De woonkamer

"Oh jahoor," antwoordde Lucien. "Ik dacht alleen even diep na." Hij keek met een geruststellende glimlach naar Marina en richtte zich daarna weer op zijn gedachten. Natuurlijk zorgde hij voor chagrijnigheid, maar dat was zijn baan. De gevangenen hadden straf en niemand werd blij van straf. Hij zuchtte even. "Ik stop wel met nadenken," mompelde hij, meer tegen zichzelf dan tegen Marina. Hij keek de kamer rond, maar kwam zo niet op ideeën om te stoppen met denken.

Marina lachte even zachtjes en haalde haar schouders op. "Een beetje nadenken is best oké, maar ik geniet liever van het kleine beetje vrije tijd dat ik heb," zei ze en sloot haar boek. Even strekte ze zich uit en draaide zich naar de tv. "Doet de televisie een beetje goed? Hij heeft af en toe kuren." Marina keek niet heel vaak televisie, maar het was altijd wel fijn om kennis te nemen van het nieuws van de wereld, met het gevoel dat je nog niet helemaal uitgebannen was.

"Nee, hij doet het nauwelijks," zei Lucien en hij stond op. Hij was nog steeds bemodderd en vies van de training. "Ik ga maar eens douchen," zei hij en hij draaide zich al om naar zijn kamer. "Oja," bedacht hij zich, terwijl hij zich opnieuw omdraaide. "Als hij het niet doet, moet je er gewoon keihard op slaan." Daarna liep hij echt de andere kant op en ging zijn kamer in om te douchen.