij een heel gemakkelijke eter. Hij hield alleen niet zo van krab. Hij zou niet weten wat er mis mee was, hij at het gewoon niet zo graag. Maar goed, hij kende massa’s mensen die dat wel graag aten, dus dat kwam dan goed uit. Maar goed, hij hield dus wel van marshmallows.
Hij keek voor de zoveelste keer tevreden naar het vuur. Die open haard was zoveel beter als hij aangestoken was, wauw, het was gewoon gestoord hoe zeer een haardvuur een ruimte kon veranderen. Heel vreemd. Maar hij klaagde niet, zeer zeker niet. Haardvuren waren verre familie van ambrozijn. Goed, die vergelijking was absoluut gestoord en zo, vooral niet serieus nemen, maar hij gokte erop dat iedereen wel begreep waar hij het over had.

"Ik gok de kans niet erg groot." Zijzelf had ze tenminste niet in haar bezit, haar kleine snoepvoorraad bestond uit een paar chocoladerepen en wat zuurtjes. Toen ze het voor het laatst checkte zaten er geen marshmallows tussen. Marshmallows hadden niet op haar standaardboodschappenlijstje, maar voor de volgende keer kon ze het wel op het lijstje zetten. Een keer per week werd de gevangenis opnieuw bevoorraad en het personeel kon ook een eigen lijstje inleveren. Dus op dit moment stonden die spekjes bovenaan het lijstje, jammer dat deze niet direct zouden verschijnen. (ik weet niet wat ambrozijn is xD). "Dan maar aan de warme chocomelk?"

Ambrozijn was de godendrank in de klassieke oudheid, haha, daarom was die vergelijking ook zo gestoord.
__
‘Jammer.’ De jammerklacht was zoiets dat iedereen al van mijlenver zag aankomen. Net zoals de clou van sommige moppen trouwens. En dat was dan ook weer jammer, want je wilde altijd je best doen om alsnog enigszins verbaasd te zijn, maar nee, dat was je uiteraard niet, jammer dan. Net zoals hij niet verbaasd was dat er waarschijnlijk geen marshmallows te vinden zouden zijn in een gevangenis als deze. Hij had het van mijlenver zien aankomen. Wat niet uitzonderlijk moeilijk was, gezien het een gevangenis was die nog niet eens fatsoenlijke verwarming voor elkaar kreeg en een onmogelijke open haard had. Hoewel, die laatste had hij al op de knieën gekregen. Ha! Alhoewel, liefst niet letterlijk. Hij was er vrij zeker van dat de open haard dan zou instorten en hij achtte de kans groot dat er dan een baksteen op ofwel hij ofwel op Keira terecht zou komen. En die situatie vermeed hij liefst.
‘Goed idee,’ zei hij. Warme chocolademelk. Waarom was hij daar zelf niet opgekomen? Wacht, dat wist hij: omdat hij niet creatief was. Ach ja. Warme chocolademelk. Hij had er nu al zin in. ‘Laten we die gaan maken dan.’

Het zou geen chocolademelk met marshmallows worden, maar chocolademelk stond ook in zekere zin synoniem aan een haard vuur, dus dat was wel een goed alternatief. Tristan stelde voor om het te gaan maken en Keira kon niets anders doen dan instemmen met dat plan en kwam weer overeind. "Laten we opschieten, straks valt dat vuur weer uit." lachte Keira, maar toch lag er een serieuze ondertoon in haar stem. Ze vertrouwde deze open haard voor geen ene centimeter, het had zelfs een brander nodig om aan te gaan, dat was toch behoorlijk zwaar geschut voor een huis-tuin-en-keuken haard.
Gezamenlijk liepen de twee collega's naar het kleine personeelkeukentje waar altijd wel een paar pakken chocolademelk stonden. "Houd je van chocolademelk?"

Tristan stond samen met Keira op en wandelde, eveneens samen met haar, naar de personeelskeuken. Goed, dat ding had de omvang van de bijkeuken in het ouderlijk huis – hij had dat ding vroeger altijd een hok genoemd, naar de omvang – maar ze konden immers niet alles hebben. Een grote keuken versus een stel gevangenen. Moeilijke keuze.
Hij had niet vaak met Keira gepraat voor de hele haardvuurhistorie. Ze was zo’n collega die “wel tof” was, maar niet verder dan dat ging. De meeste werknemers hier waren wel vrij solidair en er heerste nog best wel een goede sfeer – hij was daar wel blij mee, gezien de gevangenen niet altijd even vriendelijk waren – maar hij kon niet zeggen dat hij echt werk had gemaakt van een diepgaande vriendschap met Keira. Maar al bij al, de beste vriendschappen begonnen met chocolademelk. Goed, soms begonnen ze met schoolbanken en beige gordijnen. Soms met een stom toeval. Maar soms dus met chocolademelk.
‘Ja, best wel. Ik drink het niet vaak meer, het is echt jaren geleden dat ik het nog gedronken heb, maar het blijft lekker,’ zei hij, ‘jij?’ Chocolademelkherinneringen. Ah, zijn moeder maakte het altijd voor hem als hij van school terugkwam op een koude winterdag. In zijn herinnering smaakte die chocolademelk altijd verschrikkelijk zoet en zo, maar hij was er dol op geweest.
Dus, eh, ja, hij hield van chocolademelk.

Keira ging de kastjes langs om de bekende orane-gele pakken te vinden. Iets wat toch wat moeite koste, want degene die het laatste pak had leeggemaakt, was niet zo netjes geweest de voorraad aan te vullen. Uiteindelijk vond Keira een pak, ergens ver achter in een kastje. Ze hadden geluk, niets irritanter dan een lege voorraadkast vinden voor het gene waar je naar opzoek bent.
"Ja, het is heerlijk." beaamde Keira, ook zij dronk het vroeger vaak. "Zeker na een lange dag bij een haardvuurtje." lachte Keira naar degene die het raadsel voorlopig had opgelost. Gewoon grof geschut inzetten en dan komt alles goed, ook met open haarden. "Kun je mij twee koppen aangeven?" vroeg Keira, terwijl ze het pak door elkaar schudde.
-
Sorry even kort

Tristan zei een “ja”, opende het kastje waar ze instonden en pakte er twee uit. Hij kon best goed tellen, hoor. Hij gaf de koppen één voor één aan. Teamwork. Als je chocolademelk wilde maken, deed je dat het beste met meerdere personen: dingen in groep maken was stukken toffer dan als je het alleen deed, had hij geleerd. Hij had niet echt uitzonderlijk diepe levenslessen geleerd, daarvoor waren de ups in zijn leven te laag geweest en de downs in zijn leven te hoog, maar dit soort dingen wel. Misschien was het best triest dat zijn levensloop weinig weg had van pieken en dalen, maar meer van een kronkellijn die er misschien monotoon uitzag, maar dat niet was. Niet als je degene was om de kronkellijn te volgen. Het was een misvatting dat enkel zij wiens goede momenten euforisch waren en wiens slechte momenten zich plaatsvonden in het diepste dal het leven kenden. Hoe intens men beleefde, had weinig te maken met het talent van op een afstand te bestuderen.
Hij grinnikte. ‘Dan komt het goed uit dat dat exact is wat we gaan doen, niet?’ Een aangestoken haardvuur en chocolademelk. ‘Als dat haardvuur al niet gedoofd is, tenminste. Dat zie ik nog wel gebeuren.’ Hij zei het, dat ding was vervloekt, absoluut vervloekt. Open haard uit de hel.