Een open plek, net buiten Willow Creek

Lucien had zoals altijd zijn gemakkelijke trainingsoutfit aan terwijl hij de groep buiten begeleidde. Buiten het binnengebouw van de gevangenis was hij nooit strak in het bewakerspak, omdat gevangenen daar dingen konden verzinnen om te ontsnappen. Ook hier, soms brak een gevangene los. Dan moest hij erachter, als het zijn dienst was. Binnen de kortste keren waren de gevangenen, meestal in slechte conditie, ingehaald. Ook kende Lucien het bos als zijn broekzak, dat had hij zichzelf aangeleerd toen hij hier net kwam werken. Het leek hem handig om de omgeving te kennen. Maar ja, als je dan in dit bos ontsnapte, dan moest je nog steeds van het eiland af. Zwemmend zou het niemand lukken, het was ver. Maar de kou was nog veel erger. Bij de open plek leunde hij tegen één van de bomen naast het pad dat ze volgden. Alle gevangenen waren er nog. Een paar herkende hij als Mirrors, omdat ze onder zijn neus binnen waren gebracht. Maar hij kon natuurlijk geen gesprek met ze aanknopen, ze zaten nu eenmaal in een gevangenis.

Cosette genoot. God, wat genoot ze van de gure wind in haar haren, de kou die pijn deed aan haar gezicht, het groen om zich heen dat ademde van het leven. Het was koud, dat klopte, maar werkelijk alles was beter dan de muffe geur en bedompte lucht uit de cellen. Oké, de handboeien sneden in haar jonge vlees en de kettingen waren erg zwaar en oncomfortabel. Je kon met geen mogelijkheid ontsnappen. Overal waren bewakers om de groep heen. Het bos was klein en het water rondom Willow Creek - dat ook nog eens ver van de bewoonde wereld lag - was bovendien ijskoud en betekende ongetwijfeld je dood.
Niet dat Cosette van plan was te ontsnappen, nee, integendeel. Eigenlijk had ze niks fout gedaan, ze had alleen... een probleempje.
Toen ze om zich heen keek, merkte dat niet alleen de gevangenen, als ook de bewakers van de wandeling genoten. Ze herkende één van hen, de bewaker die ze bij binnenkomst had aangekeken, degene met zijn hand in het verband. Haar blik ontmoette de zijne kort.

Lucien merkte dat hij werd aangestaard door een van de Mirrors, maar hij herkende haar niet als degene die zijn verband had bestudeerd bij de binnenkomst. Zo goed was zijn geheugen nou ook weer niet en als bewaker hoefde je alleen de crisissituaties volledig te onthouden. Zonder het te beseffen glimlachte hij op dezelfde manier als op het moment dat dat meisje hem aan had gekeken vanwege het verband. Geruststellend. Vooral omdat hij nog steeds van plan was haar, en haar lotgenoten, te helpen. Hij vond dit een mensonwaardig bestaan en tja, voor gevangenen die mensonwaardige dingen hadden gedaan, was dat een terechte straf. Maar niet voor mensen die er helemaal niets aan konden doen. Hij snapte ook wel dat Mirrors in een slechte bui bewust tot alles in staat waren, maar toch was dat anders.

Gelukkig was ze in een goede bui vandaag. Ze had waarschijnlijk veel minder van deze woeste natuur gehouden wannee ze in een depressie verkeerde, oftewel haar slechte kant in haar naar boven kwam. Dan zou ze enkel nagedacht hebben over haar lot, de bruutheid van bewakers en dergelijke.
Het was niet leuk om een Mirror te zijn, dacht Cosette triestig. Overal waar je kwam werd je voorgelogen door de mensen die je vooralsnog hun vriend hadden genoemd. Liefde was onbekend terrein, een Mirror leefde een vluchtend leven. Net zoals zij vroeger. Ze vond het echt oneerlijk dat de Staat had bepaald dat Mirrors gevaarlijk waren. Niet alle Mirrors waren agressief of gewelddadig in hun slechte buien. Er waren ook Mirrors die alleen heel verdrietig waren, zoals zij. Maar ja, zij moest tevens de nor in.
Hij voelde hetzelfde, dacht Cosette even na het doorgronden van zijn blik. Het kon niet, hij was een bewaker. Zij konden toch niet aan de kant van de Mirrors staan? Ze durfde het niet te geloven, maar het was waar. Een sprankje hoop had zich in haar hart genesteld.
Ze keek naar hem. Haar lippen vormden het woord "naam". Ze hoorden niet met elkaar te communiceren. Zij, als braaf meisje, voelde zich slecht maar wachtte gespannen op zijn antwoord. Ondertussen zochten haar ogen naar een stok waarmee ze in het zand kon schrijven, mocht liplezen onvoldoende zijn. Ze hoopte zo dat hij haar die kans gunde.

Lucien kon niet liplezen, dus hij snapte niet waar het meisje heen wilde met de beweging van haar mond. Misschien kon hij wel liplezen, maar dat was makkelijker in zijn moedertaal en dat sprak niemand hier. Er waren maar weinig Canadezen of Fransozen, die waren te vredelievend of zo. Hij zag het meisje een stok pakken en wenkte haar maar. Ze was dan wel geboeid, maar zat niet vast aan de anderen en was gewoon vrij om te lopen. Net zoals alle gevangenen die hier zaten. Alleen was vrij lopen moeilijk als je benen aan elkaar vastzaten. Maar het leek alsof het meisje iets van hem wilde, dan mocht hij haar wenken om te vragen wat ze van hem wilde. Daar zou niemand argwaan naar krijgen.