De woonkamer

De bewakers moeten eigenlijk constant werken, dus veel vrije tijd is er niet bij. Maar af en toe kunnen ze elkaar wel een aflossen. In hun eigen vertrekken, die niet heel erg veel voorstellen, hebben ze dan ook een gezamelijke woonkamer. Er staan hier een aantal bankstellen, een tafel met wat stoelen, een televisie die het heel vaak niet doet en een kast met boeken. Het is best een kalme plek en je kan er prima zitten.

Regels: Dit is alleen voor bewakers, gevangenen mogen hier met toestemming komen.

Lucien kwam licht bemodderd de woonkamer binnen. Hij keek even rond en liep daarna snel naar de tv. Hij had zijn gevangen vandaag wat korter laten sporten, misschien wel extra hard, want hij moest en zou de Olympische Spelen zien. De moguls en voor Canada gingen er vier personen naar beneden. De tv werkte niet mee en toen hij hem uiteindelijk aan had, was nog net de eindklassering te zien, met twee van de drie Canadese zusjes helemaal bovenaan. "Merde," vloekte hij, maar daarna sprong hij toch wel een gat in de lucht. De twee zusjes stonden bovenaan en dat was goed, maar Lucien vond het gewoon jammer dat hij het niet had kunnen zien. Kennelijk was de overwinning ook wel genoeg uitgelicht, want de zender ging verder naar het langlaufen, maar dat had Lucien minder mee. Hij zette de tv weer uit en ging aan tafel zitten. Nu pas viel hem op dat hij niet echt schoon was. Maar hij zou straks wel douchen. Soms douchte hij wel in het douchegebouw bij het sportterrein, maar nu was hij echt naar huis gesprint. Hij deed zijn trainingsvest uit en de riem met alle wapens af. Op deze manier zou hij zo een man kunnen zijn die op zondag thuis zat en niets deed, in zijn trainingsbroek en T-shirt. Een jas had hij niet aangehad, hij hield zichzelf wel warm op zo'n dag. En nu zakte hij welverdiend onderuit.

In haar vrijetijdskleding, die bestond uit een oversized trui en een joggingsbroek, liep Marina de woonkamer binnen. Haar ogen waren geconcentreerd op een boek. Nu ze een vrije middag had, was er eindelijk tijd voor haar om een boek uit te lezen. Ze maakte haar weg naar een van de banken en keek op van haar boek toen ze wat modder op de grond zag. Haar ogen gingen heen en weer door de kamer en belandde daarna op Lucien. "Oh, hallo," zei ze met een glimlach tegen hem. Ze had hem niet opgemerkt. Marina plofte op de bank neer en draaide zich schuin. "Ook een vrije middag of avond?" vroeg ze aan hem waarna ze weer naar haar boek keek een een pagina omsloeg. Het was spannend, want ze was bijna bij de ontknoping van een mysterie. De ontknoping waar ze zo'n drie maanden op had gewacht omdat ze geen tijd had om verder te lezen.

"Zeg maar gerust vrije nacht," antwoordde Lucien en bij dat besef zakte hij nog iets verder onderuit. Hij draaide weinig nachtdiensten, zijn werk was overdag meestal al zwaar genoeg. Als het tegenzat en de gevangen hun rondes niet goed liepen, dan konden ze de hele dag bezig zijn en hij moest ernaast blijven lopen. Zijn enige nachtdiensten waren voor de gevangenen die straf verdienden, die dan 's nachts bijvoorbeeld vele rondes moesten rennen, natuurlijk binnen de afgesproken tijd. Dat kon ook wel een hele nacht duren. Maar ja, de mensen die hier zaten, waren er niet om over rozen te lopen. Ze hoorden afgebeuld te worden en Lucien deed daar graag aan mee. Hij keek even naar Marina en haar boek. "Is het spannend?" vroeg hij. Zelf kon hij hier nauwelijks een boek vasthouden, omdat hij nooit genoeg tijd had om te lezen en hij sowieso een slechte lezer was, die moeite en tijd nodig had met het inkomen in het verhaal. Daar was hij waarschijnlijk te actief voor.

Marina glimlachte naar hem en knikte. "Heerlijk, hè? Eindelijk een beetje rust," zei ze. Zij kon het in ieder geval wel waarderen, een beetje rust aan haar hoofd. Even zichzelf verdiepen in iets anders dan de gevangenen en hun problemen. Het hoorde bij haar werk, dat wist ze ook wel en ergens hield ze ook wel van. Maar een moment voor haarzelf was nooit verkeerd. Marina keek even naar haar boek. "Ja, erg spannend. Al zo'n twee maanden, maar ik heb nooit tijd om verder te lezen," zei ze met een lachje. Vaak had ze wel een vrije ochtend of heel af en toe een vrije middag, maar die gebruikte ze vooral om te slapen, aangezien ze vaak nachtdiensten draaide. Het was meestal rustig in de nacht, dus daarom vooral. Het was dan misschien wel extra griezelig in Willow Creek, maar de gevangenen waren dan vrij stil gelukkig.

"Eigenlijk wel," antwoordde Lucien. Maar voor zijn rust was hij hier niet gekomen. Hij keek even naar Marina. "Ben jij al een keer in contact gekomen met een Mirror?" vroeg hij nieuwsgierig. Zelf had hij ze alleen bij de binnenkomst gezien en hij was nog steeds vastbesloten om ze te helpen. Maar hij wist niet hoe en daar kon hij ook niet achter komen, als hij ze niet kende. Gelukkig waren er meer bewakers, dus meer mensen die met de Mirrors in contact konden komen en dus meer mensen die informatie over hen in konden zamelen. Maar hij wist niet hoe het bestuur zou denken over hulp aan deze mensen. Bij de briefing was hij teveel in gedachten geweest om die vraag te stellen, misschien ook wel te geschokt.

Marina stopte haar boekenlegger tussen de bladzijden van het boek en sloot hem. Ze keek naar Lucien en dacht even na over zijn vraag. Hij had er een hoop gezien toen ze binnen kwamen, maar daarna wist ze het eigenlijk niet zeker. Misschien had ze er een aantal begroet, maar verder nog geen gesprek mee gehad. "Nee, eigenlijk niet. Wel veel gezien. Ik moet hun lijsten nog eens goed doorkijken," zei ze rustig en glimlachte even. "Ik vraag me af wat voor mensen het zijn," vroeg ze zich peinzend af. Marina was het er niet mee eens dat ze deze mensen opsloten. Ze dacht niet dat het de juiste manier was om het gevaar te onderdrukken. De Mirrors konden er zelf verder niets aan doen. Ze waren zo geboren, niet duidelijk door wat dat precies kwam. Het was niet helemaal juist en rechtvaardig om dit zo te doen.

"Nee ik ook niet," reageerde Lucien. "Ik heb wel medelijden met ze, moet ik zeggen." Het was toch geen probleem om dat te denken? Oké, tegen de Amerikaanse overheid moest hij het niet uitspreken, maar die kwam hij toch niet dagelijks tegen. Hij keek weer naar Marina en daarna de kamer rond. Uiteindelijk stond hij op en pakte een blikje fris uit de kleine koelkast die er stond. Hij had even geen zin om helemaal naar zijn eigen kamer te lopen, die wel drie meter verderop was. Maar daar ging het nu niet om, hij zat net zo lekker. En in zijn kamer zou hij misschien op bed gaan liggen en daar had hij ook nog geen zin in. Straks zou hij wel weer de Canadese sportzender opzetten, maar nu nog niet. Hij had even een dipje, wat hij wel vaker had als hij nadacht over het lot van de Mirrors.

Marina keek even naar Lucien toen hij zijn mening over de Mirrors uitsprak en haalde langzaam haar schouders op. "Ik denk ook niet dat dit de juiste oplossing is en dat die mensen het niet verdienen," zei ze rustig terwijl ze weer voor zich uit keek in het niets. Een kleine zucht ontsnapte haar lippen. "Maar ja, wie zijn wij om daarover te oordelen. Het is niet alsof er iemand is die naar ons luistert," voegde ze er daarna aan toe en opende haar boek weer om een stukje verder te lezen. Er werd nooit naar haar geluisterd, ook niet als het over de normale gevangenen ging. Misschien was ze nog te jong of te vers in de groep van bewakers, maar daar had ze echt een hekel aan.

"Tja," zei Lucien, alsof hij met een zin wilde beginnen, maar hij bleef stil en wist even niets meer te zeggen. Marina legde de vinger op de zere plek. Er werd niet naar hen geluisterd terwijl je toch het best kon luisteren naar de groep die direct met hen te maken had. Hij zuchtte en keek daarna weer naar het meisje aan de andere kant van de tafel. "Misschien moeten we ons er ook niet zo druk om maken," merkte hij op. "Gewoon alles laten gaan zoals het gaat. Uiteindelijk is er toch bijna niets dat je kan veranderen." Hij tikte met zijn vingers op tafel en legde zijn hoofd op zijn andere hand. Zo keek hij naar één van de deuren van de bewakerskamers.

Marina las rustig een bladzijde uit haar boek zonder iets te zeggen of op te kijken. Ze had Lucien wel gehoord, natuurlijk wel. Ze wilde alleen haar bladzijde even uit lezen. Ze keek weer naar hem op en knikte met een treurig gezicht. "Ik vraag me af of er hier ooit eens iets zal veranderen," zei ze rustig. Van wat zij merkte van deze gevangenis Willow Creek, was dat het al jaren in dezelfde staat was. Er was niets veranderd behalve de elektriciteitsvoorzieningen en de vertrekken van de bewakers misschien. Alles was nog even slecht, koud. Het was nog zo hetzelfde dat je de spoken van het verleden er voelde rondhangen. Vaak trokken er rillingen van over haar rug.

"Nou nou, zo negatief is het nou ook weer niet," bracht Lucien daar tegen. "En fait, er verandert hier heel veel. Nieuwe gevangen, nieuwe bewaking en die mensen hebben steeds weer andere relaties tot elkaar. En dat maakt dat de gevangenis constant verandert. Trouwens, je kan ook niet zeggen dat we het hier een kuuroord moeten maken voor de misdadigers, al zou je het de Mirrors wel gunnen." Hij glimlachte naar haar en keek daarna weer om zich heen. Bewakers hingen hier wel dingen op en hij vond de ruimte helemaal niet ongezellig. Oké, je zag er bijna nooit iemand, maar dat kwam doordat iedereen bijna altijd werkte. Maar hij vond het wel prima. Het gaf hem genoeg voldoening om te weten dat hij de zwaarste criminelen veilig weg hield van de bevolking.

Marina haalde haar schouders op en keek hem aan. Ze was niet heel negatief ingesteld over de gevangenis. Het was gewoon zo dat ze vond dat alles hier kon verbeteren, met een beter budget en wat hulp van de overheid, maar dat kwam er gewoon niet. "Daar heb je wel gelijk in. Daarin verandert hier constant. Maar toch. Zelfs de misdadigers verdienen een betere verwarming," zei ze rustig. Daar was ze vooral voor, meer warmte in dit hele gebeuren. Zelfs hier aan de kant van bewakers, was de verwarming vaak waardeloos. "Er zou meer van gemaakt kunnen worden dan het is," voegde ze eraan toe.

"Ik zou zeggen, start een ideeënbus," zei Lucien, die vond dat Marina gelijk had. Het was hier ook gewoon altijd koud, dat merkte hij ook als hij eens een ronde liep. Aan de andere kant was hij nog steeds van mening dat de mensen hier gewoon een behoorlijke straf verdienden, maar oké, je had hier al het eten en zijn trainingen. Misschien was dat ook wel straf genoeg. "Of een memobord." Hij broedde nog even verder op ideeën, maar daar hield het bij hem eigenlijk wel op. "Of schrijf een brief aan de directeur." Dat was het enige waar hij nog op kwam en hoewel hij er niet veel hoop in had, was het mogelijk. Of ze moesten die brief laten ondertekenen door alle bewakers, maar zag dat maar eens voor elkaar te krijgen.

Marina lachte even om de ideeën van Lucien. Ze knikte langzaam. "Ik heb het er wel vaker over gehad met andere bewakers, maar de meesten vinden dat de misdadigers niet veel beter verdienen. Ik snap ook wel waar dat vandaan komt, maar toch. Een beetje meer warmte is nooit verkeerd," zei ze rustig en haalde een hand door haar haar. "Misschien is zo'n ideeënbus niet eens zo heel verkeerd." Zo konden ze allemaal hun mening over bepaalde zaken kwijt en misschien wat verbeteren aan het hele gebeuren. Ze zaten met ze allen in dit schuitje, dus het was niet zo dat niemand last had van de problemen van een ander. Marina had wel vaker bewakers horen klagen over bepaalde dingen die ze niet kwijt konden.

Op zich was er niet zoveel wat Lucien wilde verbeteren. Maar hij wist ook niet of hij het zwaarder had dan de andere bewakers. Hij beulde zijn gevangenen buiten af en liep op sommige dagen vijftig kilometer hard, waarvan vijf dan over een hindernisbaan. Maar daartegenover stond dat hij veel vrij had, vooral 's nachts en veel buiten zat, niet in het bedompte gebouw. Toch kreeg hij de zwaarste gevallen van agressie over zich heen als hij onwillige gevangenen weer eens aanzette tot een sprint, push-ups, of een val in de modder, een val die geen val had moeten zijn, maar een zwaai over de poel. Maar had hij het zwaarder dan de rest? Misschien wel, misschien niet. Dat zou hij ook niet uit gaan zoeken. Er was maar één ding dat hij zeker wist, hij kreeg meer slaap en had die slaap harder nodig.

Marina keerde haar hoofd weer naar het boek dat ze aan het lezen was. De realiteit in het boek was ook niet veel beter dan hier, mensen werden massaal vermoord, toch leek de wereld daar zo aantrekkelijk. Vreemd eigenlijk. "We moeten het maar gewoon doen met wat we hebben," zei ze uiteindelijk rustig terwijl ze verder las in haar boek. "Uiteindelijk zijn we hier toch vrijwillig heen gekomen." Want hoe erg ze ook over dingen soms klaagde, Marina had hier zelf voor gekozen. Natuurlijk had ze eerst een andere droom, maar toen dat niet werkte ging ze uit zichzelf hierheen. Eigenlijk kon ze dus niet echt klagen.

"Dat klopt, dat klopt," zei Lucien. Zijn geval was helemaal apart. Als hij vorig jaar gewoon door was gegaan met ijshockeyen, had hij nu wel op de Olympische Spelen kunnen staan, in naam van Canada. Maar hij wilde iets betekenen voor de wereld en nu konden sporters altijd een groot voorbeeld zijn, dat was voor hem niet genoeg. Hij behoedde de wereld voor een aantal van de zwaarste criminelen en dat gaf hem zoveel voldoening dat hij bereid was vrede te nemen met alle dingen die hier niet in orde waren. Hij grinnikte even bij die gedachte en prevelde: "C'est la vie." Het was ook zo, ze konden niets veranderen en tegelijkertijd hadden ze alles in handen. Hij was trouwens nog steeds bezig met sport en was verder nog zo sportief en jong dat hij alle kanten op kon, als hij zich binnen nu en twee jaar zou bedenken.

Marina knikte en klakte met haar tong. Een tik die ze had als ze ergens niet helemaal blij mee was. Maar het hoorde erbij. Het zware in het leven kon je niet uit de weg gaan, zeker niet op een plek als dit waar alles een en al ellende is. Het was maar het beste om alles zo positief mogelijk, misschien onrealistisch, in te blijven zien. Met een negatieve houding kwam je nergens. Ze glimlachte naar hem. "We maken er het beste van. Misschien worden de gevangenen daardoor wel aangestoken en gaan zij ook leuker doen," zei ze met een klein lachje.

"Dat mag je van mij hopen," zei Lucien. "Maar verwacht er niet te veel van. Gevangenen hebben meestal niet zoveel reden om blij te zijn." Hij dacht bijvoorbeeld aan de gevangenen die bij hem kwamen om de longen uit hun lijf te rennen. Dat soort dingen zette ze al op tegen de bewakers. Dus eigenlijk werkte het tegen hen, maar Lucien vond het nog steeds goed dat het gedaan werd. De gevangenen moesten ergens hun energie kwijt, en daarbij ook nog eens gestraft worden voor de daden waarvoor ze hier zaten. Alles had wel een bedoeling, al hoefde je het er niet altijd mee eens te zijn.

Marina glimlachte een beetje onschuldig en haalde heel langzaam haar schouders op. "Dat klopt wel. Maar ik ben vaak nogal soft voor ze, misschien te soft. Maar ja, iedere bewaker heeft zijn eigen aanpak hier," zei ze rustig. De bewakers hier hadden namelijk nooit echt gezamelijke trainingen gehad over hoe ze dingen aan moesten pakken. Alles werd eigenlijk een beetje losgelaten en je moest zelf maar zien hoe je tegen iedereen deed. Zij had daarom voor de lossere aanpak gekozen, dat lag meer in haar aard. Daarbij waren er genoeg erg strenge bewakers hier.

"Tja," zei Lucien. Hij zou maar niet zeggen dat hij dat eigenlijk de perfecte manier stond. Er ontstond zo verwarring onder de gevangenen en dat zorgde ervoor dat ze meer dingen fout deden en dus meer straf kregen, zoals ze verdienden. Gevangenen zaten in een gevangenis om straf te krijgen, dus dat kregen ze. Daar was Lucien heel stellig in. Wie iets fout deed, kreeg straf. Hoe erger de fout, hoe groter de straf. Dus moest je maar geen mensen vermoorden, want dan kwam je hier.

Marina keek even stellig naar Lucien. Waarschijnlijk was hij ook wel van de harde aanpak. Aangezien hij voor de sport en beweging hier zorgde. Het maakte haar niet zo heel veel uit hoe mensen over haar manier van bewaken dachten. Het ging haar best wel prima af op deze manier. Misschien was ze af en toe ietwat te naïef, maar dat was gewoon wie ze was. Ze glimlachte. Haar aandacht ging weer naar haar boek. "Bovendien houd ik het ook graag een beetje leefbaar voor mezelf hier," zei ze rustig terwijl ze begon te lezen. Het was fijn als er niet teveel opstandjes waren en je rustig tegen de gevangenen kon praten zonder ze gelijk boos te maken. Dat maakte het een stuk geruststellender om rond te lopen tussen de gevangenen.

Lucien knikte langzaam. Hij begreep Marina's standpunt helemaal, maar dat bracht hem bij het besef dat hij voor redelijk veel chagrijnigheid zorgde onder de gevangenen. Zelf had hij daar geen last van, want hij zag ze op het trainingsveld en was daarna van ze af. Maar de bewakers die in de gangen en ruimten stonden, hadden de geïrriteerde gevangenen op hun dak. Was dat nu zijn schuld, of hoorde dat er gewoon bij? Hij kreeg een diepe frons in zijn voorhoofd en keek even naar Marina, terwijl hij druk nadacht.

Marina keek even naar de fronsende Lucien zodra een bladzijde had afgelezen. Ze trok haar wenkbrauwen even vragend op en glimlachte vragend naar hem. "Gaat het goed?" vroeg ze aan hem en haalde een hand door haar haren. Had ze hem aan het denken gebracht of was er iets mis? Ze had wel eens gesprekken met anderen over hoe het beter zou kunnen in de gevangenis. Vaak waren ze het niet met haar eens, maar het was altijd het wel een opluchting met mensen te praten.