Het hindernisparcours

Het hindernisparcour is zwaar, gewoon heel zwaar. Er zijn hoge klimmuren, diepe modderpoelen, dunne balkjes en alles moet in de goede tijd, anders mag je opnieuw. De opdrachten zijn niet levensgevaarlijk en het is wel te doen. Gevangen moeten toch een beetje op hun gemak gehouden worden? Anders worden ze lastig. Maar toch hebben de gevangenisdirecteuren besloten dat ze hard moeten sporten.

Regels: Luisteren naar de bewakers
Personen: Er kunnen er twee tegelijkertijd op het parcours, maar daar is natuurlijk nog een veldje omheen.

De zon scheen zwakjes en dat zorgde meteen voor dampen die overal uit de grond opstegen. Het water dat hier zo vaak neer regende, was koud en dus was de bodem koud, maar dat kleine beetje warmte liet het allemaal verdampen. Vandaar dat je overal mistflarden zag. Lucien zat op de eerste hindernis van de baan en genoot van het zonnetje. Het was even pauze, eigenlijk een heel lang even. Het zou nog wel een uur duren voor de volgende groep zou komen. Hij hield van de afbeulroutine die hem de hele dag bezig hield, maar hij zag wel altijd weer uit naar zijn bed 's avonds. Tja, ook sporters werden moe. Langzaam kauwde hij op zijn boterham en hij twijfelde of hij niet beter even kon douchen, maar besloot om nog maar even zijn modderige zelf te blijven. Douchen deed hij aan het eind van de dag wel.

Sorry dat ik nu pas reageer!
----
Het was nog vroeg, te vroeg. Sinds ze in de gevangenis zat was Raven de dagelijkse routine kwijt. Haar gewone leven leek al zo lang geleden. En nog steeds had ze niets. Hoe had haar partner dit kunnen aandoen? Waarom Raven? Ze volgde de groep misdadigers die naar het hindernisparcours gingen. De meeste zouden niet eens conditie hebben van de dames maar daar hoorde Raven niet bij. Zij was afgetraind en trainde hier in de gevangenis nog 5 keer in de week. Meestal hadden de misdadigers hetzelfde aan maar als ze gingen sporten mochten ze hun eigen sportkleding meenemen. Raven droeg een grijze joggingsbroek met een rode top en daaroverheen een rode vest. Dat zou ze dadelijk afdoen als ze het warmer kreeg. De misdadigers stonden stil voor de modderige bewaker die blijkbaar al een andere groep heeft gehad.

Lucien keek op toen zijn volgende groep aan kwam lopen. De meiden zag er over het algemeen niet uit alsof ze de hindernissen in één keer konden nemen. Hij legde kort uit wat de bedoeling was. Je moest de hindernisbaan per twee personen afleggen. Degene die als eerst over de finish kwam, mocht gaan douchen in het douchegebouw, één kleine ruimte met een aantal douches. Mits ze wel snel genoeg was geweest. En het was ook niet mogen douchen, ze moesten douchen. De ander moest de baan sowieso nog een keer overdoen. Hij wees daarbij naar het gebouwtje waar twee bewakers stonden. Daarna verdeelde hij de groep. Twee tweetallen. De sportiefste, Raven, hield hij apart. Het eerste tweetal mocht beginnen, twee uitgemergelde meiden die al nauwelijks over de eerste klimmuur kwamen. Zodra ze voorbij de derde hindernis waren, mochten de volgende twee en Lucien draaide zich om naar het meisje dat nog over was gebleven. "En jij mag het tegen mij opnemen," zei hij, terwijl hij zijn vest uitdeed en alleen nog in een strak shirt stond.

Raven deed haar armen over elkaar terwijl zij luisterde naar de instructies van de bewaker. Dit was wel iets anders dan rotten in je cel. De dames kregen tenminste een beetje beweging, een uitdaging. De prijs waren voor de vele wel verleidelijk want de douches in deze gevangenis waren niet bepaald luxe. Het viel haar op dat zij apart werd gehouden en niet ingedeeld met de rest van de dames. Werd ze bespaard? Eigenlijk had Raven wel zin om te trainen. Dan kreeg ze het gevoel dat ze leefde en zichzelf kon onderscheiden van de anderen. Ze was nu eenmaal een FBI agente. Zo voelde zij zich. Wanneer de bewaker individueel tegen haar sprak kreeg hij haar volledige aandacht. "W-wat?" Raven knipperde een aantal keren met haar ogen. Moest zij tegen de bewaker? Raven haar mondhoeken gingen iets omhoog. "Weet je het zeker?"

"Ik weet dat zeker," antwoordde Lucien. Niemand versloeg hem op de hindernisbaan, die kende hij als zijn duim en hij was nogal atletisch gebouwd. Hij had het touw niet nodig voor de klimmuur, of om naar de overkant van de grote plas te komen. Normaal gesproken moest de hindernisbaan in vijf minuten gedaan worden. Hij deed het in iets meer dan drie minuten. En de vijf minuten was al moeilijk te halen. Hij had het gevoel dat het meisje zich erop verheugde, maar dat zou haar dus duur komen te staan. Met z'n tweeën wachtten ze tot de andere meiden weer terugkwamen. De verliezers moesten tegen elkaar en de andere twee moesten gaan douchen. Daarna gebaarde Lucien tegen de gevangene dat zij ook plaats moest nemen, wat hij ook deed. In zijn hoofd ging hij het rijtje af dat hij zo goed kende. Honderd meter horden - halfhoge klimmuur - kleine poel - vijftig meter banden - grote poel - evenwichtsbalk over modderpoel - hoge klimmuur - touwladder - slalom. En dat allemaal met telkens honderd meter ertussen. Hij wachtte af tot het meisje naast hem klaar stond en zei toen: "Start." En weg was hij.

Ik heb trouwens gereageerd met Sam bij Levi.

Oeh leuk
Toch inspiratie weten te vinden?
----

Raven vroeg zich af waarom hij haar had uitgekozen. Vond hij het leuk om te concurreren tegen anderen? Of had hij haar bouw gezien? Haar armen waren ook niet snel te missen. Ze keek toe hoe de andere misdadigers terug kwamen. De verliezers moesten het nog eens met elkaar opnemen. In ieder geval werden ze goed afgemat. Raven nam plaats toen de bewaker gebaarde dat ze dat moest doen. Ze kende de parcours niet. Echter zou dat geen probleem voor haar zijn. Als FBI agente had zij vele zware trainingen door staan. En dan sprak ze nog niet eens over de solo missies. Dat was pas uitdaging en soms zelfs angstaanjagend. Bij het woord start rende ze achter de bewaker aan. Hij was snel. Door de manier waarop hij rende, zijn zelfverzekerdheid wist Raven dat de bewaker dit vaker had gedaan. Dus hij had al een voordeel. Hij wist wat voor onderdelen er zouden komen. En wie weet hoe vaak hij hier had gerend? Raven wist hem met gemak bij te houden want rennen was voor haar niet zo moeilijk.

Ook Lucien rende snel verder. Hij deed nog niet volledig zijn best, maar kwam als eerste bij de horden aan. Hij vloog erover heen en liet die honderd meter snel achter zich. Iets verderop de halfhoge klimmuur. Hij versnelde bij zijn aanloop, nam een hoge sprong, die erg hoog was door zijn schaatsbenen, zette zijn handen bovenop en zwaaide zich erover heen. En zo rende hij door. Hij keek niet achterom en gaf bij het rennen ook absoluut niet alles dat hij in zijn mars had. Hij kende deze hindernisbaan en de meest slopende onderdelen kwamen op het laatst. Dus nu alles geven, sloopte iedereen, echt iedereen, op de laatste vier onderdelen. Daar kwam hij bij de kleine poel. Het touw hing netjes aan deze kant, maar hij versnelde weer in zijn aanloop en sprong eroverheen. Hij kwam iets te kort uit, wankelde een beetje achterover, maar ging daarna weer snel verder.

Raven haar tempo was regelmatig. Ze gaf nog niet alles wat zij in huis had. Dat zou dom zijn omdat ze de omgeving niet kende. De dame wist nog niet wat haar te wachten stond. Ze hield de bewaker met gemak bij maar merkte dat hij zelf ook zijn energie leek te sparen. Hij kon veel beter. Daar had hij ook het lichaam voor. Atletisch gebouwd. Ze keek toe hoe hij een hoge sprong nam en Raven volgde zij voorbeeld. Ze ondersteunde zichzelf met haar handen en gaf het zetje om eroverheen te kunnen. Ze landde netjes op haar voeten en haar snelheid verhoogde ze iets meer om de bewaker te kunnen 'bijhouden'. In feite rende ze gewoon op gelijke snelheid. Raven haar ogen werden iets groter. Als ze maar niet in de poel viel want echt schoon zag het niet uit. Ze nam een aanloop, sprong, greep het touw en liet zichzelf naar de overkant zwaaien. Door de zwaai van de touw kon ze een verdere sprong maken waardoor ze gelijk met de bewaker liep. Ze keek hem kort aan, schonk hem een knipoog en passeerde hem. Het was een voorsprong van nog niet eens een seconde. Hij zou haar zo met gemak inhalen. In het zicht zag ze de banden al liggen. Haar onderdeel. Hoe vaak ze dat al niet heeft moeten doen in training? Je zag de glimlach al op haar gezicht verschijnen.

Lucien vond het grappig om te zien dat het meisje zich scheen te verheugen op de banden. Dat was nou ook zijn favoriete onderdeel. In feite leek het op een versnelde schaatspas en dat was toch zijn specialiteit. Hij versnelde zelfs een beetje bij het lopen in de banden en terwijl hij daar op gelijke hoogte met haar kwam, zei hij hard: "Je weet het, struikelen is opnieuw beginnen." Met een knipoog zoals zijzelf net ook had gedaan. Na de vijftig meter lag hij weer voor en hij versnelde meteen voor de grote poel. Daar hingen twee touwen boven, zodat je dus moest slingeren naar de volgende. Maar Lucien sprong meteen naar de tweede. Hij kwam weliswaar laag in het touw in, maar zo kwam hij ook zo dicht mogelijk bij de overkant. Beide touwen gebruiken ging van je tijd af. Hij zette weer aan voor de evenwichtsbalk, want dat was het punt waar hij tijd voor nodig had. Hij was een man, kom op zeg. Het waren ook meestal mannen die in de modderpoel vielen. Hij viel wel nooit, maar dan moest hij ook niet te snel gaan. Dus dat deed hij niet. Op een kleine drafje schoof hij over de balk van zeveneneenhalve centimeter breedte.

Blijkbaar was zij niet de enige die op dit onderdeel verheugde. Haar concurrent, de bewaker - ja Raven wist zijn naam niet - en nee het was ook niet belangrijk, leek er zin in te hebben. Hij was zelfverzekerd en dat mocht Raven wel. En een uitdaging want hij had een goede conditie. Bij bewakers dacht ze stiekem altijd aan dikke mannen die niet eens konden rennen. Echt slecht van haar. Bij zijn opmerking begon ze zachtjes te lachen waarop ze reageerde "Dat gebeurd nog niet eens met mijn ogen dicht." Ze klonk zelfverzekerd maar haar groene ogen schitterde. Hij durfde. Na de banden lag de bewaker weer voor en de tempo moest ze toch iets versnellen. Ze zag hoe hij een grote sprong maakte waardoor hij een touw nodig had. Dat scheelde in de secondes. Raven deed dat niet want ze wist niet of ze dat ging redden. Ze lag nu iets achter maar in de verte kwam er de evenwichtsbalk. Ze was eens benieuwd of hij zou vallen. "Niet in de modder gaan rollen." Raven sprong en soepel op, spreidde haar armen voor evenwicht en begon er sierlijk over heen te lopen. Haar tempo was niet al te snel maar wel zorgvuldig. Dit bracht haar terug in de missie in Pakistan. Toen ze moest infiltreren in een gebouw om iemand uit te schakelen. Dit onderdeel had ze toen ook moeten doen maar dan op touw. Dat was nog moeilijker en gevaarlijker. Hier viel je in de modder. Daar zou je dood zijn gegaan.

Lucien haalde het, maar ze lagen weer bijna gelijk nu. Hij sprintte maar meteen verder naar de hoge klimmuur, zeker een halve meter hoger dan de halfhoge. Maar ook deze deed hij zonder touw. De voor hem vervelende onderdelen waren nu voorbij en hij ging echt verder op volle snelheid. Hij sprong en met zijn handen haalde hij de bovenkant van de muur. Hij trok zich verder op en sprong aan de andere kant weer naar beneden. Honderd meter lichte sprint en hij kwam bij de touwladder. Hij vloog hem omhoog, nauwelijks zijn benen gebruikend. Zo oefende hij er ook op, want voeten gebruiken remde af. Aan de andere kant sprong hij er weer af, de modderpoel onderaan ontwijkend. Daarvan was hij ook blij dat hij wist dat die er lag, al zou het andere meisje dat ook wel weten, omdat alle vier de anderen hier onderuit waren gegaan en bemodderd weer opstonden. Dan restte alleen nog de slalom. De paaltjes stonden dicht op elkaar, maar hij legde zijn handen op zijn rug en sprong er als een langebaanschaatser tussendoor. De eindsprint en hij was binnen. Hij draaide zich om, om te zien hoeveel het scheelde met het meisje, zijn concurrente. Dat liet hij meegelden in de afmatting die nu voor haar zou komen.

Raven wist op een vrij snel tempo over de balk heen te komen. Maar ze zag hoe de bewaker haar passeerde. Net lag hij nog achter dacht de dame bij zichzelf. Hij was echt snel en wist je iedere keer te verbazen met zijn capaciteiten. Raven zette nu alles op alles in. Ze rende en keek naar de hoge klimmuur die zij op dezelfde wijze als Lucien beklom. Ze had genoeg kracht in haar armen dus dit was voor haar niet al te moeilijk. Het was zwaar om geen voeten te gebruiken maar ze kon tegen de ´pijn´. De pijn van over je grenzen te gaan en toch doorgaan. Niet opgeven. Ze sprong naar beneden en ging snel de touwladder omhoog. Ze trok zichzelf op dezelfde wijze omhoog als wat ze net had gedaan en sprong naar beneden. Raven wist van de modderpoel af omdat ze de andere gevangen had gezien. Dus vies was ze niet. Althans alleen vies van zweet. Nu maakte zij de laatste sprint om de achterstand tussen haar en de man te verkleinen. Het werd ook steeds kleiner en ze rende vlak achter hem. Gefocust op het einde en de laatste lootjes. Misschien kon ze dit wel winnen. Ze kwam gelijk op en glimlachte. De laatste meter zouden het uitmaken.

Lucien keek het meisje, dat echt nauwelijks een seconde na hem binnenkwam, aan en zei droog: "Je bent de slalom vergeten, ga maar weer overnieuw." Hij gebaarde richting de start en zelf liep hij naar zijn vest, dat hij weer aantrok. Het waren ook maar dertig dunne paaltjes, maar zij had ze niet gedaan en dus had hij reden om haar nog een keer te laten rennen. Hij sloeg zijn armen over elkaar en wachtte tot ze zou beginnen. Zoals gewoonlijk verwachtte hij het gebruikelijke commentaar dat hem altijd werd gegeven als hij weer had gewonnen en dus zijn tegenstander nog een keer mocht laten rennen. Hij vroeg zich af welke bezwaren deze kandidate aan zou gaan dragen om ervoor te zorgen dat ze niet nog een keer hoefde.

Raven keek hem met ongeloofwaardige ogen aan toen ze een seconde na hem binnenkwam. Had ze nu echt van hem verloren? Dat kon niet waar zijn. Daar ging haar stukje ego. Dit betekende voor Raven dat ze nog meer moest trainen. Misschien iets minder krachttraining en meer uithoudingsvermogen. Meer conditie op doen. In ieder geval had ze de bewaker onderschat. Haar borstkas ging snel op en neer en gauw deed ze haar knotje goed. Bij zijn opmerking keek zij hem verbaasd aan. Meende hij dit nu serieus? Raven slikte en wilde tegen spreken maar besloot het om niet te doen. "Moet ik de hele parcours overnieuw rennen of alleen dat onderdeel?" Haar ademhaling klonk versneld en ze probeerde zo vriendelijk mogelijk te klinken wat vrij mogelijk ging in deze situaties.

"Het hele parcours," antwoordde Lucien simpel en hij gebaarde nogmaals naar de start. Hij haalde de stopwatch uit zijn zak en drukte hem in. "Start!" zei hij en hij keek haar na, want hij verwachtte dat ze wel zo slim was om meteen te gaan rennen. Nu ze weg was, verraste het hem ineens dat ze geen grote mond of protest op had gezet, maar simpelweg naar de bedoeling had gevraagd, nog min of meer op een aardige toon ook. Meteen vond hij het niet leuk meer om haar te laten rennen, dus deze keer zou ook echt de laatste keer zijn. Daarna mocht ze gaan douchen. Er was niets aan als hij niet tegengesproken werd. Bijna geïrriteerd volgde hij haar vorderingen op het parcours. Of hij moest juist haar irritatie naar boven halen. Die gedachte kwam even in hem op, maar verwierp hij meteen weer. Zo'n persoon was hij niet. Het meisje was een waardig tegenstander en daar bleef het nu bij. De volgende keer zou ze hem trouwens ook niet verslaan, want hij ging nu zijn grenzen op al deze onderdelen verleggen, want het kon niet bestaan dat hij door een gevangene werd verslagen. Dan zou zijn imago meteen geruïneerd zijn.

"Meen je niet..." Raven sprak eerder tegen zichzelf dan tegen hem. Was hij doorgedraaid? Hadden zijn hersens te weinig zuurstof gekregen? Of wilde hij duidelijk maken in welke positie hij stond? Dat hij 'hoger' dan haar was? Raven begon gelijk te rennen bij het woord start. Verbitterd rende ze de gehele parcours opnieuw. Dit keer deed ze het beter als de vorige keer met hem. Nu werd ze niet afgeleid in een wedstrijd. Binnen enkele minuten kwam ze terug aangerend en het zweet droop van haar af. Meeste meiden zouden dit vies vinden maar voor Raven betekende dit inzet. Ze had laten zien wat ze kon. Ze boog zich even naar voren om langzaam weer op adem te kunnen komen voordat ze tegen de bewaker sprak. "En? In hoeveel minuten heb ik het parcours afgelegd?" Ze veegde met de vest die zij had opgeraapt haar gezicht. Je hoorde aan haar stem dat ze nu wel een beetje buiten adem was.

"Zeven punt vijf," antwoordde Lucien en hij kon het niet laten om iets van goedkeuring in zijn stem door te laten klinken. Natuurlijk zou hij het sneller kunnen, maar daar ging het niet om. Hij keek naar het meisje en toen naar het douchegebouw. "Douchen," zei hij simpel en hij nam haar mee. Niet ruw, hij liep gewoon naast haar. De andere meiden stonden nog onder de douche en de twee bewakers stonden dus nog aan weerszijden van de deur. Lucien zou wachten en uiteindelijk ook nog douchen, maar natuurlijk nadat de dames klaar waren. Hij stapte alleen meteen onder een douche als het mannen waren die hij had afgebeuld. Juist toen ze bij de deur kwamen, ging die open en kwamen de gevangenen eruit. De twee bewakers escorteerden hen naar het hoofdgebouw, terug naar hun cel.

Raven was onder de indruk van haar eigen prestatie. Misschien zou ze de volgende keer nog sneller zijn als ze wat minder is uitgeput. Hoe vaker ze het parcours zou rennen hoe beter zij werd. Misschien versloeg zij dan uiteindelijk de bewaker. Wat zouden zijn mede collega's er van vinden als zij hoorde dat een crimineel hem had verslagen. Dat kon je nooit laten gebeuren. Dan werd je niet meer serieus genomen. Ze merkte de goedkeuring in zijn stem. "Gefeliciteerd nog op je overwinning van daarnet." Raven was een sportieve speelster. Zij kon wel tegen haar verlies. Uiteindelijk mocht ze gaan douchen en hij begeleidde haar naar het gebouw. Juist toen ze bij de deur kwamen, ging die open en kwamen de gevangenen eruit. De twee bewakers escorteerden hen naar het hoofdgebouw, terug naar hun cel. Raven keek hem aan. "Mag ik vragen hoe je heet of is dat niet toegestaan?"

Ik ben trouwens doorgegaan met reageren bij Sam en Levi.

Lucien knikte een bedankje. Dit was hij helemaal niet gewend. "Het had ook maar een haartje gescheeld," zei hij, voor hij besefte was het eruit. Zoiets zei je toch niet tegen een gevangen? Maar hij had het echt gedaan. "Ik ben Lucien." Dat kon er dan ook nog wel bij, als hij toch al aardig was tegen een misdadiger. Hij deed de deur open en liet het meisje naar binnen stappen. Hij stapte er zelf achteraan. Natuurlijk was er eerst een muur, dus binnen moest je meteen naar rechts om in het douchegedeelte te komen. Bij de ingang hingen de haakjes en de douches waren achter de muur, waar Lucien tegenaan bleef staan, zodat Raven kon douchen zonder dat hij haar zag. In datzelfde kleine gangetje stond ook een kluisje, waar alleen hijzelf de sleutel van had. Hij opende het kastje, legde zijn riem en wapens erin en deed hem weer op slot. Hij zou hier straks ook douchen, maar hij kon zijn wapens niet los laten liggen. Het was vooral link als hij met mannelijke gevangenen douchte, vandaar dat het kluisje er neer was gezet. En waarom hij met gevangenen douchte, tja, hij deed mee aan de trainingen en was achteraf vies. Op zich moesten de mannen hierbinnen ook in de gaten gehouden worden, dus dat kon hij dan ook meteen doen.

Ah oké!
Moet er vaker kijken.
Probeer er dadelijk op te reageren ^^
---

Raven glimlachte want de bewaker gaf toe dat het niet veel had gescheeld. Het deed haar wel goed dat ze die erkenning kreeg. Ze hield niet van verliezen maar hij was een waardige tegenstander geweest. "Lucien." Herhaalde zij zachtjes. Het rolde lekker over haar tong en ze vond het een bijzondere naam voor een man. Je hoorde dat niet vaak. Deed haar herinneringen aan een weerwolf wat ze had gelezen in een boek. Die heette ook zo. Nu zij de bewaker beter bekeek zag zij dat hij wel wat bredere wenkbrauwen had. Hij zou de rol van de weerwolf goed kunnen spelen als het verfilmd zou worden. "Ik ben Raven. Maar dat zal je vast wel weten." De meeste bewakers moesten wel de dossiers van de misdadigers doorlezen. Ze liep naar binnen en liep naar het gedeelte waar je je kon uitkleden. Ze hing haar kleding aan de haakjes en begon lekker te douchen. Ze had zelf wat shampoo meegenomen voor haar haren en douchte ongeveer een kwartiertje. Daarna trok ze haar oranje overall aan wat de meeste misdadigers droegen en liep terug naar de bewaker met de spullen in haar handen. "Ik ben klaar." Zei ze met een brede glimlach. Haar natte haren waren in een simpele knot gebonden.

Lucien moest bekennen dat hij de naam van Raven niet kende, maar hij zei dat natuurlijk niet tegen haar. Hoe zou het overkomen als de bewakers de gevangenen niet kenden. Toen ze weer terug kwam, knikte hij. "Dan is het nu jouw beurt om hier te blijven staan," zei hij en hij ging op zijn beurt de doucheruimte in, kleedde zich uit en begon te douchen. "Als het goed is, wordt je straks opgehaald door een andere bewaker," zei hij nog, maar hij deed verder niets, waste zijn haren niet en waste zijn lijf niet. Hij dacht na. Het duurde lang voordat ze opgehaald werd, misschien moest hij had zelf wel terugbrengen, dat kwam soms ook voor. "Hoe komt het dat jij zo anders bent dan de andere gevangen?" vroeg hij uiteindelijk. Hij kon het niet matchen, haar gedrag tegenover hem, terwijl hij haar het parcours een extra keer had laten lopen omdat ze langzamer was dan hij, zoals iedereen dat was, en omdat ze het laatste onderdeel had overgeslagen, wat eigenlijk gewoon stom was. Maar er was geen protest geweest en dat kreeg hij altijd. Hij miste het bijna deze keer. En dat klopte niet. De sportieve types die het tegen hem af moesten leggen, hadden meestal de grootste mond. Dus nu was hij nieuwsgierig en had het gevraagd, voor hij zich kon bedenken.

Raven keek hem met open mond aan. Meende hij dat serieus? Moest zij nu op hem wachten? Kon ze niet worden opgehaald door iemand anders? Uiteindelijk zei Lucien dat nog gauw achteraan dus Raven leunde wat meer ontspannen tegen de muur. In de tussentijd ging de bewaker douchen en Raven besloot om even haar haren te gaan föhnen. Daar hadden ze ten slotte een apparaat voor aan de muur hangen. En ze bleef maar wachten en wachten en geen bewaker te zien. Raven speelde met een lok van haar blonde haren die als een gordijn over haar schouders vielen. Ze keek op toen de bewaker verscheen die was gaan douchen. "Ze zijn mij vergeten." Is het eerste wat Raven zei met haar armen over elkaar heen geslagen.
De blondine werd verrast door de vraag van Lucien en glimlachte op een vriendelijke manier naar hem. "Ik moet mij denk ik wel vereerd voelen als iemand dat zegt. Maar ik ben ook anders want ik hoor niet in een gevangenis thuis. Ik heb mijn opleidingen en trainingen gehad. Ik heb hard moeten knokken om het te bereiken in mijn leven. Ik ben geen crimineel." Nu zag je de triestheid in haar ogen maar dat maakte gauw plaats voor wakkerend vuur. Raven was geen opgever. "Ik heb respect voor wat je doet. Het is geen makkelijk beroep en het zou fijn zijn als meer gevangen wat zouden meewerken."

Lucien zag natuurlijk niet wat de vraag met Raven deed. Hij stond nog onder de douche en begon nu maar met het wassen van zijn haren. "Wat voor trainingen waren dat dan?" vroeg hij nieuwsgierig. "En waarom hoor jij niet in de gevangenis." Er waren natuurlijk meer gevangen die dat riepen, maar hij besteedde er nooit zo veel aandacht aan, omdat het slechts een schreeuw om aandacht was. Hij vond het wel fijn om te horen dat iemand hem eens vertelde dat hij goed werk deed, maar omdat het Raven was die dat zei, wist hij niet zo goed wat hij moest denken. Hij wist zeker dat er bij haar zo veel achter zat, maar hij wist niet wat. Wel wilde hij het graag weten. Hij deed lang over het uitspoelen van zijn haar. Eigenlijk hoopte hij ook dat de bewaker die Raven op moest komen halen niet op zou komen dagen. dan kon hij haar uit blijven horen, in sommige gevangenen was hijwel geïnteresseerd.

Raven trok haar wenkbrauw omhoog bij zijn vraag. Had hij überhaupt haar dossier wel gelezen? De blondine begon te twijfelen of hij wel wist wat zij was. "Trainingen zoals bij het leger en luchtmacht. En soms nog wel eens veel zwaarder. Ligt eraan hoe in welke functie je terecht komt. Hoe hoger je wilt hoe harder je ervoor moet werken. En ik heb er had voor moeten werken. Dat doe ik nog steeds. Ik train 5 keer in de week als het lukt." Raven deed haar armen over elkaar en haar groene ogen keken hem doordringend aan. "Ik ben een FBI agente. Althans dat was ik. Maar ik zal mijn onschuld bewijzen want ik ben altijd diegene geweest die de misdadigers in de cel gooide en niet dat ik nu achter de tralies sta. Maar dat heb je allemaal kunnen lezen in mijn dossier." Raven beet op haar onderlip. "Niet dat iemand mij gelooft." Mompelde zij erachteraan. De bewaker die haar zou moeten ophalen kwam haar maar niet halen. Vreemd.