Het hindernisparcours

Lucien was onder de douche uitgestapt, eigenlijk nog lang niet klaar, en stak nu zijn bovenlichaam om het hoekje. "Ik moet eerlijk zeggen dat ik jouw dossier niet heb gelezen," zei hij met een schuldige blik in zijn ogen. "Ik heb er sowieso weinig gelezen. Maar ik denk dat ik dat wel ga doen." Hij was altijd een voorvechter van het goede geweest en als Raven echt onschuldig was, dan moest dat bewezen worden. Hij wist alleen nog niet hoe. Hij keek haar nog even aan en keerde toen weer terug naar zijn douche. "FBI dus?" zei hij op vragende toon. "Dan ben je dus eigenlijk hoger in rang dan ik en mijn collega's. Al ben je nu dus in het gevang gestopt." Hij begon nu ook zijn lijf te wassen en luisterde of de bewaker Raven al kwam halen. Maar die kwam dus niet en zo langzamerhand trok hij de conclusie dat hij Raven zelf terug zou moeten brengen. Hij moest wel zeggen dat hij dat niet erg vond. Het meisje had duidelijk veel pit en ook al zat ze opgesloten, ze hield moed en hoop op vrijlating. Dat sierde haar, vond hij en hij had inmiddels helemaal besloten haar te helpen.

Het verbaasde haar niet toen de bewaker toegaf dat hij haar dossier niet had gelezen. Wat vrij slecht was voor iemand in zijn functie. Je moest altijd weten hoe een misdadiger in elkaar zat. Want vaak stond er ook in een dossier de problemen of medicatie wat ze slikte. Maargoed Raven zat niet aan de medicijnen en had ook geen last van woedeaanvallen. "Het lijkt mij wel verstandig om dossiers van je gevangenen door te lezen." Gaf zij als advies mee. Raven hoefde vast niet te vertellen hoe hij zijn eigen werk moest doen. Bij zijn woorden lachte ze zachtjes. "In principe wel. Maar er is helaas niets meer van de functie die ik uitoefende. Het is mij allemaal ontnomen. Dus in feite ben ik niets meer dan een crimineel." Ze strekte zich uit en hoorde de kraan weer lopen van de douche. Het verbaasde haar dat de bewaker haar niet had uitgelachen of belachelijk had gemaakt. Vele geloofde haar onschuld toch niet. Ze had een antwoordt verwacht van: 'Iedereen zegt dat die onschuldig dus jij zal vast geen uitzondering zijn.' Iets in die trend. "Ik denk trouwens dat de bewaker niet meer kom opdagen. Die is het vast vergeten."

"Ach," antwoordde Lucien van onder de douche. "Het enige wat ik met ze doe is ze keihard aan het werk zetten, niet veel meer. Maar misschien ga ik het wel doen." Sowieso was hij al van plan om de dossiers van de Mirrors te lezen en nu dus ook dat van Raven. "En nee, die bewaker zal niet meer komen. Dan begeleid ik je straks terug naar je cel." Ongeveer een minuut later stapte hij onder de douche vandaan en begon zich af te drogen. Terwijl hij een schone onderbroek aan trok, zei hij: "Het is veilig." Om aan te geven dat Raven weer gewoon om het hoekje kon komen en hij er niet meer helemaal naakt stond. Hij trok nu ook zijn broek aan. "Hoe was je eigenlijk van plan je onschuld te bewijzen?" vroeg hij nieuwsgierig. Er waren meer gevangenen mee bezig, maar er waren er maar weinig die hij echt geloofde als ze over hun onschuld begonnen. Maar zij die hij wel vertrouwde, hielp hij graag.

Raven schudde amuserend haar hoofd. Ze glimlachte bij zijn antwoordt. Hij zette de gevangenen inderdaad aan het werk. Of ze nu tegenspraak hadden of gewoon naar hem luisterde. Hij kreeg iedereen aan het werk. Ze had er respect voor als iemand gewoon zijn functie zo kon uitoefenen. Soms moest je autoritair zijn anders liepen de misdadigers over je heen. Raven zuchtte zachtjes. Dat kon de bewaker echt niet maken. Hopelijk had diegene een goede reden om niet te komen opdagen? Nu moest Lucien er blijkbaar weer voor opdraaien. Raven wilde hem niet tot last zijn. "Oké." Niet dat ze het bepaald erg vond dat hij haar terug bracht. De blondine vond hem aardig. Raven kwam nu richting de bewaker gelopen en bekeek zijn gespierde borstkas. Niet expres natuurlijk. Het was gewoon automatisme omdat Raven van gespierde, afgetrainde mannen hield. Ze keek vervolgens even naar haar voeten totdat Lucien tegen haar sprak. "Het is moeilijk om mijn onschuld te bewijzen hier in de gevangenis. Echter heb ik een paar connecties die er mee bezig zijn. Anastacia mijn ex partner heeft haar sporen weten uit te wissen. En nu zijn we bezig om deze sporen te vinden. Zij is altijd een beetje slordig geweest. En ik probeer aan de hand van aantekeningen, plattegronden, informatie wat ik krijg in de kaart te brengen. Zodat de rechter gelijk kan zien dat het niet klopt wat zij over mij heeft verteld."

"Je moet het zeggen als je ergens hulp mee nodig hebt," zei Lucien, die niet doorhad dat Raven zijn spieren bewonderde. Hij was een topsporter en dan hoorde een gespierd lichaam erbij, voor hem was het niets speciaals. Als iemand hem ermee complimenteerde zei hij meestal: "Oh, tja." Het had absoluut zijn belangstelling niet. Dat ging uit naar wat hij met die spieren kon qua sport en dat was dus erg veel. Maar er was altijd meer mogelijk. Hij keek juist naar Raven en probeerde niet te veel medelijden te laten doorschemeren in zijn blik, want hij had zo'n gevoel dat ze daarop niet zat te wachten. Hij wilde natuurlijk niet meteen haar vertrouwen beschamen. Er waren al zo weinig mensen te vertrouwen in een gevangenis, eigenlijk alleen maar de bewakers en een paar gevangenen die zich gewoon rustig hielden. Maar dat was bij lange na geen meerderheid.

Bij Raven zag je de dankbaarheid in haar ogen. Hij was de eerste geweest die haar geloofde in haar woord. Niet dat zij het vele in de gevangenis had verteld. Daar in tegen was Raven een gesloten boek. Ook bij de FBI had zij collega's die in haar onschuld geloofden. Maar sommige bewijzen lieten het over komen alsof zij echt de dader was geweest. Anastacia was niet voor niets haar partner geweest. Ze was zeker geen domme vrouw. Hoe lang had zij haar plan van te voren voorbereidt? Wist Ann al van te voren dat zij haar ging verraden? De schuld in haar schoenen ging schuiven? Deze vragen zou zij aan Anastacia stellen als zij ooit vrij kwam uit deze gevangenis. "Voor nu niet. Het is wel fijn om te weten dat iemand in deze situatie achter mij staat." Raven gleed met haar vingers door haar blonde lokken. "Kan ik er wel op vertrouwen dat dit tussen ons blijft?"

"Ik zal niets zeggen, maar natuurlijk weet iedereen die jouw dossier heeft gelezen ook wat het probleem is en je zit hier onder andere omdat je niet toe wilde geven," zei Lucien. "Bijna de hele bewaking kent dus jouw probleem. Maar je kunt me vertrouwen." Hij trok een strak wit shirt aan en daaroverheen deed hij een schone trainingsjas aan. Hij pakte gel uit zijn tas en deed zijn haar goed, wat voor hem een tijdrovend karwei was. Hij stopte dus vijf minuten in zijn haar, elke dag, na elke douche. Daarna keek hij naar Raven. "Zal ik je dan nu terugbrengen naar je cel?" vroeg hij. "Of die andere bewaker moet nu op komen dagen." Maar dat gebeurde natuurlijk niet.

"Het gaat mij ook niet om de bewakers." Raven deed haar armen over elkaar en leunde tegen de muur. Ze blies een plukje uit haar gezicht die zij niet goed in haar knotje had verwerkt. "Ik heb geen behoefte dat de gevangenen hier achter komen. Dat kan mij een doelwit maken en zorgt voor de nodige commotie wat niet nodig is." Raven keek nu direct in de ogen van Lucien om te laten zien dat zij serieus was. Wat hier was besproken bleef tussen hun. Althans dat hoopte zij. Bij zijn woorden haalde Raven haar schouders op. "Omdat het moet." Raven liep nu richting de man en glimlachte. "Of krijg ik nog de kans om een sigaretje te roken?"

"Als je dat lukt voor we in de gevangenis terug zijn," antwoordde Lucien glimlachend. Hij had het niet zo op roken, zelf deed hij het niet want het was niet lekker en niet goed voor je. "En ik zal het niet aan de gevangenen vertellen. Op alle dossiers staat 'Top Secret', dus ik mag er niets over zeggen." Hij grinnikt. Het waren absoluut geen geheimen. Alle bewakers kenden de inhoud en meestal ook de meeste gevangenen. Maar hij zou nooit iets over Ravens situatie zeggen en hij verwachtte dat geen enkele bewaker dat zou doen. Aan hem was ook duidelijk te zien dat hij het meende, hij zou niets zeggen.

"Dat zal niet al te moeilijk zijn." Glimlachte Raven vriendelijk. Ze mocht Lucien wel en daarbij zag hij er ook nog eens goed uit. Dat was ook mooi meegenomen. Raven haalde een pakje sigaretten uit haar broekzak. Ze pakte een sigaret met haar aansteker maar wachtte tot ze buiten was met opsteken. Ze liep al naar de uitgang van het gebouw en wanneer ze buiten stond ging haar sigaret gelijk aan. Ze nam er een aantal flinke trekken aan en voelde hoe haar nicotine behoefte werd bevredigd. "Niet alle bewakers zijn zo aardig als jij bent. Of ben ik een uitzondering in je behandeling? Want op het veld valt niet bepaald met je te sollen."

Lucien antwoordde niet, hij wist niet waarom hij haar anders behandelde. Ondertussen liepen ze nog steeds over het terrein naar het hoofdgebouw. Daar aangekomen wachtte hij tot Raven klaar was met haar sigaret. Hij vond het wel leuk om te horen dat hij aardig werd gevonden. Dat kreeg je als bewaker niet vaak te horen. Hij keek even naar de deur en gebaarde na een minuutje dat Raven haar sigaret echt weg moest gooien. Daarna begeleidde hij haar naar binnen, richting haar cel.

Haar mondhoeken gingen omhoog en een glans trok over haar ogen. Een zelfvoldane glimlach. Er moest een reden zijn waarom hij niet had geantwoord. Ze vond dit wel leuk want volgens haar wist hij zelf niet eens waarom hij haar anders deed behandelen. Ze liepen met enige stilte richting de deur waar zij haar sigaret moest weggooien. Het was nu toch al op. Ze gehoorzaamde hem en liep naar binnen richting haar cel. Eenmaal aangekomen in haar cel keek ze Lucien aan. "Kom je mij de volgende keer een bezoekje brengen?" Haar donkergroene ogen keken hem vriendelijk aan. "Het is wel eens fijn om een gesprek te hebben met iemand met gevoel voor rechtvaardigheid."

"Ja hoor, zal ik doen," zei Lucien. "Of we laten je extra veel inschrijven bij sport." Hij glimlachte. Voor iemand als Raven was hij bereid zoiets te doen. En omdat ze aangaf dat ze het fijn vond om te praten, moest hij dus wel een manier verzinnen om haar elke keer pas als laatste weg te sturen. Maar geen wedstrijdjes meer tejen elkaar, want daarvan kon hij er wel eens een aantal gaan verliezen. "Goed, nog een fijne dag," zei hij, terwijl hij de deur van haar cel op slot deed. "Tot ziens." Daarna draaide hij zich om en verdween in de lange gang, waar hij verder nooit iets te zoeken had.

zullen we een nieuwe beginnen?

Is goed, waar?

De kassen?

Is goed, begin jij?