De eetkamer

De eetkamer voor de bewakers stelt eigenlijk niet zoveel voor. Waar je het het beste mee kan vergelijken, is een eetkamer voor studenten. Hij zit vastgeplakt aan de keuken die vrij klein is, vooral als je het met veel bewakers moet delen. De eetkamer bestaat uit een grote houten tafel met lukraak stoelen hier en daar. Er is genoeg ruimte voor best wel wat bewakers, maar er wordt nooit om dezelfde tijden gegeten wat ervoor zorgt dat je vaak alleen eet. Het is niet heel gezellig en je moet mazzel hebben dat er iemand is die op wil ruimen. Maar ruim het liefst gewoon je eigen spullen op.

Regels: Wees een beetje netjes.
Personen: Alle bewakers zouden er passen met een beetje mazzel.

Stephan had in de keuken zijn eten klaargemaakt en was vervolgens in de eetkamer gaan zitten. Hij had zoals gewoonlijk teveel gemaakt en het in een pan op een laag vuur laten staan. Als er andere bewakers geen zin hadden om te koken konden ze zo een bord pakken en opscheppen. Hij had eigenlijk geen idee of dat gewaardeerd werd maar hij hield ervan om te koken, het was makkelijk en hij maakte zijn hoofd er leeg mee.
Nu zat hij aan tafel de pasta weg te werken, het was een zware dag geweest en hij was blij dat hij even niet hoefde te denken aan de dingen die er allemaal waren gebeurd. Daarbij kwam alleen wel dat hij nu moest denken aan andere dingen in zijn privéleven. Dingen waar hij ook liever niet aan dacht.

Zachtjes neuriënd kwam Marina de eetkamer inlopen. Het was weer eens een ontzettend drukke dag geweest. Er was een flinke opstoot geweest tussen twee gevangenen, wat bijna uit de hand was gelopen tot een gevecht met nog meer gevangenen. Lastig controleerbaar voor een kleine bewaakster zoals zij, gelukkig was ze niet de enige die in de buurt was en kon ze hen stoppen samen met iemand anders. Tot haar verrassing zat er ook al iemand aan de tafel. Vaak trokken mensen zich rond dit uur terug als ze vrij waren en zat ze hier alleen te eten. De bewaker die aan tafel zat kende Marina niet en even glimlachte ze naar hem. "Hallo," zei ze tegen hem.

Stephan keek op toen iemand hallo tegen hem zei. Hij zag een dame die wat aan de kleine kant was. Bijzonder voor een bewaakster dacht hij bij zichzelf, maar hij zou hij niet over oordelen want misschien was ze wel heel goed in haar werk. 'Hallo,' zei hij met een vriendelijke glimlach. 'Kom je er bij zitten?' vroeg hij terwijl hij een handgebaar maakte naar de stoel tegenover hem. In de eetkamer was het gemakkelijk om aan een andere tafel te zitten maar hij kende nog niet zoveel mensen hier. Daarom leek het hem leuk om wat meer mensen te leren kennen zodat hij zich wat meer op zijn plaats ging voelen tussen deze muren die zijn leven nu vormde.

Marina glimlachte naar de bewaker die duidelijk wel ietsjes ouder was dan zij, maar het scheelde nooit zo heel veel hier. Ze knikte, maar keek toen eerst even naar zijn bord met eten en voelde haar maag rommelen. Ze lachte even om het geluid dat haar maag maakte. "Eerst even wat te eten maken. Het was zo druk dat ik de hele dag niet heb kunnen eten," zei ze met een kleine zucht en glimlachte er daarna een beetje om. Drukke dagen waren misschien vermoeiend en soms wat vervelend, maar ze zorgde er wel voor dat de tijd ontzettend snel ging. Daar hield ze van. Ze liep door naar de keuken.

Stephan knikte kort. 'Er staat nog wat pasta dus als je daar zin in hebt mag je het pakken,' zei hij nog voordat ze naar de keuken liep. Hij vroeg zich af hoe ze haar mannetje kon staan in deze gevangenis. Hijzelf merkte dat het leven hier hem zwaarder viel dan verwacht. Hoewel hij al vaker een klus als bewaker had gehad, toen als een bijbaan, iets wat niet veel voor had gesteld, viel hem deze baan tegen. Hij had verwacht dat het makkelijker zou zijn. Dat viel tegen maar het zat niet in zijn aard om op te geven. Zeker omdat hij dan ook terug naar huis moest gaan, waar hij zou moeten toegeven dat zijn vader hem niet wilde kennen, en dan als bonus ook nog zou vertellen dat hij mislukt was in deze baan. Voor geen goud. Hij keek even over zijn schouder naar het meisje dat daarnet binnen was komen lopen.

Marina glunderde toen ze de pasta zag en hij vertelde dat ze mocht pakken. Ze was zelf geen behoorlijke kok en ze vond pasta heerlijk. "Echt waar? Dank je wel, het ziet er heerlijk uit," zei ze. Ze rommelde even in wat kastjes om een bord en bestek te pakken. Ze schepte wat pasta op haar bord en liep terug naar de tafel. Marina glimlachte en ging tegenover Stephan zitten. "Je bent nieuw hier zeker? Ik ken je gezicht nog niet," zei ze met een glimlachje. Ze nam een hap van haar pasta. Heerlijk. Alles proefde goed na een dag niets gegeten te hebben.

'Ja natuurlijk, ik krijg die pan echt niet in mijn eentje leeg,' zei hij met een glimlach. Hij had misschien wel expres teveel gemaakt zodat andere er van mee konden eten. Vroeger had hij thuis ook altijd het eten klaar gemaakt, al van jongs af aan had zijn moeder hem leren koken. Hij was er altijd naar uit gaan kijken om eten te koken, hield er veel van.
Toen ze vroeg of hij nieuw was knikte hij. 'Inmiddels twee weken,' vulde hij toen aan. 'Ben jij hier al lang?' vroeg hij haar vervolgens, na twee weken moest hij toegeven dat het hem hier zwaar viel. Heel anders dan dat hij verwacht had.

Marina keek met een glimlachje naar Stephan terwijl ze rustig at. Ze slikte haar eten door voordat ze hem antwoord gaf. Even schudde ze haar hoofd. "Nee. Dat valt wel mee. Dit is mijn tweede jaar hier, dus ik ben ook nog steeds aan het wennen," zei ze met een lachje. Sommige dingen waren wel al bekend. Hoe alles werkte en hoe ze haar mannetje moest staan, maar het onthouden van namen en de constante kou. Daar zou ze nooit aan wennen. Ze haalde een hand door haar haren heen. "Het is vermoeiend, hè?" vroeg ze voordat ze nog een hap nam. Ze kon haar eerste maanden beschrijven als intensief en verschrikkelijk vermoeiend.